Vampire brothers

Κεφάλαιο 8

                                                                                      KΑΙΛΗ 

       Το επόμενο πρωί όταν άνοιξα τα μάτια μου ο ήλιος με τύφλωσε. Είχα ξεχάσει να κλείσω της κουρτίνες το προηγούμενο βράδυ. Δεν πρόλαβα να κατέβω από το κρεβάτι και άκουσα πάλι ένα χτύπημα στην πόρτα. Αυτήν την φορά δεν πήγα να ανοίξω αφού είχε ήδη μπει μέσα φουριόζα η υπηρέτρια που με είχε βάψει και χτενίσει εχθές. 

      " Καλημέρα δεσποινίς. " είπε και μου πέταξε την θήκη, μάλλον, με το φόρεμα. " Δεν έχω πολύ χρόνο για αυτό σας παρακαλώ μην χρονότριβήτε. " 

     Το φόρεμα που μου είχε δώσει να φορέσω ήταν ελάχιστα πιο σεμνό απο το προγούμενο. Είχε ένα τιρκουάζ χρώμα και μου έφτανε μέχρι τον αστράγαλο. Μου έπιασε τα μαλλιά πάνω και μου έβαλε ένα χρυσό σαν κλαδάκι με φύλλα στα μαλλιά. Μου έδωσε ένα ζευγάρι χρυσά πέδιλα gladiator και με πέταξε σχεδόν έξω από το δωμάτιο. 

    " Μου επιτρέπεις να σου πω ότι είσαι πολύ όμορφη με αυτό το φόρεμα?" Ήταν ο Ντράγκο. Δεν του απάντησα και ξεκίνησα να πάω προς την τραπεζαρία. " Κοίτα συγνώμη για εχθές." με έπιασε από το μπράτσο και με γύρισε για να τον κοιτάξω. Κάτι στο βλέμμα του με έκανε να τον πιστέψω. Να τον πιστέψω αληθινά ότι είχε μετανιώσει για το ότι είχε πιει από το αίμα μου. 

    " Θα σε συγχωρήσω άμα μου υποσχεθείς ότι δεν θα το ξανακάνεις αυτό. Ποτέ." του είπα με ύφος λες και κάναμε κάποια συμφωνία. " Θα προσπαθήσω." είπε χαμηλόφωνα. Του γύρισα την πλάτη και κατέβηκα ένα σκαλοπάτι. " Εντάξει εντάξει δεν θα σε ξανάδαγκώσω." είχε βρεθεί μπροστά μου με αστραπιώδες ταχύτητα. 

    Πρότεινε να με συνοδεύσει μέχρι την τραπεζαρία. " Πως κοιμήθηκες?" με ρώτησε μόνο και μόνο για να γεμίσει την σιωπή. " Εμ καλά. Εσύ? Δηλαδή  κοιμάστε έτσι δεν είναι? Ή όχι?" χαμογέλασε στραβά. " Ναι μπορούμε να κοιμηθούμε. Αλλά μόνο άμα έχουμε πάρει την μορφή νυχτερίδας." ανοιγόκλεισα αρκετές φορές τα μάτια μου. " Α-Αλήθεια?" Άνοιξε την πόρτα της τραπεζαρίας έχοντας σχεδόν δακρύσει από τα γέλια. 

   " Δεν πιστεύω ότι το πίστεψες." τον χτύπησα με την γροθιά μου στο μπράτσο του. " Ει πλάκα μου έκανες?" ο Ντράγκο κάθισε στην συνηθισμένη του θέση και εγώ στην δική μου. " Καλημέρα." μου είπε ο Κάσπιαν με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά. " Σήμερα ξεκινάνε τα μαθήματα το ξέρεις ε..." ωχ το είχα ξεχάσει τελείως.

    Στο τραπέζι δεν υπήρχε σερβιτσιο μόνο μπροστά από εμένα. Άνοιξα το άτομα μου για να ρωτήσω κάτι και εκείνη την ώρα μπήκε στην αίθουσα ο Νέιθαν, φορώντας ένα μαύρο σακάκι, κοκαλινα μαύρα γυαλιά και ένα βιβλίο στο χέρι. Τον ακολούθησα με το βλέμμα μου μέχρι να καθίσει στην μια άκρη του τραπεζιού.