Yıldızlar Kralı

Bölüm 68 : Nöbet

"Merak etme. Sağ salim geldi ve yanımızda."

Karmela, Ela'nın kızgın bakışlarına maruz kaldı.

"Nasıl merak etmem. Şimdi iyi olması bir şey yaşamadığı anlamına mı geliyor? Oğlum orada neler çekmiştir kim bilir? Yabani yolu ilk elden tecrübe ettim. Kesinlikle derin bir iz bırakmıştır onda. Bende olduğu gibi."

Karmela eşinin azarı karşısında suskun kalmıştı. Dışarıda ahkam kesebilse de Ela'nın karşısında itaatkardı. Eşine sarıldı.

"Merak etme. Oğlumuzu koruyacağım ve ona bir şey olmasına asla izin vermeyeceğim."

Ela eşinden güven verici sözler duyunca rahatlamıştı. Ona göre eşi dünyanın en güvenilir insanıydı. "Mmm. Ona bir şey olmasını istemiyorum Karmela. O benim hayatım, eğer olmazsa dayanabileceğimi düşünmüyorum."

Ela, Ersa'nın öz annesi olmasa da onu büyütmüştü ve genelde onunla babası yerine vakit geçirmişti. İlk çocuğuydu Ersa onun. Büyümesini, tatlı hallerini, meraklı hallerini, hobiler edinmesini, gelişimini görmüştü.

Ersa'nın hayatında istediği hiçbir şeyi elde edemediğini görmesi ise kalbini kahrediyordu. Küçüklüğünden beri sorunlarını dışarı yansıtmayan oğlu; içinde fırtınalar, gök gürültüleri, felaketler kopsa da onlara bir şey söylemezdi.

Bu durum onu daha çok kahrediyordu. Oğlu tek başına dayanmaya çalışıyordu, ama daha bir çocuktu. Ne kadar dayanabilirdi ki? Nereye kadar mücadele edebilirdi?

...

Alvina abisinin yanında oturmuş onu sorularıyla sık boğaz ediyordu.

"Abi on yaşıma gireceğim bu yaz. Artık bende akademiye kayıt olabilirim. Nasıl bir yer olduğunu merak ediyorum."

Ersa, Alvina'nın başını okşadı. Kardeşinin bu halleri kalbini kan ağlatıyordu. Uzun süredir onun yanına akademiye gelmek istiyordu, ama böyle bir şey mümkün olacak mıydı? Pek sanmıyordu.

"Alvina, bana bir söz vermeni istiyorum."

Alvina, masum bir ifadeyle abisinin ne söyleyeceğini merak etti.

"Ne sözü abi?"

"Ben ileride seninle olmasam da hiçbir zaman pes etmeyecek ve güzel zamanlar geçirip istediğin şeyi yapacaksın. Ayrıca annem ve babama iyi bakmayı da unutma. Onların sözünden çıkarak onları üzme. Eğer onları üzersen ben sana çok kızarım."

Alvina abisinin dediklerini dinlerken ağlayacakmış gibi görünüyordu.

"Abi, bir yere mi gidiyorsun?" Gözyaşı damlası güzel yüzünde süzülürken abisinin cevabını bekledi.

Ersa kardeşini teselli etmek istedi, ama o an alışılmadık bir duygu Ersa'nın bedenini sardı. Sakin tutmaya çalıştığı kalbi istemsizce daha hızlı atmaya ve kendisine acı çektirmeye başladı. Kendisini zorlayarak birkaç cümle kurabildi.

"Hayır Alvina. Sadece ben eğitim yapmaya gittiğim ya da işim olduğu zamanlar için konuşuyorum."

Alvina avucunun alt kısmı ile göz yaşlarını sildi. Titreyen bir sesle konuştu. "Gerçekten mi?"

"Evet, gerçekten."

Ersa daha fazla bedeninde yayılan acıya karşı koyabileceğini sanmıyordu. Daha beş gün oldu. Neden nöbet geçiriyorum!?

Sağ elini yumruk yaparak tırnaklarını derisine geçirdi. Zorlukla kız kardeşine normal bir görünüm verdi. "Alvina beni bekle, ormanda bir işim var. Halledip geleceğim."