Sleeping beauty [L.H.]

Hoofdstuk 41.

POV Rose

Die avond lig ik gesloopt en gebroken in bed. Stephanie kwam iets later aan en verontschuldigde zich eerst duizend keer dat ze zo laat was. Pas toen ze mijn gezicht zag schrok ze zich dood en vroeg me wat er gebeurt was.

We zijn niet meer gaan zwemmen die middag en hebben alleen een film gekeken, waarna we ook nog pizza hebben besteld. Het was gezellig, ook al kon ik Sean niet meer uit mijn hoofd zetten.

Sean, Sean, Sean.

De naam die ik vervloekte, de naam die ik het liefste voor altijd zou vergeten. Maar het kon niet, het lukte niet. Altijd dook hij wel weer op, nooit kon ik een moment vrolijk zijn zonder dat hij de sfeer zou verpesten.

Hij was er, altijd.

Of het nou in het echt was of in mijn gedachten, er ging geen moment voorbij dat ik niet aan hem dacht. En dat klinkt vast romantisch, een verliefd stelletje natuurlijk. Maar in mijn geval is het een klein beetje anders, ik ben niet verliefd op hem.

Nee, nooit zal ik verliefd op hem worden. Ik ben bang, bang voor het moment dat hij me weer zal slaan. Bang voor het moment dat hij weer mijn leven kan leiden en alles met me kan doen. Bang voor het moment dat hij me weer uitmaakt voor alles wat god verboden heeft.

Bang voor het moment dat ik mezelf compleet kwijt zal raken, voor het moment dat ik niet meer weet wat ik nog moet doen. Bang voor het moment dat ik niet eens meer kan bedenken wat ik hier nog doe.

En zo lig ik hier al uren in mijn bed, peinzend over alle dingen die ik maar kan bedenken over Sean. De slaap kan ik niet vatten, iets wat me bijna nooit lukt voordat de klok twaalf slaat. Altijd lig ik verstrikt in mijn gedachten, niet wetend wat ik eraan kan doen.

Na een eeuwigheid val ik dan eindelijk in slaap, een diepe en onrustige slaap.

-

''Rosie, Rosie!''

Vaag dringt er een stem tot me door, maar er op reageren lukt niet. Daarvoor ben ik nog te diep in slaap en zin om wakker te worden heb ik al helemaal niet.

Maar tijd om rustig wakker te worden zit er helaas niet in, al helemaal niet als je een klein zusje hebt. Met een luide gil van vreugde belandt er een gewicht op me en kreunend open ik mijn ogen, waar ik in het lachende gezicht van mijn kleine zusje Leyla kijk.

''Wakker worden, vandaag gaan we naar de dierentuin!'', roept ze vrolijk.

Shit, was ook zo. Dierentuin, dieren, veel mensen, gadverdamme.

Het is niet dat ik niet van dieren hou, maar het feit dat er waarschijnlijk duizenden vreemde mensen rondlopen spreekt me niet zo aan. Allemaal schreeuwende ouders, krijsende kinderen en overspannen babysitters lopen er rond, ik word al gek bij de gedachte ervan.

Maar helaas, als mijn ouders van die 'leuke' uitstapjes plannen is er gaan ontkomen aan en hebben ze een haarfijn schema van minuut tot minuut. Er staan nog net geen plaspauzes in, maar het scheelt niet veel.

Met een diepe zucht rol ik mezelf uit bed en zie Leyla nog net vrolijk uit mijn kamer huppelen, met haar grote teddybeer achter zich aan slepend. Het ziet er wel schattig uit, de beer is bijna groter dan Leyla zelf en ze beschouwt de beer als haar grootste bezit.

Vermoeid loop ik naar mijn inloopkast en stort me in een berg van kleding. Allemaal topjes, broeken en shirts steken uit en na een tijdje heb ik een geschikt setje uitgezocht. Ik trek de kleren aan en kam mijn haren, die ik vervolgens los over mijn schouder laat hangen.

