Vampire brothers

Κεφάλαιο 42

ΚΑΙΛΗ

Νομίζω πως κοιμόμουν μια ολόκληρη μέρα. Μόλις έφυγε την έβγαζα στο δωμάτιο του και εκεί προσπαθούσα να συνεχίσω την ζωή μου σαν να μην υπήρχε. Λίγο...Πολύ δύσκολο. Είναι καλά, είναι καλά... Έλεγα και ξανά έλεγα στον εαυτό μου.

" Κάιλη. Είσαι μέσα?" κατέβηκα από το κρεβάτι και έτρεξα στην πόρτα." Γεια σου Ερλ. Μήπως έμαθες τίποτα?"  ρώτησα αμέσως. "Άραξε. Άμα είχε γίνει κάτι θα το είχαμε μάθει . Είναι μια χαρά." Με διαβεβαίωσε. Η καρδιά μου πάλι γύρισε στην θέση της. " Εγώ για άλλον ανησυχώ. Δεν είσαι εντάξει Καιλη. Έχεις να βγεις από εδώ μέσα μια εβδομάδα! " έβαλε τις παλάμες του στους ώμους μου και με έσπρωξε μέσα στο δωμάτιο.

" Ντύσου. Θα πάμε κάπου. " χαμογέλασε μόνο και μόνο για να με κάνει καλύτερα. Ρώταγα που θα με πήγαινε αλλά κάθε φορά μου έλεγε πως απλά έπρεπε να περιμένω. Μακάρι να με πήγαινε κοντά του.

" Με το αυτοκίνητο θα πάμε?" ρώτησα βάζοντας τα υπέροχα μαύρα τακούνια που βρήκα στην ντουλάπα μου. Εκείνος στεκόταν με την πλάτη στην πόρτα με σταυρωμένα τα πόδια του και τα χέρια στις τσέπες.

" Ναι. Πάμε."

Καθώς βρισκόμασταν στον δρόμο προσπαθούσε να με κάνει να γελάσω ή έστω με κάποιον τρόπο να μου πιάσει μια συζήτηση. " Έχεις μιλήσει με τον Ντράκο?" τον ρώτησα όταν σταμάτησε να μιλάει για κάποιες τρέλες που είχε κάνει όταν ήταν μικρός. Μπορώ να πω ότι πραγματικά με έκανε λίγο να ξεχαστώ.

" Όχι για πολύ. Δεν επιτρέπεται στο στρατόπεδο. Αλλά έχεις χαιρετίσματα και φιλάκια από τον Κάσπιαν. Μου είπε πως όλη την ώρα ρωτάει για το πως είσαι." 

" Και τι του λες?" ρώτησα " Ότι είσαι μια χαρά. Δεν θέλω να ξέρει ότι είσαι έτσι όπως είσαι." γύρισε να με κοιτάξει με ένα μικρό μειδίαμα. " Πως είμαι δηλαδή?!" 

" Έχεις τα χάλια σου, Πεντάμορφη. Όχι εμφανισιακά απλά...Είναι τόσο δύσκολο να σε κάνω να γελάσεις. Σχεδόν ακατόρθωτο." είπε σηκώνοντας τα χέρια του από το τιμόνι. " Ελπίζω εκεί που θα πάμε να σου ανέβει λίγο η διάθεση." 

Τον ρώτησα που θα πάμε και τελικά αποφάσισε να μου πει. " Νομίζω πως άμα δεις την μαμά σου θα σου κάνει καλό." μόλις το είπε έπεσα πάνω του και τον αγκάλιασα. Ήθελα τόσο πολύ να δω την μαμά μου μετά από τόσο καιρό, το ίδιο και την Ερμιόνη. Ίσως να γνώριζα και στην παρέα μας τον αδελφό μου. 

" Το ήξερα ότι θα χαρείς. " 

Όταν σταμάτησε έξω από το αυτοκίνητο πετάχτηκα αμέσως έξω με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά. Πάλι σπίτι! Τον περίμενα να έρθει κοντά μου για να αρχίσω να ανεβαίνω τις σκάλες τις βεράντας. Η μαμά μου πρέπει να ήταν μέσα γιατί άκουγα να μιλάει με κάποιον στο τηλέφωνο. Χτύπησα την πόρτα ενώ γύρισα να κοιτάξω τον Ερλ. Θα γνώριζα τον γιο αυτουνού που αγάπησε. Ήλπιζα να μην την πείραζε.