Smultronställe

sextiosjunde

To jest ten moment, w którym najbardziej żałuję, że mama się wyprowadziła. Chciałbym po prostu się do niej przytulić. Zatonąć w matczynym uścisku i wypłakać cały smutek w jej ramię.

Dlaczego ktoś, kogo darzę tak wielkim uczuciem, sprawia mi tak wielki ból? Zajmował tyle miejsca w moim sercu, a teraz jest tu tylko czarna dziura, bo tak bez ostrzeżenia wyrwał się z niego.

Co się właściwie stało? Co zrobiłem nie tak?

Zakopuję się głębiej w kołdrę i na dobre postanawiam, że nie ruszę się dziś z domu. Nie ma mowy żebym znowu stanął przed tymi ludźmi, którzy wczoraj przyglądali się tej strasznej sytuacji. Nie miałbym na tyle odwagi, żeby stanąć Min Yoongim, który wczoraj tak bestialsko zdeptał moje uczucie.

Wciąż nie wierzę, że to była prawda. Mój hyung nie zrobiłby mi tego. Tak próbuję sobie przynajmniej wymawiać. Ale widziałem to wczoraj na własne oczy i to z bardzo bliska. To mi się nie przyśniło. Ale nie zmyśliłem sobie też naszych wspólnej spędzonych chwil ani wszystkich jego wyznań. W takim razie dlaczego zrobił to co zrobił? W kącikach moich napuchniętych oczu zaczynają zbierać się łzy.

Potrzebuję kogoś, do kogo mógłbym się po prostu przytulić.

Proszę.