Vampire brothers

Κεφάλαιο 65

ΚΑΙΛΗ

Δεν μπορούσα να πιστέψω πως ο αδερφός μου όλο αυτό τον καιρό βρισκόταν τόσο κοντά μας. Στην αρχή δεν το πίστεψα αλλά ακόμα δεν ξέρω άμα πραγματικά τον είχε η μητέρα του Κάσπιαν στις υπόγειες σπηλιές που βρισκονταν κάτω από το σπίτι.

Καθώς κατεβαιναμε θυμήθηκα τις φορές που είχα ξαναβρεθεί εδώ πέρα. Είχα ξαναέρθει μια ακόμη φορά εκτός από την πρώτη που ο Ντρακο μου έκανε μια ξενάγηση σε αυτόν τον χώρο. Το κατοικίδιο (όσο μπορούσε κάποιος να κρατάει στο σπίτι του ένα δράκο) του Ντρακο δεν ήταν πραγματικά κακό και για αυτό όταν είχε φύγει ο Κάσπιαν για τον πόλεμο είχα κατέβει εδώ μήπως βρω κάποια συντροφιά κοντά του. Βλέπεις δεν έχουν κάποιον σκύλο ή κάτι άλλο. Το ξέρω χαζό αλλά πραγματικά δεν είναι όσο κακό φαίνεται.

Ο Ντρακο έσπρωξε μια πόρτα και βρεθήκαμε πάλι στο σκοτάδι. Οι πυρσοι που συνήθως φωτιζαν ήταν κλειστοί και η μυρωδιά της κλεισουρας ήταν πολύ έντονη για εμένα. Άπλωσα το χέρι μου για να πιάσω εκείνο του Κάσπιαν αφού σίγουρα θα χανομουν μέσα στο σκοτάδι.

" Και που το ξέρεις ότι είναι εδώ?" ψυθιρισε ο Κάσπιαν στον Ντρακο. " Με πήρε τηλέφωνο. Μου είπε πως θα με περιμένει εδώ και μαζί μου να έχω φέρει το αντάλλαγμα. Μιας και δεν ξέρω τι εννοεί μάλλον θα πρέπει να την ρωτήσω. Σίγουρα κάτι που ανήκει στον Τομλιν θα είναι. " πήγα να κάνω ένα βήμα μπροστά αλλά ο Κάσπιαν μάλλον είχε σταματήσει να περπατάει.

" Καιλη γύρνα πίσω στο σπίτι και κλειδωσου σε ενα δωμάτιο. Μακριά από το δικό μας. Τώρα. " η φωνή του ήταν πολύ σοβαρή που με έκανε να ανησυχήσω λιγάκι. Δεν τον άκουγα και συχνά έτσι ευάλωτο. " Τι έγινε?" Ρώτησα περιμένοντας μια καλή δικαιολογία. " Απλά πήγαινε πάνω τώρα. Σε παρακαλώ. "

" Δεν φεύγω άμα δεν βεβαιωθώ πως ο αδελφός μου είναι καλά." μίλησα λίγο πιο δυνατά που η φωνή μου έκανε αντίλαλο. " Κάτι άκουσα." μίλησε ο Ντρακο και αμέσως ένιωσα τον, Κάσπιαν να με τραβάει. Η πλάτη μου βρήκε το στερνό του κάνοντας με να ανατριχιάσω. Πάντα όταν με άγγιζε ένιωθα περίεργα σαν να με χτυπάει ηλεκτρικό ρεύμα. Δεν ήταν κάτι που με πείραζε.

Οι πυρσοι ξαφνικά άνοιξαν όλοι με την μια. Κοίταξα τριγύρω και δεν είδα κανέναν. " Καιλη σε παρακαλώ." σχεδόν κλαψουρισε στο αυτί μου. Μετά ενα γέλιο. Ενα γυναικείο ψυχρό γέλιο. Γύρισα το κεφάλι μου προς τον ήχο και η Αμαρανθα στεκόταν κρατώντας τον αδελφό μου, ελπίζω λυποθυμο από το γιακά του σακακιου του.