The Immortal Blood [Taglish Version]

CHAPTER 52 - GERMANY

Raphael Azarian

DOCTOR Johann Eisenbach. A young brilliant British German scientist during the second world war, was forced to work on human experiments. He is the one who captured us and experimented on us.

"Anong pangalan mo?" tanong niya sa akin habang nasa loob ako ng kanyang laboratory.

Pinaupo niya ko sa isang upuan at nilagyan niya ako ng strap para hindi ako makatakas. Hindi ko siya sinagot at inikot ko lang ang paningin ko sa buong lugar. Nagbabakasaali ako na makatakas dito, pero mukhang nasa isang underground labortatory kami at walang kahit anong daan para lumabas.

"My name is Dr. Johann Eisenbach. Pwede mo kong tawagin na Johann," pakilala niya sa akin.

Mukhang bata pa si Johann Eisenbach para maging isang doctor. Sa tingin ko ay nasa late twenties lang siya.

"I was born in a small English town called Morpeth. I was already studying medicine as early as fourteen years old in Oxford," dagdag na sabi niya nang hindi ako kumibo.

"Nagkaroon ako ng scholarship sa Heidelberg University at dito ako namalagi sa Germany simula noon. Extensive research regarding cell regeneration is my forte."

Hindi ko alam kung bakit pa siya nagpapakilala sa akin. Araw araw ay pumapasok isa isa ang mga bilanggo sa laboratory niya para sa isang experiement, pero nakapagtataka na pagdating sa akin ay nagkwekwento lang siya tungkol sa mga karanasan niya.

"Sa Heidelberg University ko nakilala si Ada. She was beautiful and charming," sabi ni Johann pagdating ng aming experiment session.

"Was?"

"The empire took her and killed her because of me. Namatay si Ada dahil sa pagtanggi ko sa kanila. This is to set an example of what they can do if I resist them again. I was forced to experiment on humans to achieve immortality or longevity. Kapag hindi ko ito ginawa, papatayin nila ang mga magulang ko at ang mga tao sa Morpeth," paliwanag ni Johann na humihikbi sa harapan ko.

Madalas ay ganito ang nangyayari kapag turn ko na sa experiement. Parang ginagawa niya akong stress reliever kung saan sinasabi niya sa akin lahat ng saloobin niya.

Sa pagkakaalam ko, mahigit fity na Armenian villagers ang dinala dito sa underground laboratory. Ang iba ay hindi kinaya ang sakit sa mga experiments kaya naisipan na magpatiwakal.

Naging saksi din ako kung anong ang tunay na ginagawa ni Johann sa loob ng laboratory. Hindi niya ito itinago at ipinakita niya sa akin kung gaano karumaldumal ang mga pinapagawa sa kanya.

Johann will usually inject different serums to his prisoners. Palagi siyang humihingi ng sorry sa tuwing ginagawa niya ito at hindi nakaligtas sa akin ang paulit ulit niyang pag-iyak. I can see in his eyes that he is just being forced to do these horrendous experiments.

The experiment will start by lacerating the subjects before injecting a specialized serum. The prisoners will be subjected to different tests to diagnose the effect of the serum. Blood and tissue samples will be collected from the subjects. Painful screams often echoed the laboratory after these sessions.

Sa loob ng dalawang taon, ang underground laboratory ang nagsilbi kong tahanan. Imbes na gamitin ako bilang isa sa mga subjects ng kanyang experiments, madalas akong kausapin at kwentuhan ni Johann tungkol sa mga experiments niya at maging tungkol sa buhay niya.

"Naaalala mo ba noong una kayong dumating dito? I took all of your blood samples," sabi ni Johann sa akin during our sessions.

Hindi maitago sa mukha ko ang pagkabigla. Hindi ko alam kung ano ang nakita niya, pero may pakiramdam ako na alam niya na kakaiba akong nilalang.

"Your blood, it is quite fascinating. I never saw anything like it. It has a rare quality that seems to be invincible to all types of intruders. Huwag ka mag-alala, Raphael. Your secret is safe with me," pagtatapat sa akin ni Johann.

"Bakit mo ginagawa ito? Bakit mo ko tinutulungan?"

"Naging isang masama akong tao dahil sa mga experiments na ginawa ko. Saving you from the empire is like my only way of redeeming myself. Alam ko na may kakaiba sa'yo, Raphael. Alam ko din na busilak ang puso mo. Ilan beses na kitang nakikita na nagdadasal ng nakaluhod. You did lose your faith amidst this darkness. Whatever you are, I will not allow them to touch you, to experiment on you."

Sa loob ng ilang taon, inalagaan ako ni Johann na parang isang nakababatang kapatid. Mad scientist ang taguri sa kanya ng mga karamihan, pero natutunan ko malaman kung gaano kabuti ang puso ni Johann.

Alam din ni Johann na hindi ako ordinaryong tao. Hiniwa niya minsan ang aking braso, pero hindi na siya nagulat nang mabilis maghilom ang sugat ko.

Instead of thinking the worst in me, Johann protected me. He took care of me and excluded me in his experiments as if he wants to save me from all harm.