"Dat sloeg nergens op," zei Dina boos tegen haar neef. Achter hen liep Rachida. Ze was de hele tijd stil. Zakaria voelde zich schuldig, maar liet het niet merken. "Wil je me me meer schuld gevoelens aanpraten?" vroeg hij cynisch.
Dina schudde met zijn hoofd. "Ghizlane is het niet waard. Je snauwde Rachida voor niks af. Rachida is Ghizlane niet. Ghizlane is Rachida niet. Ik ken Rachida pas, maar ik weet zeker dat ze niet op elkaar lijken. Niet eens een beetje."
Met deze woorden liep ze weer terug naar achteren, om naast Rachida te lopen. "Jullie zullen alles doen om geheime dingen te weten." Het had haar geraakt. Haar vader zei hetzelfde. Dat ze iets had gedaan voor een klant.
Zakaria's zin was ongeveer hetzelfde als de zin van haar vader. Onbewust gleed een traan naar beneden. Het gleed langs haar contouren naar haar mondhoeken. Het bleef boven haar volle lip hangen. Daarna gleed het in haar mond.
Waarom deden zijn woorden haar dan pijn? Omdat je vader hetzelfde zei dacht ze jammerend na. Kwam ze dan zo laag over? "Rachida." Ze keek opzij in de ogen van Dina Ze glimlachte naar haar.
"Het spijt me van mijn neef. Hij is nors als het over zijn..-'" haar zin werd onder gebroken door Rachida. "Jij hoeft je excuses niet aan te bieden. Het boeit me ook niet wat hij zegt. Als hij zulke opmerkingen maar voor zich houdt."
Dina keek haar even aan. Rachida vervolgde haar zin: "Voordat jullie het weten ben ik alweer weg. Uit jullie levens." Dina zei niks en bleef voor haar kijken. Rachida wist nog niet, dat dit een leugen zou zijn, in de heden.
"Maar toch bied ik mijn excuses aan." ze wees naar haar. Zogenaamd boos zei ze: "Ik houd niet van mensen die koppiger zijn dan ik." Rachida glimlachte. "Zie je dat? Die geeft licht s 'avonds. Het is heel beroemd onder de Canadezen"
Dina wees naar een wolkenkrabber. De Skyline van Toronto. Wat inderdaad heel beroemd was in Canada. "Je hebt daar mooie winkels. En heerlijke eten," zei Dina glimlachend. Rachida keek met grote ogen naar de winkels.
Rachida wilde niet vragen hoe ze het wist. Ze wilde niet net als net weer worden beledigd door een vraag. Door de nieuwsgierigheid van Rachida. Zakaria bleef voor hen lopen. Ze keek hem van top tot teen.
Hij was breed en groot ingebouwd. "Kom." Dina trok haar arm en Rachida lachte om haar. Ze keek met grote ogen rond. Ze was in een straat met heel veel winkels. Ze zag de toeristen. De Canadezen.
Ze keek achter haar. Je moest maar één straatje in te gaan, om dit te zien. Het was prachtig. Zakaria die de hele tijd niks had gezegd draaide zich om. "Welkom in Toronto," zei hij in het Engels. Met een accentje wat zijn zin versierde.
Hij begon te vertellen over Toronto. De dames luisterden half mee. Er waren te veel winkels. Vrouwen en winkels is geen goede combinatie, dacht Zakaria sarcastisch. De dames stopten gelijk met lopen.
Ze keken naar een ketting. "Oh," begon Rachida. "My," ging Dina onbewust verder. "God," zei Zakaria met een bekakte stem. De dames keken hem met opgetrokken wenkbrauw aan.
"Zie je die ketting daar?" vroeg Dina aan haar neef. Zakaria zuchtte vermoeiend uit. Rachida negeerde het en nam het over van Rachida: "Dat mijn beste Zakaria, dat is een van de weinige exemplaren. Hij is prachtig!"
"Ik ga hem kopen!" riep Dina uit. Ze liepen naar binnen en vroegen hoeveel het koste. "Het kost maar 5.000 euro," zei de man. Hij keek hen aan. "Een goede prijs voor een prachtige ketting," ging de man verder.
"Ik koop hem!" zei Dina. Rachida was stil. Ze kon het niet kopen. Ze had 5.000 euro bij haar. "Jij?" vroeg Dina. Rachida schudde met haar hoofd. Ze glimlachte erbij. Dina knikte naar haar. Rachida keek voor de laatste keer naar die prachtige ketting.
"Hij is prachtig!" zei Dina toen ze buiten waren. Ze had het gelijk om gedaan. Het stond haar beeldig. Zakaria was verdacht stil. "Het staat je prachtig," zei Rachida glimlachend. Dina bedankte en glimlachte terug.
Ze liepen de winkels in en uit. Rachida kocht niks. Het was gewoonweg te duur. Vermoeiend liepen ze naar hun kamers. De dames deelde eentje samen en Zakaria had een eigen kamer.
"Het was leuk," zei Rachida Dina knikte. "Jammer dat je niks hebt gekocht." Rachida glimlachte. "Volgende keer." Dina knikte slechts naar haar toe. Zakaria was al naar zijn eigen kamer gegaan. "Ik ga even naar beneden. Iets eetbaar halen. Ik kom zo," zei Rachida
