Sleeping beauty [L.H.]

Hoofdstuk 49.

POV Rose

Verbijsterd kijk ik hem aan. Ik kan niet helder nadenken met alle drukte van de studio en al helemaal niet door de jongens die als kleine kleutertjes door de studio aan het rennen zijn.

''Excuseer me, ik moet even nadenken'', mompel ik tegen Mike. Snel haast ik me weg uit de drukke ruimte, waar Mike me met een verbaasde blik nakijkt. Ook de jongens zijn opeens stil en vragen snel aan Mike wat er gebeurd is.

Maar voordat ze me nog terug kunnen roepen sta ik al buiten in een fel brandende zon. Ik loop wat rond op het terrein en kom uiteindelijk uit bij een mooi strandje, dat grens aan een klein meertje. Ik ga zitten in het warme zand en kijk uit over het landschap.

Na een tijdje hoor ik voetstappen naderen en even later komt er iemand met een zachte plof naast me zitten. Een paar blote voeten en een opgestroopte broek kruipen in mijn gezichtsveld en ik kijk naast me. Daar zie ik Luke met een tevreden glimlach over het water heenkijken.

''Jij weet ook altijd wel de mooiste plekjes te vinden hé?'', vraagt hij met een kleine lach. Na een kleine grinnik knik ik en mijn wangen worden spontaan rood.

Damn it, kan ik dan ook echt nooit normaal functioneren bij een jongen?

We zitten een tijdje in stilte naast elkaar, maar het is geen ongemakkelijke stilte. Ik denk na over het voorstel van Mike, een nummer schrijven met mijn favoriete band. Iedereen zou meteen uitbundig hebben geknikt, wat ik eigenlijk ook had moeten doen.

Maar iets weerhield me ervan, iets hield me tegen. Een gevoel dat diep van binnen kwam, maar wat het was? Geen idee. Misschien de zenuwen, de angst om te falen? Misschien wel omdat ik het eng vond om met mijn vier beste vrienden een nummer te schrijven?

Ik weet het niet, ik weet het echt niet. Het lijkt me zo ontzettend gaaf, misschien zouden we het zelfs mogen laten zien aan de buitenwereld! Dan sta ik, Rose Wood, op een enorm podium met duizenden mensen voor me. En naast me de beste mensen uit mijn leven, jongens die mijn hele leven hebben veranderd.

Nee Rose, je denkt veel te ver door! Natuurlijk gebeurt dat niet, je mag echt niet zomaar optreden als groentje hoor. Daar heb je jarenlange ervaring nodig, iemand zoals jij zou dat überhaupt nooit mogen.

Snel vergeet ik het idee, dat zou toch nooit gaan gebeuren. Maar ging het mij daar om? Ging het mij dan alleen om de roem, de fans, het publiek?

Nee, natuurlijk niet. Het gaat mij om het nummer, de inhoud. Het zou een prachtig nummer worden, dat zeker. Met diepe gevoelens, emoties, een echt verhaal. En daar zou ik het al voor doen, absoluut.

Plotseling verstoren klanken, afkomstig van een gitaar, mijn gedachten. Als ik omkijk zie ik Luke met een mooie, houten gitaar in zijn hand zitten. Met zijn ogen gesloten speelt hij zachte, gevoelige noten die je diep vanbinnen zullen raken.

Pas na een tijdje dringt het tot me door dat hij hetzelfde liedje als mij speelt, het liedje dat ik in de studio heb gespeeld. De mooie gitaarklanken spelen het refrein van Let it go, langzaam en vol van emoties. Het klinkt prachtig in de buitenlucht, en voor ons is een prachtige zonsondergang te zien.

De lucht kleurt verschillende tinten oranje en roze, met hier en daar wat rode kleuren er doorheen. Het ziet er schitterend uit en het moment had niet perfecter kunnen zijn. Luke speelt het nummer door tot aan de allerlaatste eindnoten, waarmee hij het lied zelfvoldaan afsluit.

Met een verlegen glimlach kijkt hij me aan, waarna ik hem een grote glimlach schenk.

