Trots sloeg Zakaria zijn handen om de middel van zijn vrouw. Rachida keek over haar schouders en glimlachte. "Ik word dikker en dikker," zei ze daarna jammerend. "Uhu. Jammer," zei Zakaria met een grijns. Hij vond het allesbehalve jammer. "Wat grijns je nou?" zei Rachida geïrriteerd.
Zakaria gooide zijn handen in de lucht en plaatste ze daarna weer op haar buik. "Hoe gaan we hem.." "Haar," onderbrak Rachida hem zelfverzekerd. "Het wordt een meisje." Zakaria probeerde niet te lachen. "Hoe weet jij dat nou, blondje?" Rachida draaide om en legde haar handen om zijn nek.
"Voorgevoel." Zakaria grijnsde ondeugend terug. "Hier heb je ze al," zei Illias. "Zakaria vind jij ook niet dat zwangere vrouwen niet veel moeten doen?" Boos kwam Dina binnenlopen. "Dat slaat werkelijk nergens op," zei Dina en keek Rachida aan voor steun. Ayman kwam hoofdschuddend binnenlopen.
"Dit had Rayhan ook bij haar eerste zwangerschap. Nu is het wat minder heren, jullie zullen er aan wennen." De heren lachten alsof Ayman iets heel leuks had gezegd. Rayhan kwam naar binnen met de kleine Amani in haar handen. Haar buik stak uit. Rachida keek glimlachend rond.
Er waren drie jaren verstreken. Dat jaar, toen Rachida verloofd was met Zakaria, trouwden Rayhan en Ayman. Een halfjaar later kregen ze een dochter genaamd Amani. Een prachtdochter. Ze was echter druk, maar ze waren allemaal dol op de kleine Amani met haar grote onschuldige ogen.
"Ik moet jullie wat vertellen," zei Rachida. "Zoals jullie kunnen zien, heb ik een behoorlijk grote buik." "Vertel me iets nieuws, schoonzusje," plaagde Ayman haar. Rachida keek hem geïrriteerd aan. Grinnikend sloeg Rayhan tegen zijn achterhoofd. "De reden daarvan is namelijk.." ze zweeg even.
"Je bent zwanger?" zei Illias lachend. Rachida keek hem droog aan. "We krijgen een tweeling." De rest keken Rachida gelukzalig aan. Zakaria glansde van trots. "Hoe kon ik dat niet nou weten?" "De gynaecoloog had me beloofd om niks tegen jou te zeggen." Zakaria grijnsde en sloeg zijn armen om haar heen.
Ze waren allemaal gelukkig. Ze hadden hun geliefden. Ze hadden elkaar. En de familie werd alsmaar groter. Rachida keek naar Dina en Illias. Illias plaagde zijn vrouw. Rachida glimlachte bij haar gedachten. Dina had het niet makkelijk gemaakt voor Illias. Illias was haar beste vriend geworden.
Al die tijd had Illias van haar gehouden. Dina ook van hem. Maar als een vriend. Niet als haar geliefde. Maar dat was veranderd. Een jaar na Zakaria en Rachida trouwden ze. Dina was gelukkig en Illias ook. Illias had toentertijd niet veel in de strijd gegooid. Alleen zijn charmes, maar dat konden ze wel van hem verwachten.
Hij was eerlijk geweest tegen Dina. Ze was Monsif vergeten. Deels dan. Ze was gestopt met aan hem te denken en van hem te houden. Maar vergeten deed ze niet. Het was een stukje uit haar verleden. En nu keek ze in het heden met Illias aan haar zij. Rachida ging naast Zakaria zitten en ze begonnen een gesprek over zwangerschap.
Wie had dit nou verwacht? Dat haar leven drastisch zou veranderen. Dat ze haar ware liefde zou tegenkomen. Wie had nou verwacht dat de koppige Rachida Marrabou hard zou vallen voor de arrogante Zakaria Tahir? Zij in ieder geval niet. Wie had nou gedacht dat Illias El Getabi gelukkig zou zijn?
Gelukkig in de zin als met zijn ware liefde aan zijn zij. Hij in ieder geval niet. Het leven bewijst altijd het tegendeel. Wanneer jij denkt dat het niet erger kan, gebeurd dat weleens. Wanneer jij denkt dat je niet gelukkig kan zijn, gebeurd dat wel. wanneer je niet in liefde gelooft, kan het gebeuren dat het lot je het tegendeel bewijst.
Zakaria stond achter Rachida. Ze keken naar de zonsondergang. De rest waren al naar huis gegaan. "Ik houd van je, blondje." Rachida glimlachte teder en leunde tegen hem aan. "Ik houd ook van jou, zak." Zakaria plaatste zijn kin op haar kruin. Hij hield van zijn vrouw. Ja, hij was verloren. Maar niet aan zomaar iemand. Aan een vrouw waar hij zielsveel van hield. Hij was verstrikt in haar, maar hem hoorde je niet klagen. Hij sloot zijn ogen. "I love you, and I am tangled up in you."
