De wind vulde de stilte. "Rachida," begon Zakaria. Hij keek op en keek in de ogen van Rachida. Hij wist niet wat hij moest zeggen. Daarna zei hij maar wat er door hem heen ging al die dagen.
"Dit wilde ik al dagen doen. Toen ik jou, in dat jurkje zag, was ik overgeleverd aan mijn verlangen. Aan mijn genade voor jou." Hij keek haar aan en streelde teder langs haar wangen.
Rachida zei niks en keek hem slechts aan. Hij stond op en stak zijn hand uit. Ze nam het aan en ging ook staan. Ze keken elkaar een tijdje stilzwijgend aan en ze liepen toen verder. Beiden waren stil.
Rachida was nog steeds in shock. Het drong haar maar niet door. Zakaria keek voor zich uit. Hij wilde haar kussen toen hij haar in het jurkje zag die haar als gegoten stond. Maar was het wel goed wat hij had gedaan?
Hij woelde onbewust door zijn haren. Nu snakte hij naar meer. Rachida keek stilzwijgend voor haar uit. Zakaria zei niks en pakte zijn telefoon. "Zakaria waar zijn jullie?" vroeg Dina bezorgd.
Zakaria glimlachte om zijn nichtje. "We gaan nu naar mijn auto. Kom je ook naar daar?" Dina zei ja en hing op. Weer dacht hij aan Rachida. Hij had het anders verwacht. Zou ze teleurgesteld zijn? Of boos?
Ze liepen naar de auto en vermoeiend gingen ze instappen. Dina vroeg niks aan hen. Beiden waren ze in gedachten gezonken. De kus speelde weer in haar hoofd af. Was het niet fout? Waarom voelde het dan zo goed?
Aangekomen bij het hotel, stapten ze allemaal uit. De privéchauffeur stapte niet uit en reed verder nadat ze waren uitgestapt. Ze liepen stilletjes naar boven. Dina gaf de cheque aan haar neef.
Zakaria nam het aan en zette het tegen de muur toen ze in hun kamer waren. "Ik kom er zo aan," zei Rachida glimlachend tegen Dina. Dina knikte terug en keek Zakaria aan. Ook hij verliet de slaapkamer.
Het is allemaal zo verwarrend, dacht Rachida. Ze keek naar haar jurkje. Ze glimlachte. Ze had het nog steeds niet uitgedaan. Zakaria was haar gevolgd en trok aan haar arm. Ze werd naar achteren getrokken.
"Het spijt me als je verward ben, blondje," zei hij met een tedere blik. Rachida keek hem met een schuine glimlach aan. Ze wist niet wat ze moest zeggen of doen. 'Het was mijn fout. Het spijt me.'
Zijn woorden sneden langs haar hart. Ze was geschrokken door het feit dat zijn woorden wat bij haar deden. Zakaria keek naar haar mond die een streep was geworden. Hij had spijt van zijn woorden.
"Ik heb ook spijt. Mag ik er nu langs?" vroeg ze met aan façade. Ze had dit niet verwacht. Hij bewees weer dat hij een arrogante zak was. Zakaria trok zijn wenkbrauw op en keek haar arrogant aan.
Beiden vielen ze weer in hun oude patroon. "Oké." Dat was het enige wat hij zei. Ze liep om hem heen en liep naar de slaapkamer. Nee, dit was niet wat ze had verwacht. Integendeel zelfs..
