Met zijn ogen in haar hoofd, liep ze door de gangen. Een jongeman kwam grijnzend naar haar toe. "Hallo my lady." Ze glimlachte. "Waar is het," fluisterde ze zachtjes in het Nederlands.
De jongeman begon te lachen. "Ik kan je helpen als je het wilt," zei hij grijnzend. Haar glimlach verdween en het maakte plaats voor een frons tussen haar wenkbrauwen. "Ik ben Illias," zei hij glimlachend.
Ze keek naar zijn hand die hij had uitgestoken. "Hallo," zei ze slechts en liep om hem heen. "Schoonheid ga je jezelf niet voorstellen?" vroeg hij met twinkelingen in zijn ogen. Geïrriteerd keek ze hem aan.
"Nee. Mag ik er langs?" De jongeman genaamd Illias nam haar niet serieus. "Nee. Ik wil eerst je naam en nummer weten." Ze zuchtte geïrriteerd uit. De man maakte haar boos. "Je hebt haar toch gehoord?"
Met een ruk draaide ze om en keek in de koele ogen van Zakaria. "Zakaria Tahir." Er klonk een snufje walging in de stem van Illias. Een van de mondhoeken van Zakaria ging omhoog. Maar er verscheen geen kuiltje.
"Illias El Getabi.." De mannen keken elkaar uitdagend aan. "Waar is Ghizlane?" vroeg Illias. Hij wist dat hij verkeerd bezig was. De mond van Zakaria werd een strakke lijn. Rachida volgde zijn handelingen.
Zijn contouren verstrakten. Zijn handen werden een vuist en hij ging op zijn andere been leunen. "Heb je haar vervangt? Deze schoonheid is mooier dan Ghizlane." Rachida keek Illias boos aan dit keer.
"Luister is heel goed Illias..-" Voordat ze haar zin kon afmaken trok Zakaria haar tegen zichzelf aan. Zijn hoofd ruste op haar kruin. "Illias, ga weg." Zijn woorden klonken gevaarlijk en kalm. Gevaarlijk kalm.
Illias negeerde Zakaria en pakte de hand van Rachida. Hij bracht zijn lippen naar haar hand, maar ze trok het terug. Met een vies gezicht keek ze hem aan. "Bedankt. Probeer het bij andere mensen."
Ze hief haar hoofd koppig in de lucht en liep door. Zakaria bleef grijnzend achter en Illias verbluft. "Ik zie je wel bij de modeshow. Moge de beste winnen," zei Illias terwijl hij zag dat Rachida naar beneden liep.
Zakaria grijnsde naar hem. "Moge de beste winnen, kleintje." Illias gromde naar Zakaria. Zakaria keek hem grijnzend na. Hij liep ook naar beneden. Grijnzend en al. Ze had Illias goed op zijn plaats gezet.
Het was druk, tot zijn verbazing. Hij keek over hoofden heen om haar te vinden. Ze zat op een rode bank met pen en papier. Zakaria leunde tegen een deur en keek haar aan vanaf een afstand.
Een man liep weer naar Rachida. Zakaria glimlachte bij een feit dat bij hem doordrong. Ze kon zichzelf redden. "Kan ik naast u zitten?" vroeg de man in het Engels aan Rachida. Rachida knikte.
Ze las haar aantekeningen door. Ze stond op om wat eetbaars te halen maar de man trok aan haar arm. Ze trok haar hand terug. "Mag ik uw naam weten?" vroeg hij in het Engels. Rachida negeerde hem en liep verder.
De man bleef verbluft achter. Ze pakte een boterham en liep weer terug naar haar eigen kamer. Een grote schaduw leek haar te achtervolgen. Ze keek naar achteren met opgetrokken wenkbrauw.
Zakaria grijnsde naar haar. Zonder woorden vuil te maken trok hij haar in een kamer. Ze kwam tegen de muur met zijn handen naast haar hoofd. Ze waren zo dichtbij. Zijn adem streek langs haar hals.
De deur viel krakend weer dicht. Maar beiden zagen ze het niet. Ze keken diep in elkaars ogen. Hij boog langzaam naar voren. "Je hebt Illias goed aangepakt," zei hij fluisterend tegen haar lippen.
Haar lippen krulde zich langzaam terwijl haar wangen rood werden. "Wie is hij?" vroeg ze fluisterend terug. Zijn ogen erkende haar gezicht. Hij keek naar haar volle lippen en daarna naar haar donkergroene ogen.
"Een concurrent." Ze glimlachte. Hij stopte zijn hand in zijn zak op iets te pakken maar de deur ging weer open. Snel trok hij Rachida naar zich toe. Ze stonden achter de kapstok terwijl iemand naar binnen liep. "Sst niet bewegen," fluisterde hij zachtjes.
