"Dit is onze kamer, en die daar is van Zakaria en Illias," zei Dina en ze wees naar een kamertje. Rachida knikte en de dames liepen hun kamer in. Gelukzalig keken ze rond. Er stond 2 grote bedden. Een grote bureau, een tv en grote klerenkasten. Ze begonnen hun kleren op te hangen in de kasten.
"Ik ben klaar. Ik moet even iemand bellen," zei Dina. "Ik moet nog ook iets doen voor mijn werk, ik kom later terug." Ze omhelsde Rachida snel en liep de kamer uit. Rachida sloot de deur glimlachend achter haar. De grote kamer beviel haar wel. Weer ging de deur open. "Ben je wat vergeten?" vroeg Rachida denkend dat Dina het is.
Ze voelde twee sterke armen om haar middel. "Ja, ik ben iets vergeten." Rachida draaide geschrokken om en keek Zakaria met een frons tussen haar wenkbrauwen aan. "Je liet me schrikken! Heb je alles al opgehangen?" vroeg ze en probeerde zichzelf zachtjes los te maken. Zakaria hield haar steviger vast.
Zakaria keek haar slechts aan.
"Ja, ik heb alles al gedaan. Hulp nodig?" vroeg hij. Rachida keek even rond en zag nog een koffer liggen. Voordat ze iets kon zeggen liep Zakaria naar haar koffer. "Niet open maken!' zei Rachida snel in paniek en probeerde haar koffer uit zijn handen te pakken.
Zakaria grijnsde geamuseerd. "Wat zit hier in?" vroeg hij en keek haar met pretlichtjes in de ogen aan. Rachida bloosde heviger. "Geef het terug, Zakaria." "Waarom, blondje? Ga je me het niet vertellen? Hoeft niet, ik kijk wel," zei hij en probeerde het te openen. Ze probeerde het te trekken. Zakaria trok Rachida grijnzend naar zichzelf toe.
Langzaam boog hij naar haar oren toe. "Is het geheim wat hier in zit?" vroeg hij. Hij wist wat het antwoord was. Hij hield ervan om haar te irriteren. "Mijn wasgoed. Nu goed? Geef het terug," zei ze blozend. Lachend liet Zakaria het los. "Waarom schaam je daarvoor? Bij mij hoef je je niet te schamen," zei hij met een ernstig gezicht.
Ze glimlachte. "Ik doe het wel, ga jij maar naar buiten." Rachida duwde Zakaria naar de deur. Lachend liep Zakaria naar de deur. "Wacht," zei hij. "Ik ben iets vergeten." "Wat ben je vergeten?" vroeg Rachida. Hij gaf haar snel een kus en liep grijnzend weg. Blozend liet hij Rachida achter. Zachtjes lachte ze om hem.
"Dit meen je niet," kreunde Illias toen Zakaria zijn kamer in liep. "Wat ben je vergeten?" vroeg Zakaria zijn vriend kennend. "Ik ben niks vergeten,"'zei Illias met een moeilijke blik. "Weet je Zakaria, problemen lijken jou op te zoeken." Zakaria keek zijn vriend met een vreemde blik aan.
Voordat Illias zijn probleem kon vertellen ging de deur open. "Aha, als we hier de echte Zakaria Tahir niet hebben." Zakaria kreunde inwendig van de inspanning en draaide om naar de gedaante bij de deur. "Wat moet je?" vroeg Zakaria geïrriteerd met een gevaarlijk kalme blik.
De man genaamd Adam lachte. "Je bent nog steeds hetzelfde. Even arrogant als toen." "Wat moet je, Adam? Ik heb wat beters te doen," zei Zakaria geïrriteerd. "Mijn opdrachtgever zei dat ik hier mijn klussen moest afronden," zei Adam en keek de kamer onderzoekend rond. "Je weet dat wie mijn opdrachtgever is, hè Zakaria?"
Zakaria zweeg. De deur werd naar achteren geduwd. Zakaria's ogen werden groter en deed een stap naar achteren. Hij wilde niet dat het geschiedenis zich weer zou herhalen. "Welkom, Zakaria. Wat fijn om je weer te zien," zei de gedaante. Adam lachte vreugdeloos. Men zou denken dat Zakaria Tahir water zag branden.
