Sleeping beauty [L.H.]

Hoofdstuk 7.

Checked.

POV Rose.

''Euhm, wat doe jij in onze kamer?'' vraagt Calum aan me.

Goed gedaan Rose, echt waar, een applaus voor jezelf.

Ik loop zo rood aan als een kreeft en kijk verlegen naar de grond. Dan mompel ik iets wat moet lijken op ''ik verveelde me en ging wat rondkijken omdat jullie er nog niet waren.''

''Sorry, wat zei je?'' vraagt Michael aan me. Ik kan op dit moment wel door de grond zakken van schaamte, ik heb me werkelijk waar nog nooit zo een grote kluns gevoeld.

''Ik euhm, ik verveelde me en ging wat rondkijken omdat jullie er nog niet waren?'' zeg, of eigenlijk vraag ik, onzeker. De jongens kijken me met een geamuseerde blik aan en beginnen dan te lachen.

Ik sta met een verbaasde blik naar ze te kijken, zijn ze dan niet boos op me?

''Nee hoor, we zijn niet boos op je lieverd. Het is natuurlijk verschrikkelijk saai zonder ons,'' beantwoordt Luke mijn gedachte. Ashton en Luke kijken elkaar aan en geven een soort mannelijke boks aan elkaar, waarna ze vervolgens zacht grinniken.

Ik moet echt een cursus 'je gedachten onder controle houden' nemen, alle cupcakes nog aan toe.

Inmiddels zijn de jongens neergeploft op de bank en hebben ze allemaal een blikje cola in hun hand. ''Je mag best gaan zitten hoor, we bijten niet,'' grinnikt Calum.

''Hou je mond Calum, zo maak je haar alleen maar zenuwachtiger,'' hoor ik Ashton zeggen. Ik doe alsof ik niets gehoord heb en plof neer naast Calum op de bank.

''Dus, hoe vond je het concert?'' vraagt Luke aan mij met een lieve stem.

''Het was echt geweldig! Toen ik hoorde dat ik de kaartjes van het programma had gewonnen was ik echt zo enorm blij! Geen eenhoorn was op dat moment blijer dan dat ik was, ik weet het zeker.''

Dan besef ik me wat ik net gezegd heb en mijn god, waarom kan ik nooit een keer fatsoenlijk een gesprek voeren, zonder er van die rare woorden doorheen te gooien?

''Rose, zei je nou net, eenhoorn?'' vraagt Ashton met een verbaasde toon.

''Ik denk het..,'' zeg ik met een zachte stem.

Voor een moment kijken ze me aan alsof ik een enorme pukkel recht op mijn neus heb zitten, en dan barsten ze in lachen uit. Volgens mij moet ik wel gehoorschade hebben opgelopen, want zo hard heb ik mensen nog nooit horen lachen.

Met een beledigt gezicht trek ik mijn knieën op en sla mijn armen er om heen, kijkend naar de jongens die niet meer bijkomen van het lachen. Zo enorm grappig was het nou ook weer niet. Maar goed, ik zal je even een beeld geven van de jongens op dit moment, het is niet normaal hoe gek deze vier mensen eigenlijk zijn.

Luke en Ashton lagen over elkaar heen op de grond en het zag er nogal vreemd uit. Calum hing over het houten tafeltje waarvan een poot was afgebroken, omdat hij er met zijn volle gewicht op viel toen hij van de bank afrolde.

En als toppunt lag Michael met zijn hoofd in de mini koelkast, met als smoes dat hij 'even zijn hoofd moest afkoelen'.  Ze hebben een halfuur lang in de slappe lach gelegen, als het niet langer was.

En niet zo'n klein lachje, nee, gewoon een halfuur lang met een volume dat een olifant nog niet eens kan produceren lachen. Alleen omdat ik eenhoorn zei, wat is daar nou zo raar aan?

Het verbaasde me wel dat ze niet in hun broek hadden geplast, want dat zou mij absoluut gebeuren. Niet dat de jongens dat nou hoeven te weten.. maar het gaat om het idee.

Als ze weer een beetje fatsoenlijk kunnen praten, beginnen we weer een gesprek. Net als het gezellig aan het worden is stormt er een persoon met volle vaart de ruimte in. Pas als ze stilstaat kan ik zien wie er voor ons naar adem staat te happen.

''Stephanie?''

''Allemachtig Rose, ik heb je uren lang gezocht en ik dacht dat je ontvoert was door een stel buitenaardse wezens!'' roept Stephanie uit.

Ik kijk haar met een verbaasde blik aan, aangezien ze in haar ene hand een Starbucks beker houdt en in de andere hand een enorme muffin.

''Steph, je weet dat het concert pas drie kwartier is afgelopen en de Starbucks zeker tien minuten lopen is?''

Ze begint blosjes te krijgen op haar wangen en schuifelt zenuwachtig heen en weer op haar voeten.

''Misschien iets minder lang dan een paar uurtjes.. maar kom op, ieder mens heeft voedsel nodig om te overleven.''

De jongens kijken ons geamuseerd aan en ik hoor Calum, die inmiddels weer naast me is komen zitten, zachtjes lachen.

Vandaag is eerlijk gezegd de raarste dag van mijn hele leven, dat is in ieder geval bevestigd door de mensen die aanwezig zijn in deze kleine, stinkende en rommelige backstage kamer.

Hellooo lieve schattige panda's! Ook al ben ik ziek, ik schrijf gewoon door. Doordat ik ziek ben kan ik eigenlijk heel veel schrijven, dus het komt best handig uit ;).

Ik heb al een keer ge-update vandaag maar mensen vonden dat ik er nog wel een kon updaten, so here it is! Hopelijk vinden jullie het leuk :). Ik heb een kleine fissa in mezelf omdat ik binnen een week bijna 700 reads heb!

En dat heb ik allemaal aan jullie te danken dus, applaus voor jezelf! Ik ben jullie super dankbaar voor het lezen, voten en reageren. Dat mogen jullie ofc blijven doen, want ik vind het super fijn om te horen wat jullie van het boek vinden :).

Kus, Bente.