Vampire brothers

Κεφάλαιο 62

Οι μέρες είχαν περάσει βασανιστηκα αργά. Δεν είχα γυρίσει ακόμα σπίτι και ευτυχώς ο Κάσπιαν δεν είχε εμφανιστεί έξω από το σπίτι που εμένα πάρα μόνο με έπαιρνε δύο τρεις φορές την ημέρα. Μόνο μια ειχα σηκώσει για να του ανακοινώσω τα σχέδια μου για το μέλλον και ότι δεν τον περιλαμβάνουν πια. Το ξέρω ότι τον πλήγωσα αλλά μάλλον ήταν το καλύτερο για εμάς.

Από την άλλη με την Ερμιόνη μιλάγαμε αλλά όχι τόσο συχνά αφού τα σχολεία είχαν πάλι ξεκινήσει. Εγώ δεν είχε νόημα αφού την χρόνια την είχα χάσει ήδη. Του χρόνου θα ξεκίναγα πάλι και με πολύ διάβασμα θα πέρναγα στο πανεπιστήμιο.

" Είσαι έτοιμη?" φώναξε ο Σπενς από την άλλη κρεβατοκαμαρα. Μάζεψα την τσάντα μου από το πάτωμα και τον είδα να εμφανίζετε στην άκρη της πόρτας φορώντας την στολή του ράγκμπι. " Άντε κούκλα μου. Δεν μπορώ να αργήσω." σήμερα ήταν ένα σημαντικό παιχνίδι που άμα ήταν καλός θα μπορούσε να πάρει υποτροφία σε ενα από τα καλύτερα κολέγια. Βασικά ούτως ή άλλως θα πήγαινε μιας κσι οι γονείς του ήταν πρόθυμοι να πληρώσουν για τα δίδακτρα αλλά ήταν πολύ περήφανος για να χάσει μισ τέτοια ευκαιρία.

Όταν φτάσαμε στο γήπεδο του σχολείου εκείνος έφυγε για νσ ετοιμαστεί και εγώ προσπάθησα να βρω σε όλη αυτή την λαόθάλασσα την Ερμιόνη. Όταν την εντόπισα αμέσως κοίταξα για το αν ήταν ο Ρομεο μαζί της. Ευτυχώς γισ εμένα δεν φαινόταν πουθενά. " Γειά!" την χαιρέτησα και εκείνη το ανταπέδωσε. " Τι κάνεις? Ακόμα στον Σπενς μένεις?"
" Ναι αλλά σκέφτομαι να γυρίσω πίσω σπίτι." δεν ήθελα άλλο να τον επιβαρύνω πάρα ότι έλεγε πως δεν έχει κανένα απολύτως πρόβλημα.
" Τα ξαναβρηκατε με τον Κάσπιαν ε..." με σκουντηξε. " Όχι. Εννοώ στο κανονικό μου σπίτι. Με την μαμά μου. Δεν ξαναγυρνάω στον Κάσπιαν. " όταν η Ερμιόνη πήγε να πει κάτι ο αγώνας ξεκίνησε. Καμία από εμάς δεν καταλάβαινε τι γινόταν άρα συνεχίσαμε να μιλάμε.

" Με παίρνει τηλέφωνο για να μαθαίνει νέα σου. Εσένα σου λείπει καθόλου? "
" Κάποια στιγμή θα σταματήσει να μου λείπει. "απάντησα. Εχθές ήμουν στο τσακ να τον πάρω τηλέφωνο και να του πω να έρθει αλλά προσπάθησα να κατευνασω την επιθυμία μου. Βασικά χρειάστηκε να το κλείσω για να μην πατήσω το κουμπί της κλήσης.

" Ο Ρομεο που είναι? "
" Σήμερα το πρωί έφυγε. Το βράδυ τι λες να πάμε για φαγητό? Έχουμε πάρα πολύ καιρό να βγούμε." δέχτηκα γιατί είχα περάσει πολλές ώρες στο σπίτι να βλέπω ότι σειρά υπήρχε στο ίντερνετ. Έπρεπε να ξαναβρώ πάλι τον εαυτό μου.