Sleeping beauty [L.H.]

Hoofdstuk 1.

Checked.

POV Rose.

Zittend in mijn vensterbank kijk ik naar buiten. De maan schijnt als een spotlight mijn kamer binnen en het ziet er sprookjesachtig uit. Zachtjes hoor ik de wind langs het raam ruizen en soms een auto voorbij rijden. Het is 2 uur 's nachts geweest en ik ben nog steeds klaar wakker. Denkend aan de jongens ben ik in mijn gedachten verzonken, iets wat ik vaak ben de laatste tijd.

Het is inmiddels precies twee weken geleden dat ik heb meegedaan aan een programma om kaartjes te winnen voor een concert van 5sos. Je moest een zo mooi en origineel mogelijke tekening maken waar iets van de band en de jongens in verwerkt was. Meteen ben ik begonnen met brainstormen, ik moest en zou de kaartjes winnen. Uiteindelijk heb ik een engel gemaakt met 4 goud glinsterende en lichtgevende vleugels. De engel staat voor het beschermen van mijn leven.

De jongens, ook al ken ik ze niet persoonlijk, hebben ervoor gezorgd dat ik nog niet heb opgegeven, nog niet. Elke goud glinsterende lichtgevende vleugel staat voor iemand uit de band, daarom zijn er vier vleugels. Zij zijn de enige die nog een beetje licht in mijn leven geven, voor de rest is alles een diep zwart gat.

Dagen, weken, bijna een maand ben ik bezig geweest met mijn schilderij, totdat elk detail perfect gevormd was, elke lijn strak genoeg was en de kleuren bijna onmogelijk goed op elkaar afgestemd waren. Nog nooit heb ik zoveel moeite gestopt in een schilderij, het voelt alsof ik mijn hele leven heb afgebeeld in het schilderij. Al twee weken zit ik in spanning af te wachten, hopend om iets te horen van het programma. Een brief, een telefoonbericht, persoonlijk contact of misschien wel rooksignalen.

Maar nee, erg veel geluk heb ik nog niet gehad. Inmiddels heb ik het idee dat ik zou winnen uit mijn hoofd gezet. Er zijn toch zoveel andere mensen die ook hebben meegedaan en waarschijnlijk nog iets veel mooiers hebben gemaakt dan ik. Wat is de kans dat ik, een onzeker en depressief meisje, zou winnen? Precies, die kans bestaat niet eens.

Een diepe zucht verlaat mijn mond, en ik besluit dat het wel eens tijd wordt om te gaan slapen. Langzaam sta ik op uit de vensterbank en kruip in mijn bed, dat inmiddels alweer koud is geworden. Als ik net lig, bedenk ik me dat ik nog naar het toilet moet. Zuchtend en steunend kom ik onder mijn dekens vandaan en loop stil naar de badkamer. Als ik de badkamer in loop zie ik tot mijn verbazing mijn kleine zusje Leyla staan. 

Ze staat op een krukje voor de spiegel, en het lijkt alsof ze heel diep aan het nadenken is. ''Leyla?'' vraag ik zacht. Langzaam draait ze zich om en kijkt me met een bedenkelijke blik aan.

''Waarom sta je voor de spiegel?'' Ze kijkt me lang aan met haar grote goudbruine ogen, alsof ze opzoek is naar een antwoord.

''Waarom geven mensen zo snel de hoop op, Rosie?'', vraagt ze met haar zachte en rustige stem.

''Waarom denken mensen altijd dat ze waardeloos zijn?''

''Waarom geloven mensen niet meer in dat waar ze juist zo goed in zijn?''

''Want als niemand meer in zichzelf gelooft, wie gaat dat dan wel doen?''

En met die woorden stapt ze van het krukje, zet hem weer onder de wasbak en geeft me een knuffel. ''Slaaplekker Rosie'' spreekt ze zacht en loopt dan terug naar haar roze geverfde kamer.

Ze laat me als versteend achter, mijn gedachten krakend opzoek naar antwoorden. Ik weet niet hoelang ik nog in de badkamer heb gestaan, maar voor mijn gevoel voelde het als jaren. Proberend de zinnen van mijn zusje tot me te laten bezinken, loop ik terug naar mijn grijs geverfde kamer. Ik kruip in mijn bed en probeer een antwoord te vinden.

''Want als niemand meer in zichzelf gelooft, wie gaat dat dan wel doen?''

Ja, wie gaat dat dan wel doen, mijn beste geweten? Want er zal niemand zijn die het wel doet, als je het zelf ook niet doet. Toch? En als een gehypnotiseerd persoon opzoek naar een antwoord wat onmogelijk lijkt om te vinden, val ik uiteindelijk langzaam in een diepe slaap.

Heyheeyy lieve schattige panda's van me! Dit was het dan, het eerste hoofdstuk alweer.

Vertel vertel vertel, is het iets denken jullie? Of is het totale bullshit als je het leest?

Voor mijn gevoel is het opzich wel oke voor een eerste boek en het allereerste deel, maar ik weet natuurlijk niet wat jullie denken.

Dusssss, comments zouden heel fijn zijn! Positieve comments zijn natuurlijk altijd welkom, en verbeterpunten zouden mij ook heel erg helpen om er een goed boek van te kunnen maken.  

En ik heb ook een vraag, moet ik de titels gewoon als ''hoofdstuk 1,2,3 etc. doen, of met titels?

TELL ME TELL ME TELL ME! Hopelijk genieten jullie van dit hoofdstuk, en ik zal ook zeker met veel enthousiasme doorschrijven :).

Ik heb alleen net een 3.8 gehaald voor mijn wiskunde proefwerk, wat me weer op 4 onvoldoendes brengt..

Hoera, feest, fissa, let's party and forget all the shit. Dus ik hoop dat jullie snappen dat ik niet elke dag ga updaten of zoiets, waarschijnlijk ga ik 1-2 keer per week updaten.

Dat was m'n verhaaltje weer, adios mijn regenboogkleurige eenhoorntjes met een cupcakeverslaving.

Kus, Bente.