Mijn make-up laat ik voor wat het is, ik heb geen zin om daar nog moeite voor te gaan doen vandaag. Ik strompel de trap af en struikel ook nog eens over mijn voeten, waardoor ik met een acrobatische koprol de kamer in kom rollen en mijn ouders me verbaast aankijken.

''Nou, ook een hele goede morgen Rose'', zegt mijn vader lachend. Chagrijnig mompel ik een groet terug en sta op, waarna ik mijn kleren weer glad strijk. In de keuken aangekomen pak ik een kom, strooi er mijn ontbijt in en ga zitten aan de keukentafel.

''En, heb je er een beetje zin in?'', vraagt mijn vader met een enthousiaste stem. Ik haal mijn schouders op en stop een lepel met muesli in mijn mond, die ik vervolgens met een schrokkend geluid opeet. Mijn vader kijkt me hoofdschuddend aan en ik schenk hem een welgemeende grijns.

Nadat iedereen klaar is stappen we de auto in, op weg naar de dierentuin. We zijn er inmiddels al zo vaak geweest dat ik de route uit mijn hoofd weet en er zelfs met mijn ogen dicht de weg kan vinden. Maargoed, om mijn lieve zusje en ouders een plezier te doen ga ik altijd maar mee.

Niet dat ik een keuze heb, je wordt toch wel gedwongen om mee te gaan. De vorige keer gingen ze me zelfs chanteren, als ik niet mee zou gaan kreeg ik een week geen snoep en moest ik alle afwas doen, alleen.

Nou, dan is de keuze toch echt wel snel gemaakt hoor. Dan maar een gezellig dagje mee naar de dierentuin, zo heel veel kan dat nou ook weer niet kwaad.

-

''Oh, shit..Sorry!'', roept de jongen snel. Met een woedend gezicht kijk ik naar mijn shirt, waar een donkerbruine plek op is ontstaan en ruikt naar vieze koffie.

''Kan je niet uitkijken waar je loopt, dit was een nieuw shirt!'', roep ik boos. Als ik omhoog kijk naar degene die me heeft geraakt maakt mijn hart een sprongetje van schrik. Ik kijk recht in de kille ogen van Sean, die me met een vieze grijns aankijkt.

''Rose, ik wist niet dat jij naar het dierenpark zou gaan vandaag'', zegt hij nep enthousiast.

Ik wou dat ik nooit was gekomen, verdomme.

''Nou, ik heb je wel weer genoeg gezien vandaag. Kun je nu aan de kant gaan, ik moet mijn shirt schoonmaken'', zeg ik geïrriteerd. Het ziet er niet naar uit dat hij aan de kant gaat dus kan ik maar een oplossing bedenken. Met al mijn kracht schop ik hem recht in zijn kruis, waardoor hij met een kreun in elkaar zakt.

Tevreden loop ik om hem heen en maak me snel uit de voeten, hem nu weer tegenkomen zou waarschijnlijk het einde van mijn leven betekenen. Snel loop ik naar de wc, maak mijn shirt schoon, tot hoever dat lukt, en ga weer naar het tafeltje waar mijn ouders en zusje zitten.

''Dat duurde lang zeg, wat heb jij allemaal gedaan?'', vraagt mijn moeder verbaast. Boos kijk ik haar aan en wijs naar mijn shirt, waarna haar mond een o- vorm vormt. Ze knikt begrijpend, maar volgens mij heeft ze geen idee van wat er is gebeurd.

Na nog een lange wandeltocht door het park zijn we weer thuis belandt en ik neem een lange douche. Na mijn uitgebreide douche van bijna een uur doe ik een joggingbroek aan, met daarboven mijn lievelingstrui van Superdry.

Moe van deze dag kruip ik in bed en sluit mijn ogen, waarna ik vrijwel meteen in slaap val.

Aye lieve schattige panda's!

Weer een hoofdstukje gepubliceerd, hoofdstuk 41 alweer!

Het gaat zo vreselijk snel, omg.

Maar, plannen voor een nieuw boek zijn er al wel ;)

Kus, Bente.