Sleeping beauty [L.H.]

Hoofdstuk 56.

POV Rose

De jongens zijn net vertrokken en ik zit alleen op de bank, met een groot glas cola voor me. Ik kijk naar een of ander programma op tv, maar ik volg het niet echt. Mijn gedachten gaan steeds weer naar het moment waar ik officieel Luke zijn vriendin ben geworden.

Het was, en is, de mooiste dag van mijn hele leven, niemand had kunnen voorspellen dat dit zou gebeuren! Ik heb zo enorm veel geluk met hem, hij is gewoon perfect. Hij laat me zweven, veilig voelen, geliefd voelen. Hij laat me dingen voelen waarvan ik niet eens wist dat ze bestonden.

Plotseling gaat de deurbel en verbaast kijk ik naar de deur, wie zou dat nou zijn? Een beetje gespannen loop ik naar de deur toe, waar ik de sloten vanaf haal. Als ik de deur open zie ik eerst niemand, totdat mijn blik valt opeen jongen.

Een jongen met kille en zwarte ogen, een sterk en slank figuur en een kaaklijn waar je u tegen zou zeggen. Sean.

Mijn gedachten gaan zo snel tekeer dat ik niet eens fatsoenlijk kan reageren. Ik probeer de deur dicht te slaan, maar snel zet hij zijn voet ertussen en grijpt mijn pols. Zijn koude huid raakt de mijne en een huivering gaat door mijn lichaam heen.

''Hallo Rose, jou heb ik lang niet gezien'', zegt hij met een botte stem.

Met ogen zo groot als schoteltjes kijk ik hem aan, dit kan niet waar zijn! Drie jaar heb ik hem niet hoeven zien, hoefde hij mijn leven niet meer te verpestten en kon ik verder gaan zonder hem. Maar nu, nu staat hij verdomme voor mijn deur!

Woede laait in me op, dit laat ik niet zomaar gebeuren! Woest schud ik met mijn armen heen en weer, in de hoop dat hij los zal laten. Er verschijnt enkel een grijns op zijn duistere gezicht en zijn grip op mijn intussen beide vastgegrepen polsen wordt alleen maar sterker.

''Ach Rose, denk je nou echt te kunnen ontsnappen aan mij? Je zou na die drie jaar toch beter moeten weten.''

''Waarom ben je hier? Wat wil je van me, laat me gewoon met rust!'', roep ik in zijn gezicht. Hij laat een luide lach horen en ik bid vurig dat iemand een kijkje op de gang komt nemen, maar niemand schijnt de kille lach gehoord te hebben.

''Nooit heb jij me gezien als een machtig iemand, iemand die veel betekent! Je erkent me niet als jouw heersende meester, en daar ga je de fout in. Iedereen zal buigen voor mij, iedereen! En jij, zeker jij, zal dat ook doen. Rose Wood.''

De laatste woorden spuugt hij met afgrijzen uit, alsof ik een of ander stuk vuil ben. Woedend kijk ik hem aan, hoe durft hij dit überhaupt te zeggen? Is die kerel helemaal gek geworden? Ik laat me niet vertellen wie mijn baas is, en al helemaal niet door hem!

''Nooit, Sean. Nooit in mijn hele leven zal ik jou boven mij vereren, of überhaupt vereren! Je bent gestoord, compleet gestoord! Ga naar een gesticht, zoek hulp. Je spoort voor geen ene flikker!'', roep ik boos.

Even zie ik zijn ogen doffer worden, maar al snel is dat verdwenen. Vurig kijkt hij me aan, alsof hij me elk moment kan gaan opeten. Een beetje geschrokken van zijn woedende blik wil ik naar achteren lopen, als ik me plots besef dat hij nog steeds mijn polsen vasthoudt.

''Laat. Me. Los. Sean.'', zeg ik dreigend.

Lachend kijkt hij me aan, en schudt dan afkeurend zijn hoofd.

''Je snapt het niet. Je hebt geen keuze, of je het nou leuk vind of niet. Je gaat met mij mee, je gaat zien dat ik hier de machtigste ben!''

Angst giert door mijn lichaam heen en mijn hart bonkt hevig in mijn keel. Dit kan hij niet menen! Maar voordat ik ook maar normaal heb kunnen nadenken trekt hij me mee, zonder dat ik me ook maar op enige manier kan verzetten.

