"Oké. Maar we maken ook eentje samen." Rachida bloosde en knikte snel. "Er wordt geroddeld dat jij en Ghizlane weer verder zullen gaan met jullie leven als twee geliefde. Je kan de roddel in één knap tenietdoen." Zakaria kneep zijn ogen fijn. "Vraag jij dat af, of die mensen die dit hebben rondverteld."
"Die mensen." Zakaria lachte om haar en leunde achteruit. "Jij vraagt het je af, blondje. Je hoeft het niet tenietdoen. Maar om jou te geruststellen; zoiets zal nooit gebeurden. Zij en ik hebben niks meer met elkaar. Zij ligt in het verleden." Rachida knikte. "Heb je een boodschap voor je fans en mensen die een modeontwerper willen worden?"
"Ik kan niks meer zeggen dan dat ze ervoor moeten bikkelen. Het is niet gemakkelijk, maar als je iets wilt moet je er ook voor vechten. Het is het waard." "Was het altijd jouw droom een modeontwerper te worden?" vroeg Rachida. "Nee. Ik wilde altijd een piloot worden. Ik ben een modeontwerper geworden voor mijn moeder."
Hij glimlachte even toen hij aan zijn moeder dacht. "Het was haar droom om een modeontwerpster te worden. Maar door bepaalde omstandigheden is ze het niet kunnen worden. Ik ben het geworden, om haar droom uit te laten komen." Rachida werd overspoeld door tederheid en glimlachte.
Ze had alles wat ze wilde. Alleen nog haar foto. Ze sloeg alle informatie op en sloot haar recorder. Daarna keek ze hem teder aan. "Wat lief van je, Zakaria. Wat is er aan de hand met je moeder?" vroeg ze voorzichtig. Hij nam haar in vertrouwen. "Mijn moeder is op een hele jonge leeftijd getrouwd."
Hij zweeg even en vouwde zijn handen ineen. "Ze was uitgehuwelijkt op haar 15e leeftijd aan een man van 20. Ik had eigenlijk een broer, maar die is overleden toen ik 11 jaar was. Ik kan mij nog vage beelden herinneren. Toen we aan het spelen waren en zulke dingen. Hij is aan hartinfarct overleden. Mijn moeder had haar dromen opgegeven."
Rachida was verbaasd en keek hem met een spijtige blik aan. "Ze was toen nog maar 26. Ze was op een hele jonge leeftijd dus zwanger geworden. Sinds zijn dood is ze veranderd en is ze niet meer de vrolijke moeder die ik had gekend." Hij zuchtte en keek op. "Ik was bang dat ze het niet aan zou kunnen. Dat ze het zou opgeven."
Rachida liet een traan vrij en liep naar Zakaria. "Ik heb met angst geleefd dat ze ons zou verlaten. Dat ze zou doordraaien. Ik weet dat ze van ons houdt, maar ze heeft gewoon teveel pijn geleden." Hij plaatste zijn hoofd op haar schouder. Rachida woelde door zijn haren. "Ik heb haar dromen waargemaakt om haar te laten zien dat ze veel voor mij betekent. Ik wilde haar zien glimlachen. Het is me gelukt," zei hij zachtjes.
Rachida luisterde rustig naar hem. Zakaria Tahir was altijd dus bang geweest. Bang om achter te gelaten worden door de vrouw waarvan hij hield. "Bedankt voor het luisteren. Ik vertrouw je," zei Zakaria en speelde met haar handen die ze op haar schoot had gezet. Ze glimlachte in zijn haren. '"Ik vertrouw jou ook. Maak je niet druk. Jouw geheim is veilig bij mij."
