"Wat! Zakaria Tahir? Pas ik in een koffer denk je?" vroeg Rayhan aan haar kleine zusje Rachida. "Jij moet echt trouwen." Rachida rolde met haar ogen. Haar zus keek haar uitdagend aan.
"Regel jij Zakaria dan voor mij?" vroeg ze uitdagend. Rachida knikte lachend met haar hoofd. "Ik zal mijn best doen. Dus je vindt het goed dat ik ga? Rayhan wees eerlijk," voegde ze zachtjes toe.
Ze keek haar zus aan. Alleen zij begrepen elkaar. Rayhan stak haar hand uit naar haar zusje om haar wang aan te kunnen raken. Net als haar moeder, streek ze teder haar wang. "Ik ga jouw dromen niet dwarsbomen. Ik haal het wel in mijn eentje."
Rachida liet een traan los die achter haar oogleden brandde. De traan won, en vond zijn eigen weg. "Ik wil je helemaal niet alleen laten Rayhan." Ze liet zichzelf vallen in de armen van haar zus.
"Je laat me ook niet. Ik vermaak het me wel hier. Ik weet dat je treurt over yemma en bebba. Rachida, zij hebben jou het huis uitgegooid. Om geen reden. je moet niet treuren om hen. Ik kan ook naar hen gaan, dit weet je."
Rachida wendde haar blik van haar zus af. Ze hief het na een pijnlijke stilte op en keek recht in haar groenbruine ogen. "Je doet zoveel dingen voor mij. Ik wil niet eens gaan eigenlijk. Mijn hele leven is al verpest."
Haar laatste zin, sprak ze met verachting uit. Met haat. Met woede. Maar vooral met pijn. Boos schudde Rayhan haar hoofd. "Geef het niet op! Je gaat voor je werk. Laat me zien dat je kan knallen en voor niemand terug deinst, blondje"
Ze kreeg een glimlach toen haar zus haar bijnaam opnoemde. Ze noemde Rachida altijd blondje. Ze was niet helemaal blond, met de jaren veranderde haar kleur van blond naar lichtbruin.
Maar nog steeds zijn de blonde kleuren aanwezig en zichtbaar. Haar bijnaam is haar hele leven bijgebleven. Rachida oftewel blondje. "Ik ga je missen," huilde Rachida en ze omhelsde haar zus.
Rayhan omhelsde haar terug, en ook zij liet het niet droog. "Ik houd van je, blondje." "ik houd ook van jou, roodkapje." Rachida woelde door de rode haren van haar zus. Lachend keken ze elkaar aan na een tijdje.
"Zie ons nou huilen als twee kleine kinderen. We gaan contact blijven houden! En je weet blondje, zodra er iets is weet je me te vinden." Rachida knikte glimlachend en zei hetzelfde als haar zus.
"Wat ga je allemaal doen daar eigenlijk?" vroeg Rayhan toen ze na de huilbui op een bankje zaten. "Hij moet langs heel veel landen. Ik ga hem blijven interviewen, en moet verslagen maken over wat ik allemaal ga ervaren."
"Maak het hem vooral niet makkelijk," zei Reyhan grijnzend. Arrogant snoof Rachida op. "Jij hebt Aymane al. Dus ik kan hem helaas niet regelen voor jou." Rayhan rolde met haar ogen en keek Rachida aan.
"Oké dat is waar. Ik heb mijn fantastische Aymane." Haar ogen straalden. "Wanneer komt hij jouw hand vragen?" vroeg Rachida haar zus. Aymane was haar jeugdliefde. Haar zus was nu 25 jaar uit, tijd om te trouwen.
"Binnenkort inch'Allah," zei ze met rode wangen. Rachida glimlachte terwijl haar hart pijn deed. Er zou dus dan een bruiloft worden gegeven. Dan moest zij er ook naar toe. ze zou haar ouders zien.
Haar glimlach vervaagde. Ze keek een beetje opzij, en wenkte haar blik naar buiten. De halve maan, weerkaatste licht terug. Maar ook prachtige sterren. Sterren dat mensen liet smelten. Je verdwaalde met je fantasieën. Ze sloot haar ogen, en wou dat ze een ster of een maan zou zijn. Dan zou ze verlost zijn van al haar pijn, dacht ze.
----------
Wie zou dit verhaal willen promoten? ☺️❤️
