Sleeping beauty [L.H.]

Hoofdstuk 35.

POV Rose

''Kom op Rose, ik weet dat het niet leuk is om te doen maar het moet gebeuren, het gaat om je familie!'' Met een verdrietig gezicht kijk ik Calum en de jongens aan, die allemaal naar de telefoon in mijn hand kijken.

We hadden besloten om vandaag de begrafenis te gaan regelen, maar ik heb er helemaal geen zin in. Dat kan mijn familie toch ook wel doen? Waarom zou ik het zo nodig moeten doen, dat is toch oneerlijk?

Zuchtend kijk ik naar de telefoon in mijn handen en typ uiteindelijk maar het telefoonnummer van de begrafenisregelaar in. De jongens laten me toch niet eerder gaan en anders zouden we hier nog drie uur aan de keukentafel zitten.

Na een lange tijd is alles geregeld, gelukkig was het niet al te ingewikkeld en hebben de jongens me geholpen. We hebben alle familie gebeld en ook heb ik Stephanie en Skylar gevraagd of ze wouden komen, nadat ze me eerst een halfuur met vragen hebben bestookt over waar ik wel niet was.

Het zal op een zondag zijn, volgende week zondag al. Mijn ouders en zusje worden allemaal begraven en daarna zullen er bloemen op de graven worden gelegd. Met een paar familieleden zal ik een kist in een gegraven gat leggen, waar ze voor altijd in zullen rusten. Ik vind het een eng idee, om nooit meer op te kunnen staan.

Het zal zwaar worden, maar ik denk dat het ook een opluchting zal zijn. Ik kan het afsluiten en verder gaan met mijn leven, hopelijk. Van mijn ''stalkers'' heb ik niets meer gehoord, hopelijk laten zij me gewoon met rust en kan ik een beetje een normaal leven gaan leiden.

Het is pas twaalf uur 's middags en niemand weet wat we kunnen doen. De buurt kennen we inmiddels al wel en in huis is ook niet echt iets leuks te doen. Na een tijdje radeloos te hebben gezeten komt Ashton met een leuk idee.

''Wat nou als we eerst naar een klimpark gaan en daarna ergens wat gaan eten? Ik heb gehoord dat hier vlakbij een groot klimpark zit en er ook een leuk restaurantje aan grenst, het blijkt erg leuk te zijn.'' Iedereen vindt het een leuk idee en even later zitten we in de auto, op weg naar het klimpark.

-

''Nee Rose, je moet het touw naast je pakken en dan naar de overkant zwaaien!'', roept Luke zijn lacherige stem. Verward kijk ik naar alle touwen in mijn hand en vervolgens naar de plek waar ik heen zou moeten slingeren. Ik sta op een dun plankje op volgens mij wel vijftig meter hoogte in een boom.

Voor me is een klein meertje en aan de overkant is een groot, rood vlak waar je heen moet. ''Ja, dat touw!'', roept Luke als ik ze een voor een omhoog hou. Ik knik, pak het touw vast en zucht diep.

Je kan dit Rose, niet bang zijn en gaan met die banaan!

Met een gil spring ik van het plankje af en zoef over het meertje heen. Het uitzicht is geweldig, al helemaal omdat je zo hoog zit. Ik kijk om me heen en kan over het hele park heenkijken, het is prachtig!

Helaas was ik even vergeten dat je moest remmen op het einde, aangezien ik zo perplex was van het uitzicht. Met een knal bots ik tegen het rode vlak aan en val met een plof in het zand. Ik spuug snel al het zand uit mijn mond en trek een vies gezicht.

De jongens komen ondertussen ook naar me toe slingeren en komen bezorgd op me af. ''Gaat het wel?'', vraagt Ashton bezorgt. Ik knik en ga met mijn handen door mijn haar, waar meteen een kilo zand uitvalt.

De jongens moeten lachen en ik kijk ze boos aan, als hun dit was overkomen hadden ze vast niet gelachen. Ik been weg, snel naar een andere baan. Ik hoor de anderen achter me aan hollen en een hand grijpt mijn pols vast.

Als ik me omdraai staan de jongens met puppyogen naar me te kijken, waardoor ik bijna in de lach schiet. Maar ik hou mijn gezicht in de plooi en blijf ze nors aankijken. ''Vergeef het ons Rose, alsjeblieft?'', vraagt Luke met een babystem.

Ik zucht en knik uiteindelijk maar, wat moet ik toch aan met deze gekken? Ze beginnen te juichen en knuffelen me vervolgens plat, waardoor ik amper adem kan halen. ''Geen..lucht'', roep ik. Snel laten ze me los en kijken me geschrokken aan.

Nu is het mijn beurt om ze uit te lachen en ze kijken me boos aan. ''Dat heet nou een payback, freaks'', zeg ik met een valse grijns. De jongens kunnen er wel om lachen en met z'n allen maken we het klimparcours af.

Michael heeft onderweg wel dertig keer gezegd dat hij honger had en Ashton klaagde dat het veel te vermoeiend was, kleuters. Na een eeuwigheid hebben we dan toch het einde bereikt en Ashton laat zich met een kreet in het zand vallen, waardoor iedereen moet lachen.

''Dit ga ik dus nooit meer doen, jeetje wat vermoeiend zeg'', kreunt hij. We kijken hem met een pokerface aan, zelfs een aardappel heeft nog een betere conditie dan hem.

We lopen terug naar een hok waar we al onze touwen en helmen inleggen en bedanken de medewerkers. We gaan opzoek naar het restaurantje en vinden hem uiteindelijk vlak naast het meertje. Tevreden lopen we naar binnen en gaan op een plek bij het raam zitten, wat uitzicht heeft op het park.

''Iets te eten kan ik nu wel gebruiken, mijn maag knort zo hard dat ik bijna zou denken dat er een varken inzat!'', grap ik. De jongens kijken me droog aan en beschaamd kijk ik weg.

Toch niet zo een goede grap, shit.

Hey lieve schattige panda's van me!

Happy birthday to me, hehehe.

Hoe vonden jullie het hoofdstukje?

Kus, de jarige freak Bente.