Vampire brothers

Kεφάλαιο 44

      Καιλη

    Ο ήλιος άρχισε να δύει, άρα ήταν η ώρα του βραδινού δείπνου. Δεν συνήθιζα να κατεβαίνω κάτω για φαγητό αλλά σήμερα με είχε παρακαλέσει ο Ερλ να πάω. Εγώ δεν ήθελα όχι μόνο επειδή δεν έχω όρεξη αλλά επειδή δεν ήθελα να ξαναδώ τον Νέιθαν. Ήταν όλο τόσο λάθος που θα έδινα τα πάντα για να γυρίσω την ώρα πίσω. 

Δεν θα του το έκανα αυτό ποτέ του Κάσπιαν αλλά ήταν μια στιγμή...αδυναμίας. Ένα λάθος που θα έπρεπε να ξεχαστεί. 

Έκανα ένα μπάνιο και στέγνωσα τα μαλλιά μου βάζοντας να ακούγετε μουσική από το κινητό μου. Ίσιωσα τα μαλλιά μου και ντύθηκα λιγότερο επίσημα αφού ήταν ένα απλό δείπνο. Φόρεσα ένα μακρυμάνικο μπλουζάκι ώστε να καλύπτει τα τατουάζ. Από κάτω έβαλα ένα μαύρο κολλητό παντελόνι που στο τέλος άνοιγε σε καμπάνα.

Κατέβηκα κάτω όπου ήρθα αντιμέτωπη με μια ευχάριστη έκπληξη. " Ντάνι! Τι κάνεις εδώ?!" τον αγκάλιασα σφιχτά χτυπώντας τον στην πλάτη. " Δεν ήξερα ότι πρέπει να πάρω άδεια για να δω την αδελφή μου..." 

Καθίσαμε στο τραπέζι απέναντι από τον Έρλαντ. Ο Νέιθαν ευτυχώς δεν ήταν σήμερα εδώ. Ή τουλάχιστον δεν είχε έρθει ακόμα. " Έμαθες τίποτα?" τον ρώτησα. 

" Μην ανησυχείς, το αγόρι σου είναι μια χαρά. Δηλαδή από τότε που του μίλησα που ήταν περίπου πριν...μια εβδομάδα." μια υπηρέτρια μας γέμισε τα ποτήρια με κρασί και ύστερα έφυγε όσο αθόρυβα  είχε έρθει. Αναρωτήθηκα που ήταν η κοπέλα που με είχε βοηθήσει τότε με τον Τζέις. Είχα πολύ καιρό να την δω.

" Θέλετε να πάμε σε κανένα κλαμπ το βράδυ? Να ξεχαστούμε λίγο. Εγώ ,εσύ και ο Ερλ. "

" Ναι! Τέλεια ιδέα. Να βγούμε όλα τα αδέλφια μαζί. Τι λες Κάιλ?" ήταν τόσο ενθουσιασμένος που δεν ήθελα να του χαλάσω χατήρι αλλά δεν είχα καμία όρεξη για ποτά και χορούς. 

" Συγνώμη που θα χαλάσω την παρέα αλλά έχω πονοκέφαλο. Πηγαίνετε εσείς." σηκώθηκα πάνω και αφού χαιρέτησα τον αδελφό μου βγήκα έξω για να με χτυπήσει λίγο ο αέρας. Κάθισα στα σκαλοπάτια και άφησα το κεφάλι μου να πέσει στα γόνατα μου που τα είχα μαζέψει στο στήθος μου. Ένιωθα τόσο μόνη...

" Μπυρίτσα?" σήκωσα το κεφάλι μου και είδα τον Ντάνιελ να κάθετε αραχτός δίπλα μου. Πήρα το μπουκάλι από τα χέρια του και ήπια. " Είδα την μαμά. Της λείπεις πολύ." του είπα κοιτώντας τον μαύρο ουρανό. 

" Πότε πήγες?" 

" Πριν τέσσερις πέντε μέρες. Με πήγε ο Ερλ. Τον θυμόταν κιόλας. " έσμιξε τα φρύδια του. " Θα στα πει εκείνη. Πρέπει να πας να την δεις. "