Een vrouw liep naar de man en fluisterde iets in zijn oor. "The winner is Zakaria Tahir!" Er werd weer geapplaudisseerd. Rachida gilde van opluchting en omhelsde Dina. Zakaria keek Rachida met een intense blik aan.
Woorden waren dit keer overbodig. Zijn ogen spraken boekdelen. Zakaria liep naar het podium en begon te praten. Hij bedankte iedereen. Rachida keek slechts naar haar spiegelbeeld.
Flashback:
"Mijn mooie dochter!" zei de moeder van Rachida. Laila Marrabou was een prachtige vrouw. Moeder van 2 meisjes. En een vrouw van een liefdevolle man. Rachida glimlachte en keek met een schuin gezicht naar de spiegel.
"En ik?" vroeg Rayhan quasi zielig. Rachida grinnikte en hun moeder trok de meisjes naar zich zelf toe. "Ik hou van jullie, dames." "Wij houden ook van jou," zeiden de zusjes met opgekropte keel door de gevoelens.
Nabil Marrabou kwam ook naar binnen. "Mijn meisjes." Hij omhelsde hen. Ja, ze waren een pracht gezin. Ja ze hielden van elkaar. Wisten zij veel, dat een paar woorden de toekomst kon verpesten. Oftewel veranderen. Wisten zij veel..
Einde flashback.
"Rachida!" Rachida keek met een ruk op. Dina keek haar bezorgd aan. De gordijnen waren opzij geschoven en het publiek keek met afwachtende ogen naar Rachida Marrabou. Rachida bloosde en liep naar Zakaria.
Zakaria keek naar haar. Haar ogen stonden duf. Het was niet de blik die ze altijd toonde. Er werd geapplaudisseerd. Zakaria bedankt Rachida, tot haar verbazing. De man kwam met een grote cheque aanlopen.
Er werd gejuicht en foto's genomen. Rachida glimlachte. Zakaria ging naast haar staan en er werd foto's gemaakt. Rachida was er, maar ze was er ook weer niet. Lichamelijk was ze er. Geestelijk was ze ergens anders..
"Gefeliciteerd!" Dina feliciteerde haar neef. Zakaria zag dat Rachida afwezig was. "Ik ga even een luchtje opscheppen." Zonder wat te zeggen liep ze weg. Het was avond, maar dat boeide haar niet.
Ze wist de weg niet, maar dat boeide haar ook niet. Ze liep uit het grote gebouw. Het was druk. De mensen die allemaal in de zaal zaten, waren nu op weg naar huis. 'Huis,' dacht Rachida met een sarcastisch gedachten.
Ze liep naar de overkant. Een grote boom, trok haar aandacht. Er was een bankje naast die grote boom. Met grote stappen liep ze naar de bankje. Ze begreep het zelf niet eens. Hoe konden haar ouders haar zoveel pijn doen?
De wind leek haar kin te snijden. Ze voelde aan haar kin en kwam achter het feit dat haar kin nat was. Ze volgde haar eigen contourlijnen en merkte dat ze tranen had gelaten. Ze zuchtte haar frustratie uit.
Ze miste haar ouders en haar zus. Ze wilt iemand die om haar geeft. Rayhan gaat trouwen en dan ben ik weer alleen, dacht Rachida. Ze wenste haar zus alle geluk van de wereld, maar de eenzaamheid die Rachida voelde deed haar pijn.
"Laat je niet gek maken," zei een stem. Het klonk zo hard maar ook weer zo zacht. Rachida keek op en keek naar de ogen van Zakaria die donker waren geworden. De stralen die uit de lantaarnpaal scheen, verlichtte zijn gezicht half.
Zijn ogen waren donker maar de stralen lieten zien dat zijn ogen fonkelden. Rachida keek weer weg en keek voor haar uit. Zakaria ging naast haar zitten. Ze keken beiden stilzwijgend voor hen uit.
"Je hebt gewonnen. Ik ben trots op je," zei Zakaria. Rachida keek opzij en keek hem met grote ogen aan. Tot haar verbazing, deden zijn woorden haar goed. "Echt?" Zakaria glimlachte en knikte tegelijk.
Ze opende haar mond om wat te zeggen, maar de warme mond van Zakaria beroerde haar mond. Het was aarzelend begonnen. Beiden waren nu in een tweestrijd. Zakaria nam de eerste stap en bewoog met zijn lippen.
Rachida verstijfde. Hij likte plagend over haar lippen. Zijn ogen waren open en doorboorde de hare. Rachida opende willig haar mond en Zakaria beroerde het verder. Dit keer sloten ze beiden hun ogen.
Een diepe grom verliet de keel van Zakaria. Rachida kleurde rood en sloeg haar armen om zijn hals. Zijn handen beroerden haar rug en zijn mond haar mond. Rachida liet als eerst hem los. Ze keek hem zwijgend aan en wachtte op zijn reactie.
