Sleeping beauty [L.H.]

Hoofdstuk 48.

POV Rose

Vandaag moeten de jongens weer aan de bak, hun break is voorbij en er staat een bomvolle planning voor de komende maanden in petto. Het is niet normaal wat ze allemaal moeten doen, ik zou bijna zeggen dat het niet gezond is voor een mens.

Maar de jongens genieten van alles wat ze doen, dus dat maakt het al wat beter. Vandaag gaan ze naar de studio ergens in de buurt van Rome en ik mocht tot mijn verrassing mee! Enthousiast stappen we de auto in en met een goed humeur rijdt de chauffeur ons naar de plaats van bestemming.

Als we zijn aangekomen stappen we uit voor een enorm gebouw. Het heeft een aparte vorm met allemaal verschillende hoeken erin, wat het er modern laat uitzien. De voorkant is compleet van glas, waardoor je meteen naar een hal kunt kijken, waar een kleine balie aan grenst.

We lopen naar binnen en worden meteen opgevangen door een bewaker. Hij vertelt ons waar we heen moeten nadat ik ben gefouilleerd, wat denken ze wel niet van mij?!, en met z'n allen lopen we naar de juiste studio.

We zwaaien de deur open, lopen naar binnen en kijken wat rond. We staan in een soort lounge, waaraan een grote studio grenst. In de lounge staan twee grote, leren banken en daartussen in staat een houten bijzettafeltje. Het lijkt een beetje op het tafeltje dat ik thuis had, maar snel vergeet ik die associatie maar.

Ook staat er een grote koelkast, waarin verschillende drankjes liggen. Een tafel is gevuld met verschillende hapjes en het ziet er chique uit. Nieuwsgierig kijk ik wat in de studio rond, waar mijn oog valt op een mooie, akoestische gitaar.

Met een brede glimlach loop ik naar het houten voorwerp toe en pak het voorzichtig op. Het voelt goed aan in mijn handen, vertrouwt zoals altijd. Thuis speelde ik vaak gitaar, maar door school kwam ik er de laatste tijd niet veel aan toe.

En na alle gebeurtenissen al helemaal niet, wat ik best jammer vond. Maargoed, het was gewoon allemaal even wat veel en aan mijn gitaar had ik eerlijk gezegd helemaal niet meer gedacht. Het staat als het goed is ergens in een opslagruimte, waar alle andere spullen uit het huis ook staan. Die moet ik binnenkort maar eens gaan ophalen.

Met de gitaar in mijn handen ga ik zitten op een krukje dat in de studio zit, en laat mijn gevoel compleet de vrije kant opgaan. Mijn vingers spelen automatisch het liedje wat ik altijd speelde als ik me alleen voelde, het liet me weer een beetje opvrolijken.

Let it go van James Bay galmt door de studio heen en ik word meegenomen in een golf van oude emoties. Hoe ik dit liedje altijd speelde als ik in mijn raam zat, denkend aan de tijd dat het beter zou gaan. De tijd dat ik alles zou moeten gaan vergeten, verwerken en zou moeten doorgaan.

En die tijd is geweest, het is voorbij. Ik heb het losgelaten, het raakt me niet zo diep meer als voorheen. Natuurlijk blijft het nog aan me knagen, de herinneringen zal ik nooit meer vergeten. Maar ze zijn vervaagd, verzacht, ik stop het simpelweg.

Ik moet door, door met mijn leven en door met mijn toekomst. Een leven opbouwen, het liefst met de jongens daarbij. Ze zijn zo enorm speciaal voor me geworden in deze tijd en hielpen me enorm, wanneer ik down was hielpen zij me weer omhoog.

En dat is wat ze zo speciaal maakt, het nooit opgeven van mij. Het altijd helpen van mij, ook al was ik een complete bitch tegen ze. Nooit zeiden ze er iets van, altijd troostten ze me en lieten me mijn gang gaan. En daar ben ik ze zo dankbaar voor, zo enorm dankbaar.

Zonder dat ik het doorhad ben ik mee gaan zingen met de tekst, maar ik laat het gaan. Wat maakt mij het uit dat ik zo enorm vals zing als een kraai, het gaat om het liedje, de lyrics. De boodschap die het lied met zich meebrengt, de gevoelige tekst.

Voordat ik het goed en wel besef is het nummer al weer afgelopen en sla ik met mijn vingers de laatste paar snaren aan. Het eindakkoord galmt door de studio heen en langzaam vervaagt het geluid. Mijn ogen heb ik tijdens het spelen gesloten, iets wat ik altijd doe.

Ik open mijn ogen en even schrik ik. In de opening van de studio staan de jongens me met een glimlach aan te kijken en beginnen hard te klappen. Verlegen kijk ik naar mijn versleten All Stars, die ik hoog nodig eens moet schoonmaken.

''Dat was geweldig Rose!'', roept Luke met volle overtuiging. De jongens maken een overdreven instemmend geluidje en ik schenk ze een verlegen glimlach. Het kan nooit goed zijn geweest, ik zing vreselijk, alhoewel gitaarspelen geen enkel probleem voor me is.

Snel sta ik op van het krukje als ik zie dat er nog een man achter de jongens staat verscholen. Als hij doorheeft dat ik hem zie loopt hij op me af en even slik ik. Hij is stevig gebouwd en torent boven me uit, waardoor ik me enigszins geïntimideerd voel.

Vriendelijk steekt hij zijn hand uit en na een kleine twijfel schud ik hem. Hij stelt zichzelf voor als Mike, de producer van de jongens. Hij blijkt heel aardig te zijn en we raken een beetje aan de praat. Als hij ziet hoe laat het is roept hij de jongens en snel beginnen ze aan een nieuw nummer te werken.

Op de helft van het werken komt Mike naar me toegelopen, ik zit een beetje lui op een van de banken met een blikje cola in mijn handen. Hij komt tegenover me zitten en kijkt me met een glimlach aan, die ik vriendelijk begroet.

''Wat je zojuist hebt gezongen in de studio klonk geweldig!'', zegt hij met een vriendelijke stem.

''Bedankt, maar u hoeft echt niet te gaan liegen. Het gitaarspelen kan ik nog, maar mijn zangkunsten zijn niet altijd even zuiver'', beantwoord ik verlegen.

Met een scheve grijns kijkt hij me aan en nog even blijven we kibbelen of het wel of niet goed was. Uiteindelijk wint hij, tot mijn grote teleurstelling. Hij lacht even maar kijkt me vervolgens met een serieuze blik aan, waar ik een beetje zenuwachtig van wordt.

Dan stelt hij een vraag die ik nooit had verwacht, en een klein gilletje verlaat mijn mond.

''Zou je het zien zitten om met de jongens een nummer te maken?''

Hey lieve schattige panda's!

BIJNA 20K OMG YOU MUST BE KIDDING ME!

Goed, en focus. Hoe vinden jullie het boek?

Votes en comments zijn altijd welkom, en vragen voor mij of de personages ook!

Kus, Bente.