Sleeping beauty [L.H.]

Hoofdstuk 8.

Dit hoofdstuk draag ik op aan @wokkie12 , omdat ze me erg steunt en me veel motivatie geeft om door te schrijven!

Checked.

POV Rose.

Samen met Steph en de jongens heb ik nog een hele tijd zitten praten, het voelde alsof we elkaar al jaren kenden. Na een tijdje kwam Henk naar binnen om te vertellen dat mijn moeder buiten op ons aan het wachten was, en of we wilden komen.

Met een teleurgesteld gezicht keek ik Henk aan, hoe kon hij nou mijn leukste dag ooit komen verpesten? Hij keek mij aan met een begripvolle blik en liep weer weg.

De jongens keken allemaal met een beteuterd gezicht toe en wisten, net zoals ik en Stephanie, niet wat ze moesten zeggen. Uiteindelijk wisten ik en Stephanie weer hoe we onze benen moesten gebruiken om te lopen en stonden klaar om te vertrekken naar mijn moeder.

Voordat we vertrokken stonden de jongens op en gaven ons allebei een grote knuffel. Dit was het dan, tot nooit meer ziens.

Eenmaal bij mijn moeders auto aangekomen kijkt ze ons met een verbaasde blik aan. Ergens is dat best te begrijppen, aangezien we allebei kijken alsof er net iemand is overleden.

''Was het zo een teleurstelling dames?''

Ik kijk haar met de meest gruwelijke blik ooit aan en besluit om geen antwoord te geven, maar helaas dacht Stephanie daar, zoals gewoonlijk, anders over.

''Nee, zo zit het niet, mevrouw Wood. Het was geweldig, en Rose mocht zelfs op het podium en backstage om ze te ontmoeten en ik ging haar uiteindelijk zoeken en toen heb ik ze ook ontmoet en het was werkelijk waar fan-tas-tisch,'' vertelt ze in één grote zin. .

Mijn moeder kijkt haar met een'ik heb geen idee wat je hebt gezegd maar het zal wel' blik aan en mompelt iets wat ik niet kan verstaan. We lopen naar de auto en beginnen onze weg terug naar huis, steeds verder weg van de jongens die ik nooit meer ga zien.

Als we twee uur in de auto hebben gezeten komen we aan bij Stephanie haar huis. We zeggen gedag en rijden vervolgens naar ons eigen huis toe. We stoppen op de grote, met grind bedekte oprit en stappen uit.

Het is al laat, waardoor het huis slechts een schemering in de nacht is. Door het raam zie je het grote kookeiland en als je goed kijkt zie je in de kamer daarachter mijn vader zitten, verdiept in een van zijn detective series. Mijn moeder doet de deur voor mij open en ik loop naar binnen toe.

Ik smijt mijn schoenen op de grond en hang mijn jas over een haakje in de hal.

''Rose, kom je zo nog even bij je vader en mij zitten?'' hoor ik mijn moeder vanaf de woonkamer roepen.

''Ik kom er zo aan!'' schreeuw ik terug.

Ik loop de trap op en vervolg mijn weg naar mijn kamer. Mijn kleren trek ik uit en leg ik over mijn bureaustoel heen. Uit mijn inloopkast haal ik een grijze joggingbroek waar mijn naam op staat, samen met een witte oversized trui van Abercrombie.

Ik trek mijn groene Huf sokken aan en doe een grote knot in mijn haar. Als ik klaar ben loop ik op mijn gemak naar beneden, waar mijn ouders op de bruine leren bank zitten. Voor hen staat een glazen tafel met houten poten eronder, wat ik persoonlijk het leukste bijzettafeltje ooit gemaakt vind.

Daarop staan twee van kristalglas glazen, gevuld met rode wijn. Daarnaast staat nog een wit bakje met een paar borrelnootjes erin. Ik loop naar de keuken waar ik een blikje cola pak en vervolgens terug loop naar de bank. Ik plof neer op het lange gedeelte van de bank, waar verschillende kussentjes liggen.

''En, hoe was het concert?'' vraagt mijn vader met zijn nieuwsgierige ogen aan me.

God, moet ik weer zo een uitgebreid verhaal gaan vertellen.