Sleeping beauty [L.H.]

Hoofdstuk 70.

POV Luke.

Uiteindelijk zijn we maar teruggegaan naar Sean zijn huis om daar te overnachten. Inmiddels is het alweer de volgende dag en hebben we nog steeds niets van Rose gevonden. We besluiten maar terug naar het hotel te gaan, misschien dat we daar nog aanwijzingen zullen vinden.

''Bedankt voor het verblijven, als je nog iets van haar hoort, je hebt ons nummer'', zeg ik tegen hem. Sean knikt en laat ons uit. Daar staat een auto op ons te wachten, waar we met z'n allen naartoe lopen. Eenmaal in de auto zucht ik diep, start de auto en rijdt weg van het huis.

De rit is lang, stil en irriteert me mateloos. Niemand zegt iets, niemand weet wat we nu moeten doen. Het begint steeds meer tot me door te dringen dat Rose verdwenen is, spoorloos verdwenen. Ik mis haar zo enorm veel dat het pijn doet, ik kan niet doorgaan zonder Rose aan mijn zijde.

Boos trap ik het gaspedaal in en we schieten naar voren. Naast me kijkt Michael me met een medelevende blik aan, en ik besef dat we bijna 200km per uur op een normale snelweg rijden. Snel minder ik vaart, totdat we weer een normale snelheid hebben. Iedereen lijkt wel opgelucht te zijn en ik rol mijn ogen.

Watjes.

Na een lange rit komen we weer aan bij het hotel. We stappen uit de auto, lopen het hotel in en vervolgen onze weg naar de kamer. Als we op de juiste verdieping staan lopen we naar de kamer toe. Maar voordat we de deur openen valt me iets op, iets wat me maar al te bekent voorkomt.

Op de grond, voor de kamerdeur ligt een zwart haarelastiekje. Een haarelastiekje, het klinkt zo zinloos. Maar op dit moment is het het meest waardevolle voorwerp op de hele aardbol. Rose droeg altijd zo'n elastiekje. Een klein beetje gescheurd omdat het zo vaak is gedragen, met een paar kleine haartjes eraan.

De jongens kijken me verbaast aan, als ze zien dat ik aan het elastiekje begin te ruiken. En op dat moment wist ik het zeker, het is het haarelastiekje van Rose. Snel vertel ik het aan de jongens, en hun ogen beginnen te glinsteren als het tot ze doordringt dat Rose hier is geweest.

''Ze is hier geweest, ze is hier gewoon langsgekomen!'', roep ik verbaast. De jongens knikken verbaast en voor even weet ik niet wat ik moet doen. We hebben een aanwijzing, ze is hier geweest. Ze is in de buurt, dat moet wel. We besluiten naar de buiten te gaan en rond te vragen of iemand haar heeft zien lopen.

We vragen iedereen in een straal van 1km, en sommigen blijken haar wel gezien te hebben. Iemand verwijst ons naar de ijssalon, waar we eerder wel eens een ijsje hebben gegeten. Michael zijn ogen lichten vreemd genoeg even op bij het horen van de ijssalon, en als snel herinner ik me dat er een meisje was waar hij toen mee heeft gepraat.

''We moeten naar de ijssalon gaan, wie weet wat ze daar te vertellen hebben!'', roept Michael enthousiast. Iedereen stemt ermee in en we lopen snel naar de ijssalon toe. Eenmaal aangekomen stormen we de ijssalon binnen en ik zou bijna denken dat het belletje van de deur eraf zou vallen.

Michael loopt door naar de kassa, terwijl de anderen en ik de mensen die er zitten ondervragen. In de ijssalon blijkt het dat Rose hier inderdaad is geweest, samen met het meisje waar Michael mee heeft gepraat. Als we erachter zijn gekomen, door Michael, dat ze Nicky heet, bedanken we iedereen in de ijssalon en lopen weer naar buiten.

''Heb je enig idee waar Nicky woont?'', vraagt Calum aan Michael. Hij schudt zijn hoofd en vertelt dat hij alleen haar nummer heeft. Ongelovig kijk ik hem aan, had hij dat niet eerder kunnen zeggen? Ik dwing hem haar te bellen, wat hij snel doet. Na een paar keer wordt er opgenomen en horen we een vrouwelijk stem door de lijn.

Michael legt haar snel uit wat er is gebeurt en Nicky vertelt dat Rose bij haar aan het douchen is. Ze geeft ons haar adres door en we haasten ons naar het appartement. Eenmaal aangekomen lopen we de trappen op en bellen ongeduldig aan, waarna de deur na een aantal seconden wordt geopend.

''Waar is Rose?'', is het eerste wat ik aan Nicky vraag. Ze gebaart dat we binnen moeten komen en met z'n allen gaan we op de te kleine bank zitten, waardoor uiteindelijk Ashton op Michael zijn schoot moet gaan zitten. Nicky zegt dat Rose er zo aan zal komen, omdat ze eerst ging douchen.

Ongeduldig tik ik met mijn voet op de grond, afwachtend op een teken dat Rose eraan zal komen. Het tikken van de waterleiding is al gestopt, waardoor ik weet dat Rose al klaar is met douchen. Als het goed is komt ze dus zo naar binnen en kan ik haar eindelijk weer in mijn armen sluiten.

Na een poosje wachten horen we een deur open en dicht gaan, een diepe zucht en voetstappen deze kant oplopen. Mijn hart ontploft bijna en ik kan mezelf nog net inhouden om niet op haar af te rennen. Een schaduw komt in beeld en de voetstappen komen steeds dichterbij.

Dan, als een magisch moment, verschijnt er een figuur in de kamer. Haar haar is omhult door een handdoek, om haar lichaam zit een strakke, skinny jeans en een simpele sweater. En toch, hoe nonchalant ze er ook uitziet, is ze het mooiste wat ik ooit heb gezien.

Mijn ogen glijden over haar lichaam heen en vinden dan haar ogen. Haar strakke, blauwe ogen kijken me doordringend aan en het voelt alsof ik mezelf weer heb gevonden. Hier staat ze dan, voor me, in dezelfde kamer.

Ik heb haar weer gevonden, ik heb Rose weer gevonden.

Hey lieve schattige panda's!

DIT WAS HET EINDE VAN DIT BOEK, WOW!

Het is allemaal zo enorm snel gegaan, ik kan het niet geloven! Binnen drie maanden is het boek zo'n succes geworden, iets wat ik nooit had verwacht!

Ik heb enorm veel steun gehad van jullie en enorm lieve comments en berichtjes, dat hielp alleen maar meer met het schrijven van dit boek!

Ik wist niet echt hoe ik het boek moest beginnen en ben dus maar ergens begonnen, maar ik heb gemerkt dat naarmate je meer schrijft, je het ook beter gaat doen.

Je moet er veel aandacht aan besteden, maar dat is het allemaal zeker waard!

Ik wil jullie allemaal enorm bedanken voor alles, ik hou enorm veel van jullie!

Kus en een knuffel,

Bente.