Sleeping beauty [L.H.]

Hoofdstuk 27.

POV Rose

Met betraande ogen kijk ik naar het papier in mijn handen, de afscheidsbrief van Leah. En wat heb ik enorm veel respect voor haar, hoe ze haar leven heeft beëindigt met zoveel volwassenheid. En ik snap haar, ik snap haar zo goed.

Elke omstandigheid, elk stukje verdriet, elke emotie, ik weet precies hoe ze zich voelt. Het is alsof ze mijn leven leefde, precies hetzelfde. Elke dag de stemmen, de pesterijen en al het verdriet. Geen hoop meer hebben in de toekomst en alles al opgegeven hebben.

Maar wat zal Rosan veel verdriet hebben gehad, door wat voor verschrikkelijke tijd zou ze moeten zijn gegaan om dit te kunnen verwerken? Hoe zou het welniet voelen als je dochter zichzelf heeft vermoord, geen zin meer had in het leven?

In dat opzicht ben ik in het voordeel, ik heb toch geen ouders meer. Maar wat is dat voor een verschrikkelijk oneerlijke gedachte, natuurlijk doe ik nog steeds mensen pijn. De beslissing die Leah heeft gemaakt zal nooit de juiste zijn geweest, wat ze ergens zelf ook heeft geweten.

Maar ze had geen uitweg, geen sleutel om zichzelf te bevrijden. En allemachtig, wat heeft ze haar gevoelens mooi opgeschreven. Ik zou het nooit kunnen, schrijven is nooit mijn ding geweest. Maargoed, Rosan moet de brief wel terug hebben.

Na ons gesprek kwam ze nog even terug om te vertellen dat zij mijn psychologe zou zijn, wat me meteen deed opluchten. Ik kon het nu al goed met haar vinden en praten ging vreemd genoeg goed. Normaal klapte ik altijd dicht als ik over mijn problemen moest vertellen, maar bij haar vloeit alles eruit.

Ook vertelde ze dat ik over twee dagen weer naar huis mocht, morgen dus. Nadat ik de brief had gelezen ben ik in slaap gevallen en werd weer wakker met de brief, stevig in mijn armen geklemd. Alsof de brief het meest kostbare ding op de wereld was, wat ergens voor Rosan wel zo zal zijn.

Nu we het over de brief hebben, hij moet wel echt terug naar Rosan. Ik klim het harde ziekenhuisbed uit en loop naar de deur, nadat ik een paar warme sokken heb aangetrokken. Zachtjes open ik de deur en een akelige piep vult de stille en koude gang, rotdeur.

Na een tijdje lopen vind ik de afdeling ''Psychologen'' en ga opzoek naar haar kantoor. Uiteindelijk vind ik het naambordje met haar naam er op en klop zachtjes aan. Er klinkt een soort roep uit de kamer voor me, wat vast zal betekenen dat ik naar binnen mag.

Ik open de deur en kom in een vrolijke en gezellig ingerichte kamer. Er staan bloemen door de hele ruimte en aan de muren hangen verschillende foto's, waar onder andere een paar foto's bijzitten van een jong meisje. Leah, denk ik in mezelf.

Rosan volgt mijn blik en krijgt een glimlach op haar gezicht als ze ziet waar ik naar kijk. ''Dat meisje Rose, is Leah. Ze was, sorry, is mooi he?'' Ik glimlach om haar verbetering, ze is nu natuurlijk nog steeds mooi, ondanks dat ze is overleden.

Leah had blond krullend haar en lichtbruine ogen, wat een mooi contrast was met haar bleke huid. Op een foto aan de muur heeft ze een glimlach van oor tot oor en kijkt vrolijk de camera in, ze draagt een glinsterend zwart jurkje. Aan de versieringen in het huis te zien is het kerst, in de hoek van de foto zie je namelijk een grote kerstboom oplichten.

Dan bedenk ik me waarom ik ook al weer naar haar kantoor was gekomen en overhandig ik haar snel de brief. Wow, klinkt dat niet spannend? Dankbaar kijkt ze me aan, waarna ze de brief veilig opbergt in een laatje. ''En, wat vond je van de brief?'', vraagt ze met een twijfelende stem.

