The Immortal Blood [Taglish Version]

CHAPTER 21 - GARDEN

Jade Cardwell

AKALA ko, mahihirapan ako sa last year ko sa high school. Salamat kay Raphael Lancaster, naging thrilling and fulfilling ang highschool life ko. Kung dati ay gusto ko isumpa ang Fordbridge High, ngayon nagpapasalamat ako dahil dito ko nakilala ang lalaking laman ng puso ko.

Sigurado ako na excited na ang mga classmates ko para sa kanilang mga graduation dress at graduation party, samantalang ako ay nandito lang at naka tambay sa bahay. Isang linggo na din absent si Raphael at hindi ko alam kung bakit. Nag-aalala na din ako sa kanya dahil hindi niya sinasagot ang text messages ko at phone calls.

Sabi ng Ninong George, nagpaalam daw sa kanya si Raphael. Nasa ibang bansa daw ang family ni Raphael para sa isang urgent family gathering.

Bakit hindi man lang niya sinabi sa akin ng personal? Girlfriend niya ko, I have the right to know!

Palubog na ang araw nang mapansin ko ang dalawang aso ko na nasa garden. Walang tigil sila sa kakatahol at galit na galit. My dogs are calm at hindi sila aggressive kaya nakapagtataka ang kanilang kinikilos.

Lumabas ako ng bahay at pinuntahan ang dalawang aso ko. Nagulat na lang ako nang may makita ako isang babae na may long black hair na nakatayo sa may garden. Her red eyes are staring coldly at me. She is full of hatred like she wanted to skin me alive.

Kinusot ko ang mata ko dahil baka namamalik mata lang ako, pero pagmulat ng mata ko, nandoon pa rin ang babae. Para siyang isang nakakatakot na nilalang sa isang episode ng Asian horror movie.

Dahan dahan na lumapit sa akin ang nakakatakot na babae. Peanut jumped at her to stop her and Butter tried to bite her, but the dogs just passed through her like she is an apparition.

Binalot ng takot ang buo kong katawan. Sigurado ako na wala ako sa panaginip dahil ramdam ko ang matinding takot at panginginig.

Oh God, please help me! Alam mo po na hindi ko kaya i-handle ang mga ganitong nilalang!

Biglang hinawakan ng babae ang leeg ko para sakalin ako. Nagulat ako dahil kaya niya akong hawakan physically. Akala ko, isa lang siyang spirit or ghost. I felt the air escaping me as she raised me and squeezed my neck.

Within seconds, naramdaman ko ang matinding sakit sa leeg ko. Hindi ako makahinga dahil sakal niya ang leeg ko. I kicked her as strong as I could, but I am not strong enough. Hindi ko siya kayang labanan.

Is this my demise? Dear Lord, please save me...

Nagsimulang umikot ang paningin ko. I think nauubusan na ako ng hangin. Ang tangi ko naririnig ay ang mga kahol ng aso sa 'di kalayuan. Kahit si Peanut at saka si Butter ay walang magawa para tulungan ko.

Bigla tuloy akong nalungkot. Kapag namatay ako, malulungkot ang mga fluffy friends ko. Kahit si Ninong George at si Uncle Angelo ay tiyak mahihirapan sa pagkawala ko. Hindi ko man lang nasabi kay Raphael na mahal ko siya sa huling sandali.

Bago ko tuluyan mawalan ng malay, parang naaninag ko si Raphael. He struck the ghost with a knife and the woman dissipated in the air. The ghost was gone in seconds. Mabilis akong nahulog sa damuhan, but Raphael scooped me to his arms in no time like he was The Flash.

Is this for real? Did he really saved me or is this what they call heaven?

Pagmulat ng mata ko, nakahiga na ako sa ibabaw ng couch. Hindi ko alam kung totoo ang nangyari o isa lamang masamang panaginip. Nakita ko si Raphael na nakaupo din malapit sa akin kasama ang mga aso. He is patting their heads and the fluffy ones are enjoying his company.

Nang mapansin niya na gising na ko, he looked at me with the same unreadable expression. Tumayo siya sa upuan at nagsimulang lumakad palayo sa akin.

