Illias El Getabi keek Dina Tahir uitdagend aan. Illias was geamuseerd terwijl Dina kookte van blinde woede.
"Vindt je? Ik ben niet irritant hoor," zei Illias grijnzend. Droog keek Dina hem aan. "Ja, dat vind ik. Oh, je bent zeker wel irritant. Dat ben je altijd al geweest," zei ze boos. Hij lachte.
"Maar toch vind je het leuk, kleintje," zei hij glimlachend. Zijn stem klonk schor maar ook weer zo zachtjes. Fluisterend. Alsof hij bang was om haar te pijnigen. Alsof ze kwetsbaar was. Ze deed een stap naar achteren en liet de stoffen uit haar handen vallen. "Nee.. nee dit kan niet. Ik ben verloofd." Ze keek Illias met grote ogen aan.
"Ik houd van mijn verloofde. Ik moet gaan," zei ze zachtjes. De ogen van Illias werden kleiner. Zijn oogkleur werd donkerder. Boos greep hij haar van haar schouders. Lichtjes schudde hij haar door. "Maar hij houdt niet van jou! Verdomme, Dina! Ben je dan zo blind." Dina keek hem geschrokken aan.
"Hoe weet jij dat nou? Hij houdt wel van mij. Jij weet helemaal niks," zei ze met haar kin in de lucht. Ze kon de man niet uitstaan. Ze irriteerde hem en hij haar. Beiden deden het onbewust. Maar ook weer bewust. Bewust omdat ze ondanks de irritatie tegen elkaar, bij elkaar waren.
"Kom op, Dina. Dit ben jij niet. Je weet toch dat hij het niet waard is? Waarom luister je niet?" vroeg hij. Hij woelde gefrustreerd door zijn haren. "Stel je voor, wat jij zegt is waar en ik weet zeker dat het niet zo is, maar stel je voor wat dan? Waarom boeit het jou?" Illias liet zijn handen zakken. Hij schudde met zijn hoofd.
"Je begrijpt het nog steeds niet he?" ze keek hem verward aan. "Ik probeer je te beschermen tegen hem! Maar jij begrijpt het niet! Je begrijpt mij niet," schreeuwde hij laaiend. Dina keek hem geschrokken aan. Ze kende hem haar hele leven, maar ze had hem nog nooit zo boos gezien. Nog nooit.
"Wat gaat het jou aan? Je voelt toch niks voor mij. Noch ben jij belangrijk voor mij, noch ik voor jou." Illias was even stil. "Geloof je me niet? Hij bedriegt jou." Dina keek hem boos aan. "Hoe weet jij dat nou? Jij kent hem niet eens." Hij lachte vreugdeloos. "Monsif Ben Dawed. Eén jaar ouder dan jij."
Ze zweeg. "Een zogenaamde zakenman," zei hij sarcastisch. Illias boog zich naar voren. "Ik ken hem beter dan dat jij denkt. Heb je je ooit afgevraagd hoe hij aan die mooie wagens komt? Aan zijn oh zo mooie huis? Heb je dat jezelf ooit afgevraagd, Dina," vroeg hij meer sarcastisch. "Hij is een bekende zakenman."
Illias lachte sarcastisch en liep naar de deur. "Bekend? Ja, hij is zeker bekend." Hij zweeg even en zuchtte daarna diep. "Hij is niet bekend als zakenman, kleintje." Hij deed de deur open en zonder nog wat te zeggen liep hij weg. Dina verbluft achter zich latend.
