•Dank jullie wel voor jullie lieve complimentjes! ❤️•
------------------
Dina keek naar de kussen in haar hand die helemaal nat was. Ze vervloekte Monsif. Ze kon het niet geloven. Ze was dolblij geweest. Ze had niemand geloofd. En nu dit. Het was haar schuld! Ze had hun moeten geloven. Ze had haar neef moeten geloven. Maar nee. Liefde had haar blind gemaakt.
Er werd geklopt op de deur. Dina antwoordde niks terug. "Dina, maak de deur open," hoorde ze Illias. "Nee, Illias! Laat me met rust," zei ze en ze onderdrukte een snik. "Als jij hem niks open maakt, breek ik hem open! Ik zweer het je,'" zei Illias dreigend. "Idioot," schold Dina Illias boos uit en maakte de deur woest open.
Illias struikelde over de voet van Dina en viel op de grond. Ondanks haar verdriet begon ze te lachen. Illias stond boos op. "Was het gezellig daar op de grond?" vroeg Dina sarcastisch maar moest toch lachen om zijn woeste blik. "Nee, het zou gezelliger zijn met jou op de grond," zei Illias ondeugend. Dina keek hem dit keer boos aan.
"Wat moet je, Illias? Ga weg." Ze hield de deur wijder open. "Ga weg." zei ze en wees met haar wijsvinger naar buiten. "Ik wil niet weg gaan, ik wil hier zijn. Bij jou," zei Illias eerlijk en keek diep in haar ogen. Dina keek weg. "Je houdt niet van me, ik accepteer dat feit. Maar sluit me niet buiten. Laat me je troosten," zei Illias zachtjes.
Hij sloot de deur dicht met zijn voet en trok Dina naar zichzelf toe. Hij omhelsde haar, en ze begon te snikken op zijn schouder. Zijn hart brak. Voor hem. Voor haar. Maar vooral voor haar. "Ik ben dom geweest," zei Dina snikkend. "Ik had moeten luisteren. Ik heb van de verkeerde persoon gehouden."
Illias woelde door haar zijdezachte lokken. "Nee, kleintje. Dat is niet waar. Ja, je moest luisteren. Maar je hebt van hem gehouden." Hij sloot pijnlijk zijn ogen. "Je houdt nog steeds van hem, dat weet ik. Maar geef je zelf niet de schuld van dit allemaal. Hij is het niet waard." Dina zweeg even.
"Jij hebt niet gekozen om van hem te houden. Dat heeft jouw hart gedaan." Hij opende zijn ogen. Net als hoe ik zielsveel van jou houd, wilde hij zeggen maar hij hield zich in. "Het leven is hard. Het is wreed," zei Dina zachtjes en haar schouders schokte. Illias knikte. "Dat is het zeker. Maar je bent niet alleen."
Hij hield Dina een beetje op afstand om in haar ogen te kunnen kijken die betraand waren. "Laat me er voor je zijn. Om je tranen weg te vegen. Ik wil niet dat je huilt," zei hij zachtjes. "Laat dit je niet pijn doen. Kwel jezelf niet zo. Ja, je hebt van hem gehouden. Maar als hij niet de ware is, dan weten we zeker dat de ware ergens rondloopt."
Dina keek naar hem op en luisterde. "Om iets te willen, moet je vaak pijn lijden," zei Illias zachtjes. "Geef het niet op, kleintje. Je bent sterk dat weet ik. Jouw tranen zijn hem het niet waard. Iemand die jouw hart breekt, bewijst dat hij het niemand waard is. Veeg je tranen. Je moet het beste van het leven proberen te maken."
"Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan," zei Dina kwetsbaar. Illias knikte slechts en zuchtte zachtjes. "Ik heb gezien wat echte liefde is," zei Dina sarcastisch. Illias zei niks terug en keek in de ogen van het meisje waarvan hij hield. Maar dat niet van hem hield. Zijn hart huilde net als dat van hare.
Ze keken stilzwijgend in elkaars ogen. Beiden de harten huilen. Beiden de harten wilden troost. Maar van de enige persoon waaraan ze hun hart hebben verloren. Dina sloot haar ogen. "Bedankt, Illias. Dit had ik nodig." Illias glimlachte loom. "Ik ben er voor je. Sluit ons niet buiten. Laten we minsten vrienden zijn."
Dina knikte glimlachend. "Ik kom met jullie op tour, maar ik zal je niet lastig vallen. Beloofd." Hij gaf haar een kus op haar voorhoofd. "Laat je door niemand kleineren. Niemand is het waard om jou te kleineren. Beloof je me dat, kleintje? Dat je je door niemand meer zal laten kleineren?"
Haar koosnaampje dat hij vaak had gebruikt toen Dina een klein meisje was. Ze was er altijd dol op. Dina knikte. "Beloofd. Ik zal jullie ook niet meer buiten sluiten," zei ze. Illias knikte en gaf haar zachtjes nog een kus op haar voorhoofd. Er werd geklopt op de deur. "Dina," fluisterde Rachida. Illias glimlachte en maakte de deur open.
Zakaria en Rachida stonden beiden naar Illias te staren. "Kom maar naar binnen." Illias keek Dina voor de laatste keer aan. Dit keer glimlachte hij niet. Zijn hart kromp in elkaar en verliet de kamer. Zakaria hield hem tegen. "Wat is er aan de hand?" vroeg Zakaria zachtjes zinsdoelend dat Illias hier was.
"Ik kwam kleintje troosten." Zakaria vertrouwde zijn vriend en liet hem los. Illias liep weg. Hij liep het grote gebouw uit en liep naar een bank. Hij had de modeshow gisteren gewonnen, maar het geld boeide hem niet. Hij had het gelijk doorgestuurd naar zijn ouders. Die hadden het geld nodig, dacht hij zuchtend.
Hij leunde naar achteren met zijn hoofd. Hij vroeg zichzelf af waarom hij van Dina hield. Je hebt zoveel meisjes! Waarom precies Dina, dacht hij. "Jij hebt niet gekozen om van hem te houden. Dat heeft jouw hart gedaan." Zijn eigen woorden klonken niet eens overtuigend in zijn eigen oor. Zijn eigen woorden klonken niet als troost in zijn eigen oren.
Hij hield van het meisje, dat niet van hem hield. Hij voelde een traan naar beneden druppelen en vervloekte het feit dat hij zelfs huilde voor een meisje. Hij zwoor, dat hij nooit meer van iemand zou houden. Zoveel, als hij van Dina hield. Hij vervloekte het. Maar diep van binnen, wilde hij niks anders dan liefde. Zijn liefde. Haar liefde. Hun liefde.
