Ze ademde rustig in en uit terwijl hij naar haar keek. Hoe kon zij wel slapen en hij niet? Waarom dacht hij steeds aan haar? Hij trok haar zachtjes naar zichzelf toe. Hij zette haar hoofd op zijn arm.
Ze ging draaien en ging liggen op haar zij. Ze stond zo dichtbij zijn gezicht, dat hun neuzen tegen elkaar kwamen. Hij kon maar niet in slaap vallen in die 3 uur. Ze maakte hem boos maar hij kon ook om haar lachen.
Er werd gezongen door vogels. Bomen die door de wind heen en weer gingen. De haren van Rachida die heen en weer ging met de ritme van de wind. De wind werd steeds erger en hij sloot zijn ogen.
Hij verschool haar gezicht in zijn nek, zodat ze geen last van de wind zou hebben. Een helikopter vloog boven hen. Zodra hij de helikopter zag wist hij dat het Dina was. De helikopter landde neer.
"Rachida. Wakker worden," zei hij zachtjes. Hij schudde haar zachtjes heen en weer. Ze werd maar niet wakker, dacht hij geïrriteerd om haar. "Wakker worden!" riep hij dit keer harder. Rachida mompelde wat en bleef door slapen.
Hij kreeg een sluwe lach. "Die beer is weer achter je!" Rachida opende met een ruk haar open en trok zichzelf weg van hem. Zakaria lachte om haar bange blik. Boos keek ze hem terug. Hij maakte haar boos.
"Dina is gekomen. We kunnen gaan," zei hij. Hij stond op en trok haar van haar arm mee naar boven. "Hier zijn jullie!" riep Dina naar hen. Ze liep naar haar neef en omhelsde hem stevig. Glimlachend keek Rachida naar hen.
"Er is niks aan de hand toch?" vroeg ze terwijl ze Rachida omhelsde. Ze schudden hun hoofden. "Ik was zo bang dat er iets aan de hand was met jullie! Sorry dat het zo lang duurde. Hoe zijn jullie op deze berg gekomen?" vroeg ze.
Rachida keek Zakaria koud aan. "Je ervaren neef, heeft daarvoor gezorgd. Toch Zakaria?" Hij keek haar sarcastisch terug. "Ik had gewoon geen gezellige gezelschap bij me," zei hij sarcastisch.
Ze keken elkaar uitdagend aan. Dina zuchtte diep uit. "Doe snel. We hebben nog drie uur. Anders redden we het vliegtuig niet." Zakaria keek Rachida aan die hem slaperig terug aankeek.
Ze knikten beiden en klommen allemaal in de helikopter. Rachida leunde achteruit en sloot haar ogen. Ze was moe geworden van dit allemaal. Ze had nog ook verschrikkelijk honger. "Ik het eten bij me voor jullie," zei Dina.
Het leek alsof Dina de gedachten van Rachida kon lezen. Ze namen de broodjes aan en begonnen te eten. Stilzwijgend keken ze uit het raam nadat ze hadden gegeten. Rachida leunde met haar hoofd tegen het raam.
Ze sloot haar ogen en dacht weer aan wat er gebeurd was. "Ik heb al jullie spullen ingepakt," zei Dina. Rachida knikte dankbaar naar haar toe. ze hadden nog drie uur, en dan zouden ze vertrekken naar Miami.
Waarvan alles zou gebeuren.. Een modeshow die ze zouden geven. Ze had nog een paar maanden te gaan. 2 maanden en nog een paar weken, dacht ze in haarzelf. "Het wordt leuk in Miami!" onderbrak Dina de stilte.
Rachida en Zakaria keken haar glimlachend aan. "Ik hoop dat wij gaan winnen," zei Dina met stralende ogen. "Nee. Ik weet dat wij gaan winnen," zei Zakaria. Rachida keek hem aan. Dit keer was het geen arrogantie.
De man was zelfverzekerd. Zoveel, dat het leek alsof hij arrogant was. "Ik hoop het," zei Rachida zachtjes. "Rachida jij moet ook als model op de podium gaan," zei Dina grijnzend naar haar.
Rachida glimlachte en schudde met haar hoofd. "Ik zie mezelf niet als een model. Ik denk niet dat ik het wil." Zakaria gromde wat en keek uit het raam. "Wie weet," zei Dina. Ook zij keek toen uit het raam. Ze hadden veel in de petto voor Rachida.. te veel..
