Smultronställe

ett hundra och fyra

Dotykam miejsc, gdzie wcześniej były moje włosy. Od wczorajszej nocy nie odważyłem się spojrzeć w lustro, ale teraz chyba jestem na to gotowy. Staję przed tym, które znajduje się w holu i zamieram na widok tego, co zastaję przed sobą. Króciuteńkie, ledwo co widoczne włosy, mają kolor moich naturalnych. Trochę tu pusto.

Ale czego ja się spodziewałem? Że wyżyję się wieczorem, a rano będę miał je z powrotem?

Zarzucam plecak i poprawiam długie kolczyki w uszach. Ostatnio polubiłem niekonwencjonalne dodatki i indywidualny styl.

Wrzucam klucz do kieszeni i idę do szkoły. Bardzo dziwi mnie, że samochody państwa Min wciąż stoją na podjeździe, ale wrzucam to w inny zakamarek myśli i podążam dalej do celu.

Chyba nigdy nie zapomnę miny Tae, gdy przekroczyłem bramę szkoły, a on chciał podejść do mnie z uśmiechem, jednak zatrzymał się w połowie kroku.

Patrzy na mnie tak totalnie zdezoriętowany, jakby nie chciał by do niego dotarło, co właśnie widzi. Stoi tak jeszcze chwilę, zresztą nie tylko on. Wiele ludzi się na mnie gapi.
Staram się nie zwracać na to uwagi i przechodzę obok przyjaciela, który tylko obraca za mną głowę, wciąż nie będąc w stanie nic powiedzieć. Szturcham go łokciem, by wreszcie się ruszył i przestał robić zamieszanie.

Chcę teraz tylko być już w klasie, nawet jeśli to wcale nie sprawi, żeby będzie lepiej. Przejeżdżam dłonią po swoich czteromilimetrowych włosach i staram jakoś zasłonić przed ludźmi.

Przekraczam po raz milionowy próg mojej klasy, ale tym razem nie zatrzymuję się, by sprawdzić jego reakcję. Pruję między ławkami, aby dotrzeć do swojej i orientuję się, że gdzieś zgubiłem oniemiałego Taehyunga.

Jednak w tym momencie ważne jest to, że od kiedy wszedłem, wzrok Mina przesuwał się razem ze mną, przez co jest teraz utkwiony we mnie. A raczej w mojej fryzurze, przez co czuję się trochę niezręcznie. Czy znowu na mnie nakrzyczy? Zwyzywa? Mógłby mnie uderzyć?

Jednak on zaskakuje mnie w najbardziej nieoczekiwany sposób, na jaki mógłby się tylko zdobyć.

Min Yoongi zaczyna płakać i następnie ucieka z klasy, zabierając ze sobą nierozpakowany jeszcze plecak.