Sleeping beauty [L.H.]

Hoofdstuk 67.

POV Luke

De woorden drongen tot me door en ik kon niet geloven wat Sean had gezegd. Ze is weg, verdwenen. Waarom kunnen we haar nou nooit vinden, waarom moeten we altijd ongeluk hebben?

''Dat kan niet! Er is over; beveiliging, hoe kan ze nou zomaar ontsnapt zijn?'', had Michael boos gevraagd. Sean haalde zijn schouders op, hij heeft ook geen idee hoe dit heeft kunnen gebeuren. Rose weet het altijd weer een andere wending te geven, als we haar eindelijk hebben gevonden is ze zelf al ontsnapt.

We besluiten in het huis van Sean te verblijven en morgenochtend verder te kijken. We krijgen allemaal een kamer en al snel ligt iedereen in zijn eigen bed. Ik staar wat voor me uit en kan maar niet begrijpen hoe het heeft kunnen gebeuren, wie weet zie ik Rose wel nooit meer!

-

Ik word wakker met barstende koppijn en loop naar het kastje dat in mijn kamer staat. Ik grijp naar een pakje met paracetamols en slik er een door. Met mijn handen ga ik onder de koude kraan en wrijf vervolgens door mijn gezicht heen. Meteen ben ik wakker en loop naar beneden.

Ik tref iedereen aan de keukentafel aan en mompel een goedemorgen. Ze praten over wat we vandaag gaan doen en iedereen praat door elkaar heen. Mijn hoofd staat op barsten en gelukkig roept Sean op dat moment om stilte. Iedereen is op slag stil en ik kan weer rustig uitademen.

''We moeten haar zoeken, ze kan niet op straat rond gaan zwerven!'', roept Calum. Iedereen stemt in, en zelfs Sean lijkt bereidt om mee te helpen met het zoeken naar Rose. We vertrekken in stilte het huis uit en splitsen op. Ik ga samen met Michael en Sean, zo kan ik hem ook nog in de gaten houden.

''Goed, waar gaan we eerst heen?'', vraagt Michael. Sean vertelt ons dat er in deze buurt allemaal villa's staan, waar Rose misschien wel onderdak heeft gevonden. We besluiten bij elk huis aan te bellen en te vragen of ze iets hebben gehoord, gezien of zoiets dergelijks.

Na een uur hebben we driekwart van de buurt afgezocht, maar er is geen spoor van Rose te vinden. Het lijkt alsof ze van de aardbodem verdwenen is, terwijl ze helemaal niet ver kan zijn. Ze had geen geld of vervoer, dus ze moest wel lopen. Daarbij is ze in de avond verdwenen, waardoor ze dus ergens is gaan slapen.

Sean staat met een vrouw bij een groot huis te praten, en het lijkt alsof ze meer weet. Michael en ik lopen er snel naartoe en voegen ons snel in het gesprek. Ze vertelt ons dat Rose deze nacht bij haar is gebleven, maar vanochtend vroeg alweer is vertrokken. Ze is gaan lopen en heeft niets meegenomen, behalve een ontbijtje.

''Weet u waar ze heen is gegaan?'', vraag ik snel.

Ze schudt haar hoofd en zegt dat ze de straat is uitgelopen en niet is teruggekomen. Het enige wat ze weet is dat ze op weg ging naar haar vrienden, verder niets. Ik weet meteen dat Rose ons bedoelde, wie zouden het anders moeten zijn? We bedanken de vrouw en hollen snel de straat uit.

Als we de anderen hebben gevonden leggen we alles snel uit en besluiten de meest logische weg die Rose heeft kunnen nemen te volgen. We gaan eerst naar Sean om daar een paar mountainbikes te halen, omdat dat een stuk sneller gaat dan lopen. Iedereen springt op zijn fiets en met een hoog tempo fietsen we de buurt uit.

We rijden door verschillende straten en komen uiteindelijk uit in het centrum. Het wemelt er van de mensen, hier gaan we Rose nooit in vinden. We bespreken een aantal plannen met elkaar en besluiten weer op te splitsen. Deze keer ga ik samen met Calum en we toeren door de hele stad heen.

Van enorme winkelstraten tot aan de meest afgelegen straatjes in Rome, er is geen teken van Rose te vinden. Wie weet waar ze nu wel niet uit kan hangen, we hebben geen idee. Ze kan overal zijn op dit moment, de kans dat we haar gaan vinden is vrijwel niets.

''Dit heeft geen zin, we moeten iets anders verzinnen'', zegt Calum. We zitten op een bankje in een park met de fietsen voor ons geparkeerd. De zon schijnt fel op ons neer en het is erg warm. Ik knik maar weet niet hoe we haar wel zouden kunnen vinden, het is onmogelijk.

De anderen hebben ook nog niets gevonden en zitten op dit moment aan de andere kant van de stad, waarschijnlijk ook radeloos over het feit dat we Rose op deze manier nooit gaan vinden. We besluiten nog wat rond te gaan zoeken, maar na nog twee uur zoeken zijn we allemaal doodmoe.

''We stoppen, dit heeft zo geen zin. We moeten iets anders verzinnen, iemand een idee?'', vraagt Ashton. We zijn bij elkaar gekomen en zitten aan een terrasje. Het is inmiddels al 5 uur en nog steeds is er niets van Rose te vinden. Iedereen is stil en de moed zakt me in de schoenen, we zijn haar kwijt.

Hey lieve schattige panda's!

Vergeef me voor het zo lang niet updaten, ik had even een break. Maar nu ben ik weer back!

Hoe vonden jullie het hoofdstuk? Comments mogen altijd gegeven worden ;)

Vraag bij dit hoofdstuk:

Hoe zou je poseren op een foto met je idool?

Kus, Bente.