Sleeping beauty [L.H.]

Hoofdstuk 28.

POV Rose

Vandaag mag ik eindelijk naar huis, godzijdank. Ook al heb ik hier maar twee dagen gelegen, het is verschrikkelijk. Het eten smaakt naar chemische troep en er was niets leuks te doen. Maar gelukkig, na twee dagen van pure verveling mag ik weer naar huis.

Of eigenlijk naar Stephanie haar huis, waar ik mag blijven wonen totdat ik op mezelf mag wonen. Ik weet niet eens of Stephanie haar ouders het wel weten, maar het zou vast wel mogen. Die mensen zijn er toch bijna nooit en iemand extra in huis zou dan vast geen probleem zijn.

Nadat ik Rosan gedag heb gezegd, ik zie haar deze week toch nog vaker, loop ik naar beneden. Daar staan tot mijn verbazing Stephanie en Skylar me op te wachten, met allebei een grote knuffelbeer in hun hand.

Snel loop ik naar mijn vriendinnen toe en geef ze een stevige knuffel, wat zijn het toch schatten. Ik neem de twee enorm zachte beren aan en prop ze voorzichtig in mijn tas. Met z'n drieën lopen we naar buiten waar een heerlijke regenbui op ons staat te wachten.

Ik zucht diep en kijk met een teleurgestelde blik naar de donkere wolken voor me, kon het niet nog even lekker weer blijven? De herfst zat er aan te komen, wat voor mij helemaal niet had gehoeven. Ik haat de herfst, alles wordt kaal, saai en het regent de hele dag en nacht door.

Nee bedankt, geef mij maar een lekker zonnetje en overal gekleurde bloemen, fluitende vogeltjes en vrolijke mensen. In de herfst is iedereen altijd in een rothumeur, wat niet echt heel gezellig is.

Snel lopen we naar Stephanie haar auto, ze heeft net haar rijbewijs gehaald en heeft het geld voor haar achttiende verjaardag gekregen. Het is een kleine, schattige zwarte Volvo en het is een leuke auto. Helaas ben ik nog geen achttien, nog even wachten dus.

We brengen Skylar naar huis en rijden daarna naar het huis van Stephanie en tot onze verbazing zijn haar ouders thuis. ''Wat doen die nou weer thuis, ze horen gewoon te werken'', vraagt ze met een verbaasde stem aan zichzelf af.

Ik haal mijn schouders op en hoop maar dat ze in een goed humeur zijn, aangezien het niet de twee vrolijkste mensen zijn die ik ken. Al lopend bedenk ik me dat ik ook nog een begrafenis moet gaan regelen voor mijn ouders en zusje, ik heb werkelijk waar geen idee hoe dat zou moeten.

Maargoed, dat zijn zorgen voor later. Eerst maar voor onderdak en eten zorgen, wat toch een groot punt lijkt te worden op dit moment. Inmiddels zijn we binnen belandt en haar ouders zijn in een vreselijke bui. ''Hallo meneer en mevrouw de Graaf'', begroet ik ze met beleefde toon.

Een norse blik van beide ouders is wat ik als reactie terug krijg.

Nou zeg, ben ik voor een keertje vriendelijk, is het weer niet goed.

'''Rose blijft hier wonen totdat ze op zichzelf kan gaan wonen, dat is wel goed toch?'', vraagt Stephanie met een nonchalante blik. Haar ouders kijken met een geschrokken blik in hun ogen en in mijn hoofd begint een klein alarmbelletje te rinkelen.

''Stephanie, je vader is zijn baan verloren waardoor we met minder geld zitten. We moeten letten op de kosten, een extra iemand in huis gaat dus nooit lukken.''

En daar gaat mijn verblijfplaats, hallo bankje in het park. Wil jij mijn nieuwe bed worden?

''Maar mam, we kunnen Rose toch niet op straat laten slapen?! Ze is haar ouders en zusje kwijtgeraakt, waar zou ze anders heen moeten?'', roept Stephanie met een boze stem. Haar ouders kijken me met een medelevende blik aan, maar al snel gaan ze in op Stephanie haar woedende uitval.

''Dat spijt me voor je Rose, maar we kunnen niet nog iemand in huis nemen. Nee is nee Stephanie, wij zijn niet Rose haar verantwoordelijkheid en ze zal het zelf moeten oplossen'', zegt haar vader met een norse stem.

Ik kan nergens anders heen, begrijp dat dan!

''Ik zoek wel een andere verblijfplek, bedankt dat je me hebt opgehaald van het ziekenhuis Steph. Ik zie je nog wel op school, of zoiets.'' Met die woorden pak ik mijn tas van de grond, schenk ze een niet gemeende glimlach en been met grote passen het huis uit.

Stephanie wilt me achterna komen, maar haar ouders roepen haar terug. Ik voel de ogen in mijn rug prikken maar draai niet om, als ik niet welkom ben is het al snel uit met de pret. Een beetje verlaten loop ik over de straten van Londen en het begint inmiddels al te schemeren.

Ik beland in een of ander park bij een bankje en besluit hier voorlopig maar mijn verblijfplaats van te maken. Mijn telefoon is bijna leeg en helaas is er geen stopcontact in het park. Met een zucht laat ik me op het bankje vallen en krul me als een bolletje op.

De tas die ik bij me had gebruik ik als kussen, voor zover dat kon, en mijn armen moesten dienen als deken. Na een halfuurtje te hebben gelegen voel ik een druppel op mijn neus vallen en kijk met een geïrriteerd gezicht naar de wolken.

Als ik het beeld aantref schrik ik, het is enorm bewolkt en alle wolken zijn bijna zwart. Snel ga ik maar weer liggen en na nog geen vijf minuten komen de druppels met bakken naar beneden vallen.

Moet dat nou, net nu?

Langzaam vallen er een paar tranen uit mijn ooghoeken, waarom moet mij dit toch altijd overkomen? Ik kan niet eens fatsoenlijk onderdak regelen, hoe moet ik ooit een toekomst gaan opbouwen?

Piekerend lig ik op het koude en harde bankje en het lijkt er niet op dat het nog gaat stoppen met regenen deze avond.

Ik kijk een beetje om me heen en zie tot mijn schrik een gedaante op me aflopen, snel en met grote stappen nadert de persoon. Ik leg snel mijn hoofd neer op het ''kussen'' en doe alsof ik slaap. De voetstappen komen dichterbij en stoppen voor het bankje waar ik op lig.

Doodsbenauwd houd ik mijn adem in en hoop dat de persoon weer snel weg zal gaan, wat moet diegene met een meisje dat op een freaking bankje in het park slaapt? Ik luister aandachtig maar hoor geen bewegingen meer, voorzichtig open ik mijn ogen en zie een paar lange benen voor me staan.

''Rose?''

Hey lieve schattige panda's!

Yep, ik update m'n boek om 12 uur 's nachts, who cares?

Hoe vonden jullie het hoofdstukje? Let me know!

Kus, Bente.