Zatraceni |Naruto|

Rozdział 55

"Jeśli będziemy kłamać....dzieciak to odkryje....nie jest głupi i ma w sobie...coś dziwnego, co mnie przeraża i ciekawi..." Pomyślał Tobi. "Chyba nie mam wyboru"

Mężczyzna zdjął swoją pomarańczową maskę ukazując twarz do połowy ukrytą w bliznach. Oko, które do tej pory było zakryte, posiadało jedno z najbardziej potężnych kekkei genkai, rinnegana. Włosy miał ścięte na krótko, a spojrzenie, mimo że srogie, nie było chłodne.

Towarzysze mężczyzny drgnęli widząc jego twarz. Po wypadku nigdy nie pokazywał jej, nawet przyjaciołom.

-Nazywam się Obito Uchiha-powiedział przedstawiając się.- Razem z Konan, Kakuzu oraz Hidanem przyszliśmy się przekonać jaki jesteś....czy jesteś taki sam jak my-powiedział zagadkowo. Nie widząc żadnego odzewu od strony chłopca zmusił się do milczenia. To nie miał być wykład, a rozmowa jak znajomy ze znajomym.

Naruto chwilę czekał, aż facet zacznie mówić dalej, ale widział zaparcie w jego twarzy. Nieznajomy chciał zmusić go do dialogu.

-To znaczy?-chłopiec poddał się ukłuciu ciekawości.

-Każdy z nas....można powiedzieć, że ma swoje demony... Tak jak ty zostałeś odrzucony przez rodzinę i Wioskę, my również zostaliśmy wyrzuceni niczym zbędne śmieci na ulicę. Konan oraz trójka jej przyjaciół, została najpierw przyjęta przez Trójkę Saninów jako uczniowie, a potem wykorzystani jako wabiki dla wroga w jednej z bitew....na końcu pozostawieni na śmierć. 

Uchiha czekał chwilę, aż westchnął i zaczął mówić dalej.

-Rodzina, żona oraz dwójka dzieci Hidana została zabita przez przeciwników religijnych.....Kakuzu przez połowę swojego życia zbierał pieniądze by ratować swoją wieś, ale w końcu spóźnił się, a najemnicy pozbawili wszystkich życia......

-A ty?-Uzumaki oczekiwał pełnej odpowiedzi, pomimo że te zdania nie miały zaczepienia dla niego w czasie przestrzeni, to wyczuwał uczucia buzujące wokół tych ludzi. Kryli wiele, ale i przeszli wiele, trochę było mu ich żal. Dodatkowo zdecydowali się powiedzieć mu prawdę i spokojnie odpowiadać na jego pytania.....i chociaż już wiedział do czego zmierzają to z jednej strony błagał los by się mylił, a z drugiej bardzo....bardzo....chciał to usłyszeć.

-...Moja drużyna porzuciła mnie w trakcie misji...mimo, że przyrzekaliśmy sobie, iż nigdy się nie zostawimy...

Wzrok Obito był rzucony w dal. Nie widział ścian pokoju....nie słyszał nic. Mocno zagubił się.....może nie we wspomnieniach, a myślach analizując co powinien dalej mówić, zrobić?

-Dlaczego tu jesteście?-zapytał się czerwonowłosy wyrywając mężczyznę z zadumania.

Obito patrzył na niego chwilę.

-Zabuza Momochi poinformował nas o twoim problemie, więc poprosiliśmy Mei-san o potwierdzenie jego słów.....więc, możesz się domyślać dlaczego tutaj jesteśmy.

-Więc? Czego ode mnie chcecie?-zapytał się w końcu Naruto. Miał szczerą nadzieję, że nie słyszą jak mocno bije jego serce. Był podekscytowany, a z drugiej strony bał się. Nie powinien ufać tym ludziom, ale wiedział, że mówili prawdę i byli inni niż ludzie z Liścia. Czy dobrze brzmiało słowo 'intrygujące' w tej sytuacji, ale tak właśnie o nich myślał, byli tajemniczy.

