Vampire brothers

Κεφάλαιο 74

Κάιλη

Ξυπνάω από ένα φρικτό πονοκέφαλο και η καρδιά μου έχει ήδη σπάσει το προηγούμενο βράδυ. Το βράδυ έκλαιγα για ώρες μέχρι που με πήρε ο ύπνος. Δεν γίνετε να τελειώσαμε έτσι. Δεν γίνετε να συνέβησαν όλα αυτά. Μου είπε πως τελειώσαμε αλλά αυτό που με κρατάει από το να προχωρήσω είναι το ερώτημα "Μηπως δεν το εννοούσε?"

" Καλημέρα. Πως είσαι σήμερα?" ρωτάει η Λάιτ ενώ πηδαει πάνω στο κρεβάτι μου. Εκείνη φαίνεται μια χαρά. Εμένα το κεφάλι μου πάει να σπάσει. Με αγκαλιάζει ενώ εγώ βρίσκομαι ακόμα ξαπλωμένη κάνοντας με να νιώθω για ένα λεπτό λίγο καλύτερα.

"Μην κάτσεις όλη μέρα στο κρεβάτιιιι. Άσε τον. Εκείνος χάνει. Άμα θες δεν πάμε για μάθημα. Μπορούμε να πάμε να φτιάξουμε τα νύχια μας στην πόλη και μετά να πάμε για παγωτό..." αρχίζει και λέει ενθουσιασμενη μάλλον προσπαθώντας να με κάνει να νιώσω καλύτερα. Μάλλον όμως έχω πεθάνει ήδη μέσα μου.

Που είναι? Γιατί δεν ήρθε να με βρει? Ακόμα και να μου φωνάξει. Απλά να έρθει να παλέψει για εμένα. Γιατί όμως να το κάνει. Ούτως ή άλλως μπορεί να έχει οποία θέλει. Εγώ έκανα το λάθος μου και τώρα μάλλον τελείωσαν όλα. Καλά! Πόσο μεθυσμένη ήμουν για να φιλήσω μπροστά σε όλο το σχόλειο τον Βανς? Δεν μπορώ όμως να ξεχάσω την στιγμή που τον είδα να φιλάει την εχθρό μου. Καλά. Μάλλον δεν το ήξερε πως εκείνη ήταν που με δάγκωσε αλλά και πάλι. Γιατί να το κάνει αυτό? Μήπως δεν είμαι αρκετή?

Πετάω από πάνω μου τα παπλώματα και λέω στην Λάιτ πως χρειάζομαι ένα μπάνιο πρώτου αποφασίσω τι θέλω να κάνω σήμερα. Κάθομαι για ώρα στο ντουζ ώστε να προσπαθήσω να ηρεμήσω από τις εντάσεις της χθεσινής ημέρας. Έπρεπε να είχαμε μείνει στο δωμάτιο....αμα το είχαμε κάνει αυτό δεν θα ήμασταν έτσι και οι δύο τώρα. Και οι δύο? Ο Κάσπιαν αποκλείεται να έκλαψε όπως εγώ. Αποκλείεται να ένιωσε όπως ένιωσα εγώ.

Όταν μπαίνω στο δωμάτιο η Λάιτ έχει ντυθεί και ετοιμαστεί ήδη. Δεν θέλω να χάσω μάθημα, ούτε το διαγώνισμα. Φοράω την κόκκινη φούστα με το άσπρο πουκάμισο της στολής και από κάτω ενα ζευγάρι χαμηλά τακούνια.

"Τότε το απόγευμα θα πάμε βόλτα οι δύο μας με τα ποδήλατα." λέει και με αγκαλιάζει για δέκατη φορά σήμερα. Δεν θέλω να με λυπάται. "Εντάξει. Ευχαριστώ Λάιτ. Πολύ. Δεν ξέρω τι θα έκανα άμα δεν είχα εσένα..."

" Ω Σταμάτα. Χαμογέλα και πάμε."

Κάσπιαν

Τα μάτια μου έχουν πια στεγνώσει. Δεν έχω άλλα δάκρυα να χυσω. Ευτυχώς που δεν με είδε κανένας να κλαίω σαν κακόμοιρα. Το βράδυ δεν κοιμήθηκα καθόλου. Μάλλον... Δεν είχα και κάπου να κοιμηθώ. Σκέφτηκα να πάω και να πλακώσω τον μαλακα τόσο πολύ που να με παρακαλαει να τον σκοτώσω και μετά να τον διώξω από το δωμάτιο. Η εικόνα της Καιλη παίζει σαν κασέτα. Ξανα και ξανά.