Love in Kiss

Thirty Seven

Thirty Seven

Snippets of Stephen's POV

It's snowing. Malungkot akong huminga ng malalim habang nakatanaw sa bintana. Kumabog ng husto ang dibdib ko ng may makitang dumaan na babae sa high-way habang hinihila ang maleta. Her build, her hair looks so familiar even the way she walks.

She looks familiar pero napaka-imposible. Why would she come here?

Another year has passed and she still hasn't contacted me again. Kinuha ko ang aking cellphone at sinubukan mag-compose ng message but it always ended up to the draft messages.

I miss her, badly. I said to the cold wind.

Malungkot kong tinabi ang basong hawak bago tuluyang pumasok sa loob ng kuwarto. Nasa kalagitnaan na ako ng gabi ng makatanggap ng tawag mula kay Mom.

"Hello, Stephen?" Agad kong inilayo ang phone sa aking tenga dahil lakas ng boses niya.

"Uhm?" tamad kong sagot.

"Nagkita na kayo?" Agad akong natigilan at napabangon sa hinihigaan.

"Who?"

"Sashi! She came there just to–" Hindi ko na pinatapos pa si Mom at mabilis na lumabas ng bahay upang hanapin si Sashi. I didn't even know that I am bare in foot, sa sobrang pagmamadaling mahabol ang babae kanina ay lumabas akong walang suot na tsinelas o sapatos, I didn't even wear a jacket so I could desperately run to find her.

I am in the middle of the road, trying to find her in the midst of the snow and night. I tried to locate her, but I just couldn't find her anywhere. Unti-unti na akong nawawalan ng pag-asa.

I tried to ask all the people passing by but they just didn't find any shadow of her. Nakaramdam na ako ng lamig sa buo kong katawan at sandaling pinasadahan ang paligid.

I closed my eyes, deeply. Where are you? Please...

In the end, I went back to my apartment having mixed emotions. I even smiled sarcastically when I saw how crazy I am looking like this in the midst of winter.

Bigo akong naglalakad habang patuloy nagbabagsakan ang snow sa langit and when I finally step foot to my apartment stair. Natigilan ako dahil nakita kong nakaupo sa hagdan si Sashi at umiiyak.

Nag-angat siya ng tingin ng mapansin niya akong nakayapak at mas lalong humagulgol.

"I–I'm sorry, wala na kasi akong matuluyan. Hindi ko alam kung saan naka-locate ang hotel dito at alam kong may kasama ka d'yan sa loob ng apartment mo. Nagbabakasakali lang naman ako na kahit sa sofa na lang? Mamatay na ako sa lamig." Tuloy-tuloy na sabi niya sa gitna ng bawat hikbi. Halo-halo ang nararamdaman ko, I should be angry at her because of her situation but at the same time, I feel relief because she's here.

Itinago ko ang mga ngiting namumuo sa aking puso habang pinagmamasdan siya. Halos mawalan ako ng pag-asang makita ka and yet you're here again... coming back for me.

Unti-unting akong pumantay sa harap niya. I squatted to leveled her vision at walang salitang pinunasan ang luha sa mga mata niya.

"Damn! You're so cold." Utas ko at dahan-dahan siyang inalalayan sa pagtayo. When I finally saw my Sashi, I couldn't help but to hug her tightly.

I miss you so much.

A minuted of hugging her, nararamdaman ko ang panginginig niya kaya hinila ko na ang maletang dala niya at ipinasok sa loob ng bahay.

Inalalayan ko siyang umupo sa sofa at mabilis na pumasok sa kuwarto upang kunin ang makakapal na kumot. Binalot ko si Sashi ng kumot hanggang sa unti-unti ng nababawasan ang lamig sa kaniyang katawan.