-....Dobrze wiesz czego-powiedziała Konan biorąc łyk czarnej kawy.- Chcemy się zapytać, czy nie poszedł byś z nami.....moglibyśmy cię ukryć, wyszkolić, a ty wraz z nami pomagałbyś z ukrycia....tak jak pomogliśmy Mgle.

Naruto nie podobało się to. Zdał sobie sprawę, że skoro mówią mu tak wiele, a nawet przedstawili się, to pozbawili go wyboru, albo pójdzie, albo...

-Nie jesteśmy organizacją przestępczą, bachorku-powiedział Kakuzu widząc w twarzy Namikaze te zdania.- ....masz nadal wybór iść z nami lub nie-mruknął.

-Dlaczego? Mogę was wydać....

-Nie zrobisz tego, bo ojciec cię nie wysłucha, a twój sensei jak zostanie poddany próbie zostawi cię- warknął Obito i spojrzał na dzieciaka.-...tak jak zrobił to ze mną.

Słowa te zawisły w powietrzu.

***

Reszta śniadania przebiegła w ciszy. Gdy w końcu dobiegło końca, nie czekając na żadne słowa sam poszedł na swoje pole treningowe, gdzie już o dziwo czekał na niego Kakashi oraz Pakun.

-Yo, Naruto-powiedział mężczyzna. Stał opierając się plecami o drzewo. W jednej dłoni miał książkę o zielonej okładce i najwyraźniej był bardzo zaczytany. Natomiast w drugiej spoczywała papierowa torba. Pakun siedział niedaleko wygrzewając się w słońcu.-Obiecałeś, że będziesz przychodził do państwa Uchiha, ale najwyraźniej coś cię zatrzymało-mruknął Hatake. Podszedł do ucznia i nawet na niego nie patrząc podał mu zawiniątek z drugim śniadaniem, a zaraz potem potarmosił go po głowie.- Zawsze możesz do mnie przyjść młody....

Szarowłosy nadal zanurzony w książce zaczął powoli iść w stronę wyjścia z poligonu.

-Pakkun będzie pilnował byś dotarł na kolację i bezpiecznie ćwiczył-mruknął na pożegnanie.

Naruto spojrzał w tył, chciał zobaczyć jak jego mistrz się oddala, ale zamiast lekkiej nostalgii poczuł strach widząc, że Obito podążał za nim aż tutaj, a sensei właśnie zmierza praktycznie wprost na niego.

Twarz mężczyzny nadal nie kryła się za maską, a jego spojrzenie było cały czas utkwione w genina. Jednak w ostatniej chwili zszedł z drogi staremu towarzyszowi z drużyny.

-Zboczeniec-warknął w jego stronę Uchiha.

Kakashi niczym rażony piorunem stanął w miejscu i zaczął się rozglądać. Nie zauważył stojącego tuż przy nim mężczyzny w czarnym płaszczu. Kopiujący spojrzał na Uzumakiego.

-Mówiłeś coś?-zapytał.

Namikaze był odrobinę skonsternowany, ale zaprzeczył głową.

Po kilku chwilach mistrz zniknął, zostawiając go z psem oraz fałszywym Mizukage.

-Chcę udowodnić ci, że mamy dobre zamiary względem ciebie, dlatego mam zamiar potrenować z tobą....-mruknął.- Nie musisz przejmować się ninkenem. Nie usłyszy mnie, ani nie zobaczy. Hatake dał radę bo mimo wszystko ma mojego Sharingana, a to stawia go odrobinę wyżej niż normalnego, czy nawet genialnego Uchiha.

-W...-zaczął chłopak, jednak Obito natychmiastowo go uciszył.

-To, że nie słyszą mnie, nie znaczy, że nie słyszą ciebie....mimo wszystko ty będziesz widoczny, bo jeśli ktoś złoży nam niezapowiedzianą wizytę nie będziesz musiał się tłumaczyć....a teraz zaczynajmy....jaką masz naturę chakry?