Zakaria liep grijzend weg. Hij liet haar verbluft achter. Zonder op haar actie te wachten, die waarschijnlijk boos zou zijn, liep hij naar zijn kantoor. Zijn hersens werkten over volle toeren.
Onbewust dacht hij weer aan Ghizlane. Maar dit keer straalden zijn ogen niet. Dit keer kon hij niet trots op haar zijn. Hij zuchtte diep uit. Het was pijnlijk. Hij had echt van iemand gehouden. Van een vrouw.
Hij, die niet geloofde in liefde. Ghizlane was ook een journalist, net als Rachida, dacht hij. Hij deed de deur van zijn kantoor open en liep gelijk naar het raam. 'Rachida is Ghizlane niet. Ghizlane is Rachida niet.'
De woorden van zijn nichtje spookten in zijn hoofd. Dina had gelijk. Hij kende Rachida niet lang, maar hij wist dat ze te vertrouwen was. Al liet hij dat niet merken. Hij voelde niks voor haar, maar ze was wel gezellig.
Hij bleef strak uit het raam kijken. Je kon geen emotie erkennen van zijn gezicht. De takken bewogen door de wind. Een blaadje viel op de grond en hij volgde het met zijn ogen. Zijn gedachten gingen weer naar Ghizlane.
Flashback:
"Weet je het zeker?" Zijn vriend Karim keek met samengeknepen ogen naar Zakaria. "Ja. Waarom?" Karim schudde slechts met zijn hoofd. Maar het duurde niet lang voordat hij begon te praten. "Wil je je binden? Vooral met Ghizlane?"
Karim sprak haar naam uit vol met walging. "Kom op vriend. Doe het niet. Ze is niet zoals ze lijkt," zei Karim. "Ze sjanste ook met mij." Zakaria keek zijn vriend boos aan. Met argusogen keek Zakaria zijn beste vriend aan.
"Praat niet zo over haar. Alsof Malak zo schijnheilig was. Ghizlane zal niet sjansen met andere mensen. Helemaal niet met jou," zei Zakaria. Zijn hart had niet gesproken maar zijn wraaklustige gedachten.
Karim trok bleek weg. Malak was zijn vrouw die vreemd was gegaan. Naast al die haat die hij jegens haar voelde, was er nog steeds een stukje voor liefde. Hij hield nog altijd van zijn ex-vrouw. "Dat was laag van je. Waar is ze dan?"
Zakaria wilde zijn excuses aanbieden, maar Karim ging dit keer genadeloos verder. Dit keer nam hij de rol over als een genadeloze man. "Ze is zeker weer bij Illias. Ga jij maar even naar je schatje. Gaan we zien we gelijk heeft. Echt laag van je."
Zonder op de reactie van Zakaria te wachten liep hij weg. Zakaria pakte zijn colbert. Hij belde Ghizlane op. Maar hij hoorde alleen voicemal. Met volle vaart reed hij naar haar appartement. Hij haalde haar reserve sleutel eruit.
Toen hij was aangekomen, deed hij de deur open. "Haha ja. Daar," hoorde hij een giechelende stem. Het geluid die hij herkende sneed langs zijn hart. Hij liep zachtjes naar haar slaapkamer. Zijn adem stokte in zijn keel.
Giechelend lag Ghizlane naakt in de handen van Illias. Zijn zogenaamde vriend. "Ik dacht dat ik genoeg was." Ghizlane keek met een ruk op. Haar ogen werden groter. Zakaria sloeg tegen de kaak van Illias. Hij keek Ghizlane aan en maakte een belofte. "Ik zal jou kapot maken."
Einde flashback.
Zakaria schudde zijn gedachten van zich weg. Ze zijn het niet waard, denkt hij. Hij weet ook dat hij als een klootzak gedraagt tegenover Rachida. Hij verschool zijn gezicht in zijn handen en zuchtte vermoeiend uit.
Zakaria Tahir was voor geen mens bang. Hij was alleen bang voor zijn Heer. Maar de liefde. Hij was bang, dat de liefde hem zou overmannen. Hij was bang dat hij van Rachida zou houden, dat wilde hij niet.
Hij vertrouwde vrouwen niet meer. Hij geloofde niet meer in de liefde. Een cynische lachje, kwam diep uit zijn keel. Een cynische lachje die bevestigde dat hij niet in liefde geloofde. Hij dacht dat hij nooit meer van iemand zou houden. Dat dacht hij..
