Sleeping beauty [L.H.]

Hoofdstuk 16.

Lees dit eerst eventjes, hierna komt het hoofdstuk!

Ik zag dat hoofdstuk 13 en 14 veel minder zijn gelezen dan hoofdstuk 15, zouden jullie willen checken of je die wel hebt gelezen? Want je moet geen dingen overslaan, dan snap je er waarschijnlijk niet zo heel veel meer van.

Dan hier het hoofdstukje, sorry dat ik gisteren geen update had. Enjoy it! :)

POV Rose

Godzijdank dat mijn cijfers niet naar beneden zijn gegaan en we naar het concert konden. Vandaag is het dan eindelijk zover, we gaan ze voor de tweede keer zien!

Nog steeds kan ik het niet helemaal geloven, de eerste keer was al een wonder. Laat staan dat ik twee keer naar een concert kan, het zou bijna te mooi zijn om waar te zij. Maar toch ga ik erheen, voor twee keer heb ik dan toch geluk in mijn leven.

Ik vraag me af of ze me nog zouden herkennen na de laatste ontmoeting. Vast niet, ze ontmoeten zoveel fans en zullen mij vast niet hebben onthouden. Het geeft me een naar gevoel, ook al weet ik dat zij er niets aan kunnen doen.

Maar, wat ik misschien nog wel het leukste aan 5sos vind, is dat ze zoveel tijd voor hun fans nemen. Ze zijn niet zo schijnheilig als andere beroemdheden en denken al helemaal niet dat ze alles zijn. Ook al zijn ze dat wel, voor mij dan.

Ze nemen tenminste de tijd voor hun fans, laten zien dat ze daadwerkelijk van hun houden. Als je een ontmoeting met ze hebt gewonnen krijg je niet een zielige minuut om wat foto's te maken. Nee, ze nemen minimaal een kwartier voor alleen jou om met je te praten, je te leren kennen.

En is dat niet geweldig? Vier jongens die zo enorm veel geven om hun fans en dat ook echt laten merken, het is bijna niet te bedenken. Maar toch zijn zij het levende voorbeeld ervan, en ik ben trots om mezelf een fan van hen te kunnen noemen.

Het maakt me niet uit dat mensen me daardoor niet mogen of raar aankijken, iedereen heeft zo zijn eigen helden. Accepteer dat dan ook, en haal geen vuile streken uit omdat iemand een andere held heeft.

Helaas hebben onder andere Rick en James niet zo een geweldig stel hersenen, waardoor ze dat stukje niet kunnen laten doordringen.

Stephanie en ik gaan er deze keer met de trein heen, wat het nog leuker maakt. Je bent niet afhankelijk van iemand die je komt ophalen, ook al hebben we natuurlijk wel een tijdstip afgesproken.

Niet dat ik me daaraan ga houden, duh.

''Over 5 minuten, aankomst in Londen, Hoofdstation'', schelt de stem van een vrouw door de trein. We pakken onze spullen in en gaan alvast bij de deuren van de lange trein staan. In totaal hebben we drie uur gereisd en zijn mijn spieren nogal lui geworden.

-

Helemaal niet, we moeten hier naar links'', roept Stephanie met een boze stem. ''Er staat hier toch dat we naar rechts moeten'', wijs ik op mijn mobiel aan. ''Maar die man zei dat we naar links moesten..'', zegt ze met een beteuterde stem.

Zucht.

''Stephanie, die man was zeker een jaar of zeventig en géén automatische tomtom, zoals mijn mobiel wel is.'' Met een boze blik kijkt ze me aan, maar al snel barsten we allebei in lachen uit.

We stonden inmiddels al een halfuur te kibbelen over welke richting we op zouden gaan, en uiteindelijk won ik. Omdat we kaartjes in het grote sta vak hadden, moesten we nu toch echt wel vaart maken. Het concert begint over krap drie uur, en Joost mag weten waar we zijn.

''Ja, ik zie het gebouw!''

Nadat we een tijdje hebben rondgelopen kwam we erachter dat er gewoon bordjes hingen die precies zeiden waar we heen moesten.

Kidding me.

Als gekken rennen we naar de ingang, laten onze kaartjes checken en stormen naar binnen.

Tot onze verbazing is het nog redelijk rustig, waardoor we nog steeds een goed plekje hebben. We staan deze keer op de derde rij en voor ons staan wat kleine kinderen met hun ouders, waardoor we er makkelijk over heen kunnen kijken.

Hoe sneller de tijd gaat, hoe meer mensen er komen. De zaal zit stampvol en er is veel rumoer. Op de achtergrond wordt wat muziek gespeeld, wat het een gezellige sfeer geeft.

Opeens bedenk ik me dat ik nog naar het toilet moet, en haast me met een noodvaart naar de toiletten.

Tot mijn ergernis lijkt het wel spitsuur, er staan zeker vijftien mensen in de rij en het ziet er niet naar uit dat het snel gaat. Ik bedenk me geen seconde en besluit een ander toilet te zoeken, dat moet er toch wel ergens zijn?

Na even zoeken vind ik een deur waar een bordje ''Geen toegang'' opstaat. Ik besluit dat ik voor vandaag niet kan lezen en open de deur, die verassend genoeg open is. Er zit een gang achter met aan weerzijden deuren, waar allemaal naamkaartjes opstaan.

Ik besteed er weinig aandacht aan, aangezien mijn blaas het niet lang meer gaat volhouden. Als een complete idioot ren ik door de gang en vind tot mijn opluchting een toilet. Als ik de deur wil opendoen zit hij op slot, meen je dat nou?

''Ashton, hou nou eens op met aan de deurklink zitten'', hoor ik een maar al te bekende stem zeggen. Nog voordat ik me uit de voeten kan maken gaat de deur open en staat er een verbaasde Luke voor me.

Heey lieve schattige panda's van me!

Hoe vonden jullie het hoofdstuk en het boek tot nu toe? Ik hoop echt dat we snel maar de 3K gaan, dat zou naturlijk supergaaf zijn!

Nog steeds bedankt voor de reads en comments. Kus, Bente.