Sleeping beauty [L.H.]

Hoofdstuk 6.

Checked.

POV Rose.

Met mijn inmiddels knalrode hoofd loop ik het podium op. Iedereen is nog steeds aan het applaudisseren en ik ben nog nooit zo enorm zenuwachtig voor iets geweest. Ik nader de jongens en ze kijken mij met hun lieve glimlach aan.

Als ik een meter voor hen sta stop ik en kijk ze met een super enthousiaste, maar nog steeds zenuwachtige blik aan.

''Hey, gefeliciteerd met het ontmoeten van ons, de meest geweldige jongens van het hele universum,'' roept Michael luidkeels.

Yeah, you're totally right Mikey. De jongens moeten allemaal lachen en ik sta er een beetje dom glimlachend bij. Niet wetend wat ik hierop moet reageren kijk ik maar een beetje om mij heen, ook al ziet dat er waarschijnlijk mega stom uit.

''Dus, als ik vragen mag, wat is je naam?'' zegt Luke door zijn microfoon door.

Hij houdt hem vervolgens voor mijn neus, wachtend op een antwoord.

''Rose, ik heet Rose,'' zeg ik.

Meteen schaam ik me dood, kon ik dat nou echt niet iets beter aanpakken?

''Nou Rose, fijn dat je bij ons concert bent!''

Ze begeleiden mij naar een stoeltje in het midden van het podium en gebaren dat ik daarop mag gaan zitten. Ik doe wat ze zeggen en ga op het stoeltje zitten. Maar, zoals je al wel kon verwachten, niet zonder problemen, mij kennende. Ik probeer zo galant mogelijk te gaan zitten, maar blijf haken met mijn horloge achter een stom kastje dat op het podium staat, raar ding.

Ik val als een soort baksteen naar voren waar Luke staat en val tegen hem aan. Hij wankelt een beetje naar achteren maar valt gelukkig niet om. Ik kijk hem, zo rood als een tomaat, aan en mompel een sorry. Ik hoor het hele publiek joelen en schaam me kapot, waarom moet dit nou weer net mij overkomen?

Ik ga snel zitten op het krukje en doe alsof er niets is gebeurd. Als ik voor mij kijk zie ik Stephanie staan die niet meer bijkomt van het lachen. Ik kan haar hier horen lachen, ondanks al het lawaai van de mensen. Ze maakt allemaal gekke bewegingen en ze ziet eruit alsof ze elk moment uit elkaar kan barsten, zo hard is ze aan het lachen.

Als ik een beetje logisch nadenk moet dat kind al lang in haar broek geplast hebben, het kan niet anders.

Dan merk ik dat de lichten zijn gedoofd en er een paar witte lichten op de plekken van mij en de jongens worden geschenen. De bomen voor en naast het podium zijn verlicht met allemaal lichtsnoeren, wat het een sprookjesachtig effect geeft.

De mensen schijnen met de zaklamp van hun mobiel, waardoor er een groot bewegend lichtpatroon zichtbaar wordt. Als de muziek begint te spelen gaan de lichten op het podium bewegen en beginnen de lichtjes in de bomen op een regelmatig langzaam patroon te knipperen.

Luke loopt langzaam naar voren en begint dan te zingen. Het klinkt prachtig, ik heb er geen woorden voor. Precies zoals ik  het mij in mijn dromen had voorgesteld. Hij loopt langzaam naar mij toe en pakt mijn hand vast, volgens mij kan ik elk moment van dit mega onstabiele stoeltje afvallen.

Hij kijkt me diep in mijn ogen aan en als ik niet beter had geweten zou ik denken dat hij recht in mijn gedachten kon kijken. Wat aardig gênant zou zijn, aangezien ik heel wat dingen over hen heb gefantaseerd.

Inmiddels staan alle jongens als schattige eenhoorns rondjes om mij heen te dansen, en ik ben bang dat ze elk moment over mij heen zullen dansen, in plaats van om mij heen.

Als het nummer bijna afgelopen is pakt Ashton mijn hand en trekt me van het stoeltje af. Ze beginnen met zijn vieren te dansen, hopend dat ik mee ga doen. Eerst kijk ik ze nogal verbaasd aan, denken ze nou serieus dat ik, met mijn spectaculaire danskunsten, mee ga dansen?

Als ze mij allemaal met puppyogen, tenminste, daar moet het volgens mij op lijken, aankijken, kan ik het niet laten om mee te doen. Met zijn vijven dansen we alsof het de laatste avond is dat we kunnen dansen, en iedereen voor het podium doet mee.

Waarschijnlijk dans ik als een op hol geslagen koe, maar dat maakt me op dit moment vrij weinig uit.

Als het nummer is afgelopen nemen we afscheid en word ik naar een ruimte achter het podium geleid. Daar wordt mij verteld dat ik hier mag wachten totdat het concert is afgelopen. De jongens komen na het concert van het podium, kleden zich even om en dan mag ik ze eindelijk echt ontmoeten.

Inmiddels zit ik hier al een kwartiertje te wachten en het begint aardig saai te worden. Ik besluit om wat rond te gaan lopen, aangezien ik toch nog wel even moet wachten. Er zijn verschillende ruimtes achter het podium, met elk hun eigen functie.

Zo heb je de kledingruimte, waar al hun kleding ligt en ze zich ook omkleden. Wat een heerlijke logica heb ik toch ook weer. Daarnaast heb je nog een kamer waar hun make-up en haar wordt gedaan, en als laatste nog een soort kleine relax ruimte. Er staat een comfortabel uitziende paarse bank met daarvoor een houten tafeltje.

Er is een kleine koelkast en ik kan het niet laten om er een blikje cola uit te pakken. Kom op, een mens moet toch ook drinken?

Ik schrik me alle cupcakes bij elkaar als de jongens opeens de ruimte instormen en mij met een verbaasde blik aankijken.

Hey lieve schattige panda's van me. Een update omdat ik ziek ben, ohyeah. Ik zit hier vet gezellig met mij, mezelf en ik een beetje op mijn bank, en op m'n laptop wat 5sos muziek te luisteren.

Het is altijd nog beter dan school, hehe. Ik heb nog een vraag/mededeling, als jullie iemands boek lezen, en het verhaal verdacht veel op dat van mij lijkt, of termen uit mijn boek gebruikt, willen jullie dat dan zeggen? Want daar word ik nou niet bepaald vrolijk van, wat jullie denk ik wel snappen.

Ik steek veel tijd in dit boek en dan accepteer ik het niet als iemand het kwakkeloos (HAHA GEWELDIG WOORD) overneemt. Verder, nog steeds super bedankt voor alle reads, comments en follows!

Ik zit vol met ideeën en ik hoop dat ik die allemaal in mijn boek kan verwerken :). Kus, Bente.