Vampire brothers

Κεφάλαιο 22

ΡΟΜΕΟ

" Έλα θέλω κάτι να σου δείξω." έσκιψα και της ψιθύρισα στο αυτί της. Τα μαλλιά της τα είχε πάνω σε μια κοτσίδα. Μια φλέβα παλόταν κάτω από το πορσελάνινο δέρμα της κάνοντας με να σφίξω το χέρι μου σε γροθιά. Χαμογέλασε πλατιά και έκοψε ένα κομμάτι από το κρουασάν που ήταν μπροστά στο πιάτο της.

" Πρέπει να φοβάμαι? " με ρώτησε με ένα πονηρό βλέμμα με τα μάτια της να λάμπουν από περιέργεια. Ευτυχώς σήμερα ξύπνησε καλά. Δηλαδή έτσι μου λέει.

" Όχι όχι. Είναι ας πούμε... Σαν μάθημα ιστορίας." ήθελα να της δείξω το δωμάτιο με τα ομοιώματα-πριν φύγει. Τώρα βρήκε να έρθει ο Βασιλιάς? Τώρα που τα πηγαίναμε τόσο καλά...

"Ωραία. Πάμε." ήπιε μια γουλιά από τον χυμό που της είχα επιβάλει να πιει και μετά σηκώθηκε περνώντας και εμένα μαζί μου. Ευτυχώς είχα πάει για κυνήγι και τώρα δεν με πείραζε τόσο πολύ η μυρωδιά της. Φυσικά ακόμα έκανε τον λαιμό μου να καίει και το μυαλό μου να τρελένεται αλλά προσπαθώ να κατευνάσω την επιθυμία μου να βρέξω το στόμα μου με το καυτό και γλυκό της αίμα, να -

" Είσαι εντάξει Ρομ...?" μόλις άκουσα την φωνή της αμέσως σαν να ξύπνησα. " Μία χαρά. Γιατί?" γέλασα λίγο για να διώξω την ταραχή μου.

" Απλά σαν το μυαλό σου να ταξίδευε - άστο. Που πάμε τώρα?" έμπλεξα τα δάχτυλα μου ανάμεσα στα δικά της και βγήκαμε έξω από την αίθουσα του δείπνου.

Είχα καιρό να πάω εκεί κάτω. Παλιά, όταν ήμουν μικρός κρυβόμασταν εκεί όταν κάναμε καμία βλακεία με τον Κάσπιαν. Η μητέρα μας απεχθανόταν να κατεβαίνει εδώ κάτω. Έλεγε ότι δεν πρέπει να σκαλίζουμε το παρελθόν. Και ίσως είχε δίκιο...

Αφού περάσαμε τις σπηλιές των ψιθύρων, άφησα το χέρι της για να σπρώξω την βαριά ξύλινη πόρτα.

Όλα ήταν όπως τα θυμόμουν. Τα αγάλματα περικυκλώνανε το μεγάλο σκοτεινό δωμάτιο που σε έκανε να κοιτάς με δέος και σε γέμιζε με περίεργα για να το γνωρίσεις. Να μάθεις τους θρύλους και τα μυστικά που έκρυβε.

" Οαου." το χέρι της ακούμπαγε ανεπαίσθητα το δικό μου. " Τι είναι εδώ?" ρώτησε πολύ σιγανά. " Η αίθουσα με τα ομοιώματα. Με κοίταξε λίγο σαν να περίμενε να της δώσω την άδεια και πλησίασε τον άγαλμα του Χαράνγκ." Συνηθίζαμε να παίζουμε εδώ όταν ήμασταν μικροί με τα αδέλφια μου. " την πληροφόρησα.

" Ποιος είναι αυτός?" με ρώτησε κοιτάζοντας ακόμα το άγαλμα. " Είναι ο βασιλιάς Χαράνγκ. Ζούσε κάπου στον μεσαίωνα." κοιτούσε σαν μικρό παιδί που πήγαινε για πρώτη φορά σε μουσείο." Υπήρχαν τον μεσαίωνα βρικόλακες? " με ρώτησε με μια έκπληξη.