''Dat was super Luke'', zeg ik, mijn enthousiasme proberend in te houden.

Met een glimlach kijkt hij me aan, en in zijn ogen is een kleine schittering te zien. Zijn ijsblauwe ogen boren diep in de mijne en even ben ik bang dat ik zal verdrinken in zijn prachtige ogen.

(Jezus Rose, sinds wanneer ben jij zo een cliché persoon geworden? Gadverdamme.)

Zachtjes leunt hij naar voren, en even verstar ik. Pas als ik zijn geruststellende, liefdevolle blik zie geef ik toe aan het mooie moment. Zijn gezicht is slechtst enkele centimeters van dat van mij verwijdert en nog steeds is het oogcontact nog niet verbroken.

Dan, in een fractie van een seconde, overbrugt hij de laatste paar centimeters en voel ik zijn zachte lippen op die van mij. Een intens gevoel gaat door mijn lichaam heen en het lijkt alsof iemand vuurwerk in mijn buik aan het afsteken is.

Voorzichtig legt hij zijn hand op mijn wang, en het moment kan niet beter dan dit worden. Vurig leg ik mijn handen in zijn haar en sluit me van de buitenwereld af.

''Rose en Luke, waar zitten jullie?'', wordt er opeens geschreeuwd.

Geschrokken laat ik Luke los, die nog een beetje verward om zich heenkijkt. Een diepe zucht verlaat mijn mond, moest dat nou net nu? Net op het moment dat degene die mijn hart gestolen heeft mij ook liefde geeft, mij heel even liet voelen zoals ik me altijd zou willen voelen?

Luke kijkt chagrijnig naar achteren, waar Calum vrolijk aan komt huppelen. Zodra hij onze blikken ziet kijkt hij ons verbaast aan, oeps.

''Stoor ik onze lieve tortelduifjes?'', vraagt hij met een gemene grijns.

Boos kijken we hem aan, waardoor hij zijn handen onschuldig in de lucht houdt.

''Sorry hoor, ik wist niet dat jullie boos zouden worden. We hebben alleen net pizza besteld, dus we gaan zo eten!''

Na die woorden huppelt hij weer vrolijk terug en Luke en ik kijken hem zuchtend na. Als hij uit het beeld verdwenen is voel ik Luke zijn ogen op mij vallen, maar ik durf niet terug te kijken. Weetje hoe gênant dat is, iemand aankijken als je net bent onderbroken tijdens een 'intiem' moment?

Langzaam voel ik zijn vingers onder mijn kin die me dwingen om naar boven te kijken. Daar zie ik zijn blauwe ogen, die me lief aankijken. Zijn haar staat een beetje warrig, oeps, en zijn mond hangt een klein stukje open.

Jezus, hoe onweerstaanbaar wil je jezelf eruit laten zien?

''Ik, het, sorry voor net. Ik weet niet wat me overviel'', mompelt hij verlegen. Een beetje geschrokken kijk ik hem aan, zou het voor hem helemaal niets hebben betekend? Misschien was het gewoon een plotselinge actie waar hij niet goed bij nadacht.

''Het geeft niet'', zeg ik een beetje verslagen.

Luke staat langzaam op, om weer terug te lopen naar de studio. Als hij aanstalten maakt om weg te lopen draait hij zich om en kijkt me vragend aan.

''Kom je mee naar binnen?''

Ik schud mijn hoofd en gebaar dat ik zo wel kom, waarna hij even knikt en dan wegloopt. Het volgende moment beginnen er vreselijk veel tranen over mijn gezicht te lopen, tranen van pure liefdesverdriet. Het betekende niets voor hem, ik weet het zeker.

Dit is dus hoe het voelt om gebroken te worden door de jongen waar je zo zielsveel van houdt.

Hey lieve schattige panda's!

Er gings iets verkeerd met het uploaden, dus ik zet hem er even opnieuw op!
Is die zo wel weer goed?

Kus, Bente!

Bedankt voor iedereen die heeft gemeld dat er iets niet klopte!