Sleeping beauty [L.H.]

Hoofdstuk 3.

Checked.

POV Rose.

Meteen staat alles op stop. Ik hoor de muziek niet meer, en stop abrupt met mijn, euhm, wat is het eigenlijk, dansje? Ik loop langzaam naar de telefoon die met een angstaanjagend geluid aan het overgaan is. Voor de telefoon stop ik en kijk ernaar alsof ik zojuist een vliegende aardappel heb zien voorbij vliegen. Ik neem een dapper besluit, al zeg ik het zelf, en neem de telefoon op.

''Met Rose Wood'', zeg ik met een beleefde stem.

''Rose Wood zei u?'', waarna ik aan de andere kant van de lijn hard gelach hoor. Ik word spontaan boos, dit is toch niet normaal meer, mij een beetje uitlachen. Ik wacht al weken wanhopig op een antwoord van het programma en dan haalt mijn beste vriendin zo een grap met me uit. Die jeugd van tegenwoordig ook.

''Rose, je weet dat je dat allemaal hardop zei, toch?''

Alle cupcakegoden nog aan toe, dat is al de tweede keer op een dag.

''En je moet ook echt eens stoppen met die rare woorden, ik snap niet hoe je erop komt.''

''Maar mijn beste Stephanie, ik moet letten op mijn taalgebruik. Dat zou jij ook.. ''Godverdomme, shitzooi,'' hoor ik haar vanaf de andere kant van de lijn roepen, moeten doen,'' beantwoord ik mijn zin.

Aan de andere kant van de lijn hoor ik allemaal gestommel, wat is dat kind nou toch weer aan het doen.

''Rose, ik zit in een kritieke toestand en ik heb dringend je hulp nodig.'' Een zucht verlaat mijn mond, ik snap niet waarom ik nog met haar om ga eigenlijk. Of toch wel, omdat ik anders nog maar één andere vriendin heb, Skylar.

Samen zijn we een groepje en we hebben het altijd erg gezellig. ''Vertel het eens, mijn kind,'' zeg ik op een ouderwetse toon. ''Ik zweer je dat ik hier zojuist mijn broek heb neergelegd, maar het is opeens verdwenen, spoorloos, zoek. Mijn broek is zijn eigen leven gaan leiden Rose, echt waar. Volgens mij gaat hij straks de wereld overnemen, ik heb je gewaarschuwd.''

En hier mijn beste mensen, hebben we het dieptepunt bereikt. Stephanie is nog erger dan ik ben, is het niet? Ik bedoel maar, een broek die zijn eigen leven gaat leiden, wie verzint het? Eenhoorns bestaan, maar dat weet iedereen.

Er leven me toch gekke mensen op deze wereld hoor.

Na nog een uur met Steph gepraat te hebben krijg ik te horen dat ik een dubbel gesprek heb.

''Ik hang je even op, ik word door iemand anders gebeld,'' zeg ik tegen Stephanie.

''Hallo, met Rose Wood.''

''Hallo Rose, jij hebt toch een schilderij opgestuurd naar ons programma?'' hoor ik een beleefde mannenstem zeggen.

Wacht, wat?!  Word ik, Rose freaking Wood, nou gebeld door het programma waar ik aan heb meegedaan? Waar ik zo hard mijn best voor heb gedaan? Ga me nou niet vertellen dat dit waar is.

Ik knijp mezelf, kut. 

''Wat zei u?'' hoor ik de man met een verbaasde stem zeggen.

 ''Ja..ja dat ben ik,'' krijg ik er met een gekraakte stem uit.

''Dan heb ik goed nieuws voor u, na alle schilderijen te hebben beoordeeld heeft u de kaartjes voor het concert van 5sos gewonnen!''

''Meent u dat nou?!'' roep ik zo enthousiast dat ze het een kilometer verderop gehoord moeten hebben.

''Ja mevrouw, dat meen ik vanuit het diepste van mijn hart,'' hoor ik de vriendelijke mannenstem lachend zeggen.

''Allemachtig meneer, dat is geweldig nieuws!''