Hevig trek ik me terug, begin te gillen en trap om me heen. Niet dat het nut had, want enkele tellen later voel ik twee ijzer sterke armen om me heen die me optillen. Ik gil nog harder, als ik plotseling een klap tegen mijn achterste voel aankomen.

''Waag dat nog een keer en ik amputeer persoonlijk jouw edele delen'', zeg ik dreigend.

''Zolang jij stopt met schreeuwen, zal ik niet aan je verleidelijke achterste komen.''

Gadverdamme, vieze pedofiel die hij is! Hoe durft hij me een beetje proberen aan te randen! Vieze, vuile, gestoorde chimpansee die hij is! Als hij denkt hier vanaf te komen, dan heeft hij het in ieder geval goed fout.

We bereiken de buitenlucht en hij zet me neer op de grond. Nog voordat ik weg kan rennen grijpt hij mijn polsen vast en staat dreigend voor me. Zijn ogen staan kil en donker, en als ze konden doden was ik inmiddels al twintig keer gestorven.

''Luister goed naar me, Rose. Jij gaat luisteren, naar alles wat ik zeg en wil! Werk me tegen en je zal nog een zware nacht voor de boeg hebben.''

Bang kijk ik hem aan, hij torent minstens een kop boven me uit. Ik sla mijn ogen neer en voel een ruk aan mijn polsen, waardoor mijn hoofd omhoog schiet. Hij begint te lopen en snel loop ik mee, aangezien ik anders letterlijk over de grond word gesleurd.

Na een lange tijd gelopen te hebben komen we uit voor een groot, donker gebouw. Voor de ijzeren poorten staan twee mannen, die Sean een korte blik geven. Als ze mij zien kijken ze me grijnzend aan en likken kort over hun lippen, wat me doet huiveren.

Waar ben ik nu weer in beland?

''Loop mee, verdomme!'', schreeuwt een stem naast me. Gehaast loop ik door en we bereiken een grote, nogmaals donkere deur. Hij wordt geopend door een mooi meisje met lang, blond haar. Ik kijk haar bang aan, waarna ze me met een treurige blik terug aankijkt.

Nog voordat ik iets kon zeggen werd ik alweer meegetrokken en liepen we door een lange gang. De vloer was van marmer en aan de muren hingen verschillende schilderijen, waartussen grote lampen waren geplaatst. Aan het plafond hingen twee reusachtige, zilveren kroonluchters, wat het een dure uitstraling gaf.

Ik liep braaf mee en wilde me het liefste losrukken, maar hield me in. Als ik dat nu zou doen was ik mijn leven niet meer zeker, dat kon ik mezelf al wel vertellen. Iedereen die ik tegenkwam liep wel met een wapen, of dat nou een reusachtig mes was of een pistool.

Geschrokken van deze nieuwe situatie werd ik, nog steeds door Sean, naar een of andere kamer gebracht. De kamer was op z'n zachts gezegd afschuwelijk, vergeleken met de andere ruimtes die ik had gezien.

Er stond een zielig, klein bed dat op instorten stond, met daarnaast een klein houten kastje. Aan de linkerkant van het bed stond een stoel, enkel en alleen een stoel. Verder was er een deur, waar waarschijnlijk de badkamer achter zou zitten.

Met een duw belandde ik op het bed en keek boos naar Sean. Hij keek me weer met zijn duivelse grijns aan, een grijns die nooit iets goeds kon betekenen. Hij liet een diepe zucht horen, keek me vermoeid aan maar herstelde zich snel weer.

Zijn kille blik kwam weer terug en ik wenste dat ik hier zo snel mogelijk weg zou komen.

''Welkom in je nieuwe vertrek, welkom in je nieuwe huis.''

Hey lieve schattige panda's!

1000000 keer sorry dat ik zolang niet heb ge-update! Ik had het belachelijk druk met school en moest me daar echt even op focussen, nogmaals sorry!

MAAR HIER IS EEN LANG HOODSTUK, DID YOU ENJOY IT?

Vragen voor de Q&A mogen nog steeds! En een follow, vote of comment is altijd welkom ;)

Kus, Bente.