''Het was prachtig, hoe ze haar gevoel kon uiten en alles zo mooi kon uitleggen. Ik had het zelf nooit gekund en ik heb enorm veel respect voor haar keuze, ook al is het een hele heftige keuze.'' Rosan kijkt me met liefdevolle ogen aan, ''ik had al zo een gevoel dat je er zo over zou denken.''

Na nog even te hebben gepraat met Rosan loop ik weer terug naar mijn kamer, waar ik een paar mensen aantref. Ze staan met hun rug naar me toegekeerd, en zodra ze de deur horen opengaan draaien ze zich om. Ik kijk recht in de lachende gezichten van 5sos, Stephanie en Skylar.

Allemaal houden ze een ballon vast, elk met een eigen briefje erbij. ''Mensen, dit had echt niet gehoeven!'', roep ik met een emotionele stem. Ze rennen naar me toe en sluiten me in hun armen, het geeft me een veilig gevoel. Ook al moet het er wel raar uitzien, jongeren in een ziekenhuis die in een groepsknuffel staan.

Ach, I donut care.

Na een eeuwigheid laten ze me los en overhandigen me de briefjes, waarna ze me allemaal streng aankijken. ''Deze mag je pas openmaken als wij weg zijn'', zegt Skylar met een serieuze stem. Ik knik braaf en een paar seconden later liggen we allemaal in de slappe lach.

''Het was super gezellig Rose, en natuurlijk mag je bij mij komen wonen! Mijn ouders zijn er toch nooit en ze vinden het vast niet erg'', zegt Stephanie tegen me terwijl ze me een knuffel geeft. ''Dankjewel Steph, je bent super!''

Als iedereen weer is vertrokken ga ik op bed zitten en leg de briefjes voor me neer. Een voor een open ik ze en glimlach bij elke zin die ik lees. Ze bestaan allemaal uit een persoonlijk berichtje van iedereen die er was, super lief!

Ik open het laatste overgebleven briefje en zie dat het van Luke is.

''Lieve Rose,

Het is allemaal zo heftig, alles wat er is gebeurd. Nog steeds kan ik het niet goed verwerken, hoe kan zo een lief en mooi meisje als jij nou dood willen? Ik snap het niet Rose, echt niet.

Maar natuurlijk heb je daar zelf redenen voor en hopelijk zul je die ooit met me delen. Alles op zijn tijd, zoals ze wel zeggen.

Zelf wil ik wel wat tegen je zeggen Rose, en ik wil dat je het gaat geloven, hoe moeilijk dat ook is.

Vanaf de eerste dag dat ik je zag voelde je al speciaal, je was een bijzonder meisje. Je helderblauwe ogen stonden zo vrolijk, maar ergens zag ik verdriet. En dat verdriet verdien je niet Rose, je bent een geweldig persoon! Wat mensen ook van je zullen zeggen of denken.

Je hebt een lief, rustig en mooi karakter. Je kan druk zijn maar toch straal je ook kalmte uit, wat je juist een mooie balans geeft. Met je mooi lange bruine haar en schattige kuiltjes overdonderde je me, wat vond ik je mooi! En nog steeds, het lijkt alsof je elke dag mooier en mooier wordt, dat meen ik.

Ik wil dat je een keer voor de spiegel gaat staan en tegen jezelf zult zeggen: ik ben mooi, ik ben het waard en ik heb nog redenen om te blijven leven. Ik wil dat je dat tegen jezelf gaat zeggen Rose, want het is de waarheid. En ook al geloof jij er niet in, ik zal het tegen je blijven zeggen!

Hopelijk zullen we contact houden, ik wil je graag nog beter leren kennen.

Ik maak me zorgen om je, ik denk aan je en ik hou van je Rose, vergeet dat nooit.

Liefs, Luke.''

Hey lieve schattige panda's!

Ik had het stickje waar ik het hele verhaal op bewaar in mijn broek laten zitten en die heeft dus in de was gezeten.. Ik heb me rot gezocht en had geen idee waar die was.

Na een paar uur had mijn moeder hem gevonden, in mijn net gewassen broek. Gelukkig deed hij het nog en staat alles nog op het stickje, ik kreeg echt een hartverzakking toen ik het hoorde!

Maar gelukkig, ik heb hem weer en het verhaal bestaat nog, pfhieuuuw.

Back to the point, hoe vonden jullie het hoofdstukje?

Kus, Bente.