Vermoeid werd Rachida wakker. Ze wreef in haar ogen en gaapte. "Ja natuurlijk!" Het geluid kwam van de andere kant van de kamer, merkte Rachida op. Met halfopen ogen keek ze Dina aan die een blosje had. Waarschijnlijk van de opwinding. Rachida keek rond en zag Zakaria niet. Ze bloosde.
"Hij is er niet," grinnikte Dina. Rachida werd nog roder. "Wie was dat net aan de telefoon?" vroeg ze, haar antwoord negerend. Dina bloosde ook. "Monsif. Hij komt naar de modeshow, volgende week." Rachida keek Dina met open mond aan. "Het was toch over 2 weken?" Dina knikte.
"Je zegt het goed, 'was'. Het is verschoven naar volgende week." Rachida keek Dina ondeugend aan. "Dus, hij komt helemaal voor jou naar Miami?" Dina keek haar ondeugend terug. "Hij is een zakenman, en moet naar New York. Voor bepaalde 'zaken'. Hij zei dat hij lang wilde komen, aangezien hij toch naar Amerika komt."
Rachida grijnsde. "Wat leuk! Ik wil hem wel leren kennen! Wat vindt Zakaria hiervan?" Dina keek naar de deur. Daar stond Zakaria dan. Met zijn sterke, grote lichaam, dacht Rachida. Zijn lichaam paste bij zijn gezicht. Zijn knappe gezicht.
"Ik vind het goed. Hij weet waar zijn grenzen liggen," zei Zakaria Rachida aankijkend. "Wanneer komt hij dan?" Dina straalde helemaal. "Hij heeft een vlucht voor vandaag. Overmorgen gaat hij komen." Zakaria's wenkbrauw ging omhoog. "Voor één dagje? Hij hoeft niet veel te doen, dus."
Dina keek Zakaria vermoeiend aan. Zakaria vertrouwde Monsif niet helemaal. Hij kwam gladjes over, volgens hem. Dina hield van haar neef, maar liefst wilde ze hem nu de les avoorlezen en aan zijn oren trekken. "Ja. Zakaria, houdt op. Alsjeblieft." Zakaria keek zijn nichtje aan. Haar gekwelde blik liet zijn hart smelten.
"Oké. Als je maar weet hoe ik denk." Rachida volgde het gesprek met een frons tussen haar wenkbrauwen. Zakaria keek haar glimlachend aan. "Je bent wakker, blondje. Lekker geslapen?" Rachida knikte glimlachend terwijl de kus bleef spoken in haar hoofd.
"Ja, ik heb lekker geslapen. En jij?" Zakaria grijnsde ondeugend. "Door bepaalde dingen heb ik heerlijk geslapen." Hij doelde op hun kus. Ze werd nog roder. De kus die gisteren had afgespeeld. De kus die haar maar niet met rust liet. De kus die haar maar plaagde met het beeld over hem.
"Wat bedoel je?" vroeg Dina met een verwarde blik. Zakaria grijnsde. "Niks, nichtje. En heb je zin in vandaag?" Dina besloot het om het hierbij te laten.
"Ja. Ik heb er zin in. Wat gaan we allemaal doen?" vroeg ze wrijvend met haar handen. Er verscheen een denkrimpel bij Zakaria.
"We moeten een nieuwe jurk ontwerpen. Voor volgende week. Dat hebben ze vandaag pas gemeld," zei Zakaria woelend door zijn haren. Dina keek hem geschrokken aan. "Gaat dat wel lukken?" vroeg Rachida aan hem. Hij knikte. "Als we hard zullen werken, dan zal het ons lukken."
Hij gebruikte het woordje ons, dat aangaf dat hij van de dames inzet verwachtte. "Oké, maar eerst ontbijten. Heb honger!" zei Dina. Zakaria en Rachida lachten om haar. Ze keken op en keken elkaar glimlachend aan. Misschien, heel misschien is de vijandelijkheid tussen ons voorbij, dacht Rachida. Heel misschien.
"Rood. Een rode jurk? Is dat niet mooi," vroeg Dina aan één stuk door. Zakaria schudde met zijn hoofd. "Het is te cliché. Het moet iets aparts zijn." Rachida zat aan een bureau en was aan het vervelen. Ze probeerde een jurk te tekenen, maar ze was er niet bij met haar hoofd. "Blauw?" vroeg Dina. Zakaria schudde weer met zijn hoofd.
"Laten we eerst eentje ontwerpen." Ze pakten beiden een blaadje en begonnen te tekenen. Rachida tekende een jurk. Eentje dat helemaal bij je hakken kwamen, oftewel ietsje hoger. Een lilla achtige jurkje. Met een V-hals. Spaghetti bandjes, die dun waren en bijna niet zichtbaar. Heel licht, licht lila gekleurde spaghetti bandjes.
Dina tekende een roze jurk. Het jurkje kwam net onder je knie. De rug was een stukje open. Ook dunne spaghettibandjes. Zakaria keek op en zag de dames aan het tekenen. Zijn blik ruste op Rachida. Haar haren vielen naar voren. Geïrriteerd deed ze het bruinblonde lokje achter haar oor, en tekende verder. Zakaria lachte zacht.
Rachida hoorde zijn zachte lach en keek glimlachend op. Hij knipoogde naar haar. Ze wendde blozend haar blik van hem af en keek naar haar ontwerp.
"Klaar. Wat hebben jullie?" onderbrak Dina grijnzend het moment. Zakaria liet zijn zwarte jurkje zien. Droog keek Dina hem aan. "Waarom zo somber?"!Zakaria lachte en woelde door de haren van zijn nichtje.
"Ik heb een roze jurkje." zei Dina. Rachida keek er vol met verwondering naar. "Dat is prachtig!" riep Rachida enthousiast uit. Dina lachte bescheiden. "Maar iets ontbreekt," zei Zakaria peinzend. "Een riem misschien? Een bruine dunne riempje?" vroeg Rachida. "Ja!" riep Dina.
"Dat is het." Ze tekende een riep om het jurkje en liet het weer zien. En zoals gedacht, stond het er leuk bij. "Een kleine vakje bij de borststukje?" vroeg Zakaria. De dames dachten en ze knikten toen beide. Ook dat tekende Dina erbij. "Het is zo mooi!" zei Rachida glimlachend. "Met jullie hulp," zei Dina ondeugend. Rachida grijnsde terug.
"Wat mooi. Wat is dit? Familievergadering?" Ze keken allemaal op en zagen Illias bij de deur. Wie had het anders kunnen zijn? Hij klapte in zijn handen. "Best wel mooi hoor, dat jurkje." Dina draaide het blaadje om en keek Illias droog aan.
"Verdwaald?" vroeg Rachida. Illias keek haar met opgetrokken wenkbrauw aan. "Ja, inderdaad. Misschien wil jij me rondleiden?" Zakaria balde zijn handen tot een vuist. "Wat moet je, El Getabi? Hoe kom je naar binnen? Je bent niet welkom." Dit deed Illias pijn maar hij negeerde het. "Jullie hebben het niet gemerkt he?" vroeg hij.
De dames en Zakaria keken hem afwachtend aan. "Missen jullie niet iemand in jullie kamer?" Het drong hen door. "Je bedoeld jou? Nee, niet echt," zei Rachida. Illias keek haar droog aan. "Je was nooit welkom," zei Zakaria kil. Illias leunde met zijn handen op het bureau. "Jullie kunnen me vanavond verwachten. Wordt leuk, of niet."
