Sleeping beauty [L.H.]

Hoofdstuk 39.

POV Rose

Nou, boodschappen met de gekken naast me ga ik dus ook nooit meer doen. Het enige wat ze deden was rondrennen als kleuters en roepen dat we meer snoepjes nodig hadden. Zoals je al wel kunt raden, ik heb alles alleen moeten doen.

Gelukkig zijn we nu weer thuis en ik ben bezig met de boodschappen uit te pakken. De jongens hadden een afspraak met management en zijn pas laat in de avond thuis. Lekker een middagje alleen dus, wat ik absoluut niet erg vind.

Nadat ik alle spullen heb opgeborgen besluit ik maar een rondje te gaan wandelen. Mijn gedachten lekker zijn gang laten gaan en even alles weer op een rijtje zetten. Dat is wat ik op dit moment echt nodig heb.

Ons huis grenst aan een groot bos, en zonder er bij na te denken loop ik het bos in. Een horloge zit om mijn pols heen en mijn mobiel in mijn jaszak, tijd heb ik dus wel bij me. Ik loop wat over takken heen en kijk door het bos, waar de vogeltjes vrolijk aan het fluiten zijn.

Helaas beginnen de bomen hun blaadjes al te verliezen, waardoor alles er eenzaam en kaal uitziet. Na best ver te hebben gelopen kijk ik om me heen, wat veel bomen zeg. Het enige wat ik zie zijn bomen, bomen en nog eens bomen.

Een beetje paniekerig begin ik terug te lopen naar waar ik vandaan kwam, maar er is geen spoor meer van mijn voetstappen te zien. Langzamerhand voel ik dat het kouder wordt en de wereld om mij heen wordt donkerder en donkerder.

Huilend loop ik door het bos heen, het huis kan toch niet zomaar verdwenen zijn? Voor mijn gevoel ben ik al twintig rondjes gelopen, maar nergens is een uitgang van het bos te vinden. Geen lichtje te bekennen, en mijn mobiel is nog maar 20 procent.

Na een tijdje geef ik het op, dat wordt dus slapen in een motherfucking bos. Met een zucht en een betraand gezicht laat ik me neerzakken op een boomstronk. Met mijn hoofd leun ik tegen een andere boom aan, wat nog niet eens zo heel verkeerd ligt.

Ik voel mezelf langzamerhand wegzakken, als ik opeens blaadjes hoor ritselen. Verschrikt sper ik mijn ogen open, ik mag hopen dat het gewoon een vogeltje was. Na een tijdje hoor ik niets meer en ga weer tegen de boom aanliggen, maar mijn hart gaat als een razende tekeer.

Plotseling voel ik een koude windvlaag achter me, en ik versteen ter plekke. Mijn hart klopt sneller dan ooit tevoren en mijn mond voelt droog aan. Mijn oren staan gespitst, luisterend naar elk geluidje. Langzaam laat ik me van de boomstronk afglijden en maak mezelf zo klein mogelijk.

Vol spanning wacht ik af op een geluidje, voetstappen of een ander kenmerk. Maar het blijft stil en ik begin te denken dat ik het me allemaal heb ingebeeld. Zou ik dan echt zo paranoïde worden door dit rare, enge bos?

Mijn handen trillen ongecontroleerd en mijn ogen flitsen elke hoek van het bos af, kijkend naar een schaduw. Dan, vanuit mijn linkerooghoek zie ik een beweging. Een ritseling langs de blaadjes doet me opspringen en als een gek begin ik te rennen.

Ren, ren ren. Stop niet met rennen, blijf doorrennen Rose!

Ik ren dieper het bos in, niet wetend waar ik heen moet. Takken schrapen over mijn lichaam, steken verspreiden zich over mijn hele lijf.

Doorgaan, niet stoppen. Blijf rennen, niet opgeven.

Na voor mijn gevoel uren te hebben gerend laat ik mezelf neerzakken op de grond, ik kan niet meer. Mijn benen zijn op en door de spanning kan ik niet meer normaal functioneren. Ik hijg zo erg dat je het een kilometer verderop nog kunt horen, en probeer mezelf rustig te krijgen.

Je bent veilig, maak jezelf niet bang. Blijf ademen, ontspan.

Langzaam word ik wat rustiger en kijk om me heen. Bos, bos en nog eens bos. Bomen, planten en struiken zijn vage zwarte vlekken en me echt oriënteren kan ik niet. Gespannen zit ik hier dan, in een of ander bos, vluchtend voor iets wat misschien wel een stomme vogel was.

Maar dan, binnen enkele seconden, voel ik een hand mijn mond afsluiten. Wild begin ik in het rond te spartelen, maar al snel hoor ik een stem, een stem die me doet huiveren bij elk woord dat hij uitspreekt.

''Rose, nooit gedacht dat ik jou nou net hier zou aantreffen. Wat doet een klein, onzeker en bang meisje nou in zo een groot, donker en eng bos als deze?''

Door de hand die mijn mond snoert kan ik mezelf niet verstaanbaar maken, en er komt een soort rare oerkreet uit mijn keel. De persoon achter me lacht hard. Zo hard dat het eng is, het doet pijn aan mijn trommelvliezen en er ontstaat spontaan kippenvel over mijn hele lichaam.

''Ach, mijn lieve, breekbare en bange Rose. Wat heb ik je toch gemist, jij mij ook toch?'' Ik probeer mezelf los te rukken, maar degene houdt me stevig vast. Langzaam komt hij met zijn mond naar mijn oor, wat me doet huiveren.

''Ik zei toch dat je nog niet van me af was, was die boodschap soms niet duidelijk genoeg?'', vraagt hij met een ijskoude stem. Zwijgend sta ik tegen zijn borst aangedrukt, niet wetend wat ik zou moeten doen. ''Ga je nog antwoord geven, of moet ik je antwoord laten geven?'', roept hij hard en bot.

Snel knik ik, je wilt niet weten waartoe de man achter me in staat is. Hij laat een enge lach horen, waarvan ik had gehoopt hem nooit meer te hoeven horen. Zoveel pijn, verdriet en angst gaat door me heen. Ik voel me een klein vogeltje, gevangen in een ijzeren kooi.

De persoon lacht, hij lacht harder en harder en ik voel zijn borst schudden tegen het mijne aan. Een walging gaat door mijn lichaam heen en ruw probeer ik me voor de tweede keer ros te rukken, zonder succes. Plots stopt hij met lachen en ik voel zijn grip op mijn pols verstrakken.

Langzaam draait hij me om en in het donker kijk ik naar zijn glinsterende ogen. Vol met zelfvertrouwen, een gemene uitstraling en een botte blik. Ogen die je kunnen doden, zonder je ook maar een haar te krenken. Ogen waar ik nachten van heb lopen dromen, nachtmerries van heb gehad.

''Het spel is over Rose, ik heb je gevonden en je komt niet meer van me af. Nu niet, nooit niet.''

Hey lieve schattige panda's!

Hoe gaat het met jullie?

Spannend spannend.. wie kan het zijn? ;)

Kus, Bente.