Sleeping beauty [L.H.]

Hoofdstuk 66.

POV Rose

Ik loop wat rond over de verlaten straten, ik heb geen idee hoe laat het ongeveer is. Het begint al te schemeren, dus ik neem aan dat het rond acht uur zal zijn. Waar ik op dit moment heen zou moeten gaan, ik heb werkelijk waar geen idee.

Niets komt me hier bekend voor en er loopt niemand op straat rond. In deze omgeving zijn er ook geen huizen, dus bij iemand aankloppen is ook geen optie. Ik heb mezelf weer lekker in de nesten gewerkt, wat de laatste tijd steeds vaker voorkomt.

Een hard geblaf hoor ik van achteren naderen en ik draai me met een ruk om. Een grote herdershond rent op me af en ik weet niet hoe snel ik moet maken om weg te komen. Het geblaf komt steeds dichterbij en een paar seconden later voel ik scherpe tanden in mijn been komen.

Met een smal val ik op de grond en schreeuw het uit van de pijn. De hond is van plan me nog een keer te bijten, als plotseling een bulderende stem door de verlaten straat klinkt. De hond kijkt op en huppelt vrolijk weer naar zijn baasje toe.

''God, het spijt me zo erg! Normaal is Chuck niet zo druk, ik heb geen idee waarom hij opeens zo agressief reageerde!'', roept een vrouwelijke stem. Snel loopt ze naar me toe en helpt me overeind, waarna ik een pijnlijke steek door mijn been voel gaan.

Voorzichtig schuif ik mijn broek een stukje omhoog en moet moeite doen om niet flauw te vallen. Twee enorme plekken vol met bloed bedekken mijn halve onderbeen en eromheen zitten verschillende schrammen. Het bloedt enorm en het ziet er niet naar uit dat het snel zal stoppen.

''Shit'', is het enige wat ik uit weet te brengen. Ik zie de vrouw naast me verstijven en ze ziet er uit alsof ze elk moment in huilen uit kan barsten, terwijl ik juist degen zou moeten zijn die hier aan het huilen was.

''Hier kan je niet mee rondlopen, je gaat mee naar mijn huis!'', roept de vrouw zelfverzekerd.

Ik knik en sta voorzichtig op, terwijl de vrouw me helpt. Ze stelt zichzelf voor en ze blijkt Teresa te heten, ze is erg vriendelijk. We lopen naar haar huis met mijn verwoeste been en na een klein stukje lopen komen we bij een mooi huis uit.

''Kom snel mee naar binnen, die wonden moeten zo snel mogelijk schoongemaakt worden.'' Ik volg Teresa mee naar binnen en we komen uit in een grote badkamer. Ze begint door verschillende laadjes te zoeken en pakt hier en daar wat spullen.

Ze komt naast me zitten en legt mijn been voorzichtig over een andere stoel heen. Ze stroopt mijn broek op en doet wat spul op een watje. Voorzichtig dept ze over de wonden heen en ik bijt op mijn tanden om niet te gaan vloeken, verdomd prikspul!

Nadat ze het helemaal heeft schoongemaakt pakt ze een rol met verband en wikkelt het om mijn been heen. Ze zet het vast met een paar veiligheidsklipjes en ruimt alles netjes weer op. Samen lopen we naar de woonkamer waar ze wat te drinken voor ons inschenkt.

Als we op de bank zijn gaan zitten beginnen we met elkaar te praten. Ze woont hier met haar man die momenteel op zakenreis is, ze mist hem enorm. Het doet me denken aan de jongens, het is niet normaal hoeveel ik die gekken mis.

''Maar vertel eens lieverd, wat deed je nog op straat in je eentje?'' Haar groene ogen kijken in de mijne en ze doen me denken aan die van mijn moeder. Snel vergeet ik die gedachte, moet ik Teresa het hele verhaal gaan vertellen?

''Ik was nog een rondje aan het lopen, ik verveelde me en dacht dat de buitenlucht wel even goed zou zijn'', lieg ik uiteindelijk maar. Om haar de waarheid te gaan vertellen zou alleen maar problemen oproepen, en dat kan ik er niet ook nog een bij hebben.

''Ach schat, dat is niet het beste idee. Denk je dat je weer terug naar huis kan lopen of moet ik je even brengen?'' Shit, ik kan niet zeggen waar ik woon, laat staan dat ik überhaupt het adres weet. Verzin iets Rose, nu!

''Mijn ouders zijn waarschijnlijk net weggegaan naar vrienden en ik heb geen sleutel meegenomen, ik kan het huis helemaal niet in!'', roep ik nep geschrokken. Teresa kijkt me even aan, schud dan even haat hoofd en glimlacht dan vriendelijk naar me.

''Je mag gerust hier blijven voor een nachtje, als je dat niet erg vind? Ik zal de logeerkamer voor je klaarmaken, dan kan je hier de nacht doorbrengen'', zegt ze met een lieve stem. Ik glimlach naar haar en knik beleefd, wat een geweldige vrouw!

Ze loopt naar boven en ik nip wat aan mijn glas met cola. Ik vraag me af wat de jongens op dit moment denken, zullen ze het al opgegeven hebben? Misschien zijn ze me al wel vergeten en zijn ze verder met de tour. Ze kunnen hier niet voor altijd blijven zoeken naar mij.

Teresa is weer beneden gekomen en vraagt me om met haar mee te lopen. Ik knik en volg haar door het mooie huis heen. De muren zijn lichtgrijs geverfd en overal staan of hangen fotolijstjes, bloemen en andere spulletjes. We komen uit in een mooie kamer, waar ik deze nacht mag slapen.

In het midden staat een wit bed met aan weerzijden kastjes waar een bos bloemen opstaat. Aan de linkerkant van de kamer staat een kledingkast en aan de rechterkant van de kamer staat een wit bureau. Aan de muur hangen lijstjes met verschillende teksten erop.

''Ik ga zelf slapen, als er iets is mag je naar me toekomen. Mijn kamer zit aan de overkant, slaaplekker Rose.''

Ik wens Teresa ook welterusten, trek de pyjama die ik van haar heb gekregen aan en kruip in het bed. Het matras ligt hemels, vergeleken met het bed waar ik eerst in sliep, en al snel val ik in slaap.

Hallo lieve schattige panda's!

Yay, Rose is ontsnapt! Maar wat zal ze nu gaan doen, ze kan natuurlijk niet voor altijd bij Teresa blijven. Wat denken jullie dat er zal gaan gebeuren?

Vraag bij dit hoofdstuk:

Naar welke concerten zijn jullie allemaal al geweest?

Kus, Bente