"Raphael, wait lang!" sigaw ko sa kanya nang malapit na siya sa gate.

I am so relieved that he stopped walking, and yet he did not look back. it is like I am facing a different person. Hindi ito ang Raphael na nakilala ko.

Gusto kong magtanong, pero hindi ko alam kung saan magsisimula. Lahat na ata ng sakit na tinatago ko ay biglang kumawala sa dibdib ko. The gates which are holding the pain I felt for the longest time suddenly burst open. The pain I kept when my parents left me, the pain of being alone and the pain I felt when I thought I would die suddenly came rushing all at once.

Hindi ko na napigilan ang mapahagulgol ng iyak. Akala ko kaya ko mabuhay mag-isa, pero hindi ko pala kaya. Mas hindi ko ata kakayanin kung iiwan ako ni Raphael.

"Hey, I am here. You are safe now," bulong ni Raphael na bigla akong niyakap.

For minutes, I am endlessly crying. He touched my hair as if saying everything will be alright. Para tuloy akong aso na hinahaplos niya ang buhok.

"Raphael, anong nangyari? Bakit may ghost na gusto pumatay sa akin?" tanong ko sa kanya.

"I cannot explain right now, love. I promise to tell you everything in the right time."

"Anong ibig mong sabihin?" naguguluhan kong tanong.

Parang may alam si Raphael sa supernatural ghost na gustong pumatay sa akin, pero mukhang wala pa rin siyang balak na magpaliwanag. Raphael just sighed. The same gesture when he is being impatient.

"I want you to trust me, love. I will explain everything to you. You have to trust me on this."

"Palagi mo sinasabi sa akin 'yan! Someone or something wants me dead! Wala ka ba man lang balak mag explain?"

Lahat na ata ng sakit na nararamdaman ko sa ngayon ay napalitan ng galit. Sigurado ako na may alam si Raphael at itinatago niya lang ito sa akin.

"Raphael, muntik na akong mamamatay sa kamay ng babaeng 'yon! I can see that you are aware about this occult creature, and you chose not to tell everything to me! I trust you Raphael. Ang tanong, may tiwala ka ba sa akin?"

"Please, love. Don't be persistent. I can't tell you anything right now," sabi niya sabay hawak sa mukha ko, pero tinabig ko lang ang mga kamay niya.

"Raphael Lancaster, ano ba ang tinatago mo sa akin?"

"Wala akong tinatago sa'yo. I will resolve this in the right time. Please trust me," he said in a soft voice, pero alam ko na napipikon na din siya.

"Trust you? Hindi ko nga alam kung bakit absent ka ng isang linggo! Hindi mo man lang sinasagot ang mga tawag ko! Alam mo lahat sa akin, pero wala akong alam kahit konti tungkol sa'yo!"

"Love---"

"Mas una pa nakaalam si Ninong George kaysa sa akin na out of town ka daw kasama ang family mo! For goodness sake, please be honest with me! Alam mo ba na nag-aalala ko? Akala ko na-abduct ka na! I am so worried about you, pero wala kang pakialam sa akin! Do I mean something to you? Do you even love me?" galit kong tanong sa kanya.

Matagal na akong may sama ng loob kay Raphael dahil may tinatago siya, pero pilit ko siyang inuunawa. Ngayon na may multo na gustong pumatay sa akin, ayaw pa rin niya sabihin sa akin ang totoo.

Akala ko magpapaliwanag si Raphael, pero bigla siyang tumalikod sa akin. Wala man lang siyang pakialam kahit abot langit ang galit ko or sobra ang pagtatampo ko sa kanya. Nagsimula siyang lumakad palayo as if saying na tapos na ang usapan namin.

"Are you even listening to every single word that I have just said? May puso ka ba talaga Raphael Lancaster?" galit na tanong ko sa kanya sabay hawak sa braso niya.

"Please, trust me on this. Hindi ko lang talaga kaya na magpaliwanag sa ngayon."

"Unbelievable! Kung masaya ka sa ginagawa mo, kung 'yan ang gusto mo, bahala ka sa buhay mo! Just go, Raphael! Walk away, I don't care anymore!" sigaw ko sa kanya.