İSA YERYÜZÜNDE

YÜREK IŞILTISI Bölüm 29

29

İsa ona ters ters baktı

"Ne kızıyorsun kardeşim, şakasına dedim."

"Deme!"

"Peki."

Rabbani onun karşısına oturdu ateş başında. Ona baktı. Ona dostça baktı.

İsa o bakışları fark etti ve başını başka tarafa çevirdi.

Az sonra o bakışları yine üstünde hissedip başını çevirdi.

"Neden pis pis bakıyorsun?"

"Pis mi?"

"Evet; pis!"

"Pis filan değil. Senin sigortalar neden atık; anlayamadım?

Hem ben sana bakmıyordum ki."

"Bana bakıyorsun. Bana ters ters bakma!

Defol git geldiğin yere!"

"Derdin nedir senin?"

"Git başımdan."

"Dost olabiliriz."

"Hadi ben sende!

Rabbani sinirden güldü: "Yani şurada kalp krizi geçirip ölsem üzüntüden...vicdanın hiç sızlamaz mı?"

İsa alaycı güldü, dedi ki: "Ne güzel olurdu bir bilsen. Senin gidecek başka yerin yok mu?"

"Yok. Olsa buraya gelmezdim herhalde."

"Buradan gitmelisin."

"Neden?"

"Gitmelisin işte."

"Neden diyorum?!"

"Sen buraya ait değilsin."

"Bu aptal mağarada 50 kişiyi alacak yer var ama?"

"Bence sen buradan gitmelisin."

"Sebep söyle o halde? Benden hoşlanmadın mı?"

"Evet. Yeryüzünden en sevmediğim ve en iğrenç bulduğum insan sensin!"

Rabbani güldü: "İyi; ama ben sana en ufak kötü bir şey yapmadım ki."

"Yaptın!"

"Söyle o zaman?"

"Aylardır bu mağaradayım. Benim onca yılda sahip olduğum şeylere ve haklara kolayca kavuşman çok saçma ve hiç adil değil. Sen bunları hak etmiyorsun."

"Hak etmiyorum ha. Ama belki de hak ediyorum. Beni tanımıyorsun ki. Tanısan seversin, dostum."

"Bana dostum deme. Bana yalakalık yapma. Yalakalardan hiç hoşlanmam. Biraz olsun karakterli olsan iyi edersin."

"Bence biz dost olmalıyız.

Hayır; mümkün değil.

"Bana bir şans ver.

"Olmaz."

"Ne kadar iyi biri olduğumu sana gösterebilirim."

"Bence sen palavracı ve çıkarcı birisin."

"Önyargılısın. Lütfen bunu bırak."

"Beni kandıramazsın."

Rabbani onun eline dokunmak istedi.

İsa elini çekti hemen ve ona dik dik baktı: "Sakın bunu bir daha yapma zavallı şey!"