Sleeping beauty [L.H.]

Hoofdstuk 47.

POV Sean

Gespannen stap ik het vliegtuig in, hopelijk komen we op de aangegeven tijd aan. Ik klik mijn gordel om en voor ik het weet zijn we alweer hoog in de lucht, op weg naar het mooie Rome.

Rome, de stad waar Rose zich op dit moment ook bevindt, samen met haar stomme vriendjes. Ze heeft geen idee dat ik achter haar aanzit, al sinds de dag dat ik van de middelbare school werd getrapt. Ze zou eens moeten weten, alle nachten die ik ben opgebleven om haar te bespioneren.

Het briefje onder het appartement door was een goede zet, ik had haar geschrokken gezicht enorm graag willen zien. Hoe ze daar zou moeten staan, het briefje vastgeklemd in haar inmiddels koud geworden handen. Haar felblauwe ogen opengesperd, haar mond een stukje open en haar trillende benen.

Ja, dat was zeker een hele slimme stap geweest. Natuurlijk dacht ze niet dat ik het zou zijn, nadat ik haar drie jaar lang niet heb gesproken. Maar via een kleine omweg heb ik wel met haar kunnen spreken, was ik al die tijd zo dichtbij bij haar.

Rick en James, de sukkels die haar wel even onder handen wilden houden voor me. Zij hebben de pesterijen voortgezet, haar geen moment met rust gelaten. Precies zoals de opdracht was, mijn opdracht. Natuurlijk werkten die twee groentjes voor me, ik ben hier het grote genie.

Niemand staat boven mij, ik ben de leider en niemand, niemand schrijft mij de les voor! Mijn vader is een van de rijkste mannen in Londen, en daarmee ook meteen een van de machtigste mannen in Londen en streken daarbuiten.

Misschien heeft hij niet de meest zuivere handeltjes, maar dat maakt mij allemaal geen reet uit. Zolang hij macht houdt houd ik ook macht. Zolang hij geld heeft heb ik ook geld, samen ben ik een topteam met mijn vader. Alhoewel zijn toon mij soms niet aanstaat, ik moet het er maar mee doen.

Hij is en blijft mijn vader, kan mij zo een zwakkeling maken. Hij zou me zo naar een of andere kostschool in Australië kunnen sturen, zonder daar enige medelijden mee te hebben. Hij is een keiharde man, maar daardoor komt hij ook zover.

Het is allemaal een spel voor hem, een simpel spelletje waarin hij de leidende hand heeft. Het is een gevaarlijk spel, het gaat letterlijk om leven en dood. Als je er eenmaal inzit kom je er niet meer uit, hoe graag je dat ook zou willen.

Soms wat moorden, hier en daar wat brandstichtingen en soms wat illegale ‘levensmiddelen’ rondbrengen. Het hoort er allemaal bij, het is inmiddels een gewoonte geworden. Al een paar keer heb ik mensen aan de kant moeten ruimen, wat me geen enkele moeite kostte.

Het zijn allemaal domme, hopeloze mensen. Uit op drugs, geld en seks, verder geen idee van wat de wereld allemaal te bieden heeft. Ze zijn verblind door slechts drie factoren, drie simpele en domme factoren. En soms komt er iemand achter dat het vuile zaken zijn.

Ze komen in opstand, dreigen de politie te bellen maar komen daar nooit aan toe. Voordat ze zelfs een stap naar de telefoon kunnen zetten staan er al mannen in het huis van het slachtoffer. Genadeloos knallen we de persoon neer, eigen schuld.

En dat is het dagelijkse leven van mij en mijn vader, een simpel leventje dus. Nadat ik van school ben getrapt ben ik niet verder gaan leren, allemaal verloren tijd volgens mijn vader. En hij heeft gelijk, wie heeft er nou school nodig als je al zo’n genie als ik ben?

Natuurlijk zijn die mensen zeldzaam, er kan er maar een de beste zijn. En zie hier, dat ben ik natuurlijk. Mijn vader heeft me in de jaren na mijn schooltijd opgevoed als een echt stoere en harde man, niemand die mij ook maar een beetje pijn kan doen.

Fysiek niet, maar ook mentaal niet. Mijn vader heeft me zo getraind geen greintje emotie te laten zien of zelfs te voelen. ‘Emoties zijn voor de zwakkelingen onder ons, wij zijn hier de echte mannen’, had hij op een dag tegen me gezegd.

Dagenlang heb ik rondgereden in de stad, pakketjes met drugs afgeleverd en ben ook zo nu en dan naar een gezellige stripclub geweest. En jezus, wat zijn er toch lekkere dames in deze stad. Dat heb ik ze natuurlijk wel laten merken, ik heb de nachten van mijn leven gehad.

Maar na een tijdje vond mijn vader het genoeg met de pret en beval me met hem mee te gaan op een echte reis, naar de andere kant van Engeland. Daar heb ik de hele club van mijn vader ontmoet, even hard en emotieloos zoals ik.

Precies hetzelfde getraind, precies hetzelfde afgericht. Het zijn brave bulldogs die geen schrijntje medelijden tonen en bikkelhard zijn, wat wel moet in deze duistere kant van het leven. Met z’n allen hebben we een opslagruimte van de tegenpartij in brand gestoken.

Het was geweldig om alles in vlammen op te zien gaan, samen met alle handelswaren die er in lagen opgeslagen. De politie is nog steeds met de zaak bezig, maar niemand die ons ooit zal opsporen of zal beschuldigen van de brand.

Mijn vader heeft overal mannetjes lopen, ook bij de politie. Zij spelen ons informatie door en ook helpen ze ons om onverdacht te blijven. Het is tot in detail geregeld, mijn vader heeft alles op rolletjes lopen en nog nooit is er iets fout gegaan.

En later, als ik net zoveel kennis als mijn vader heb opgenomen, zal ik de zaken van hem overnemen. Dan zal ik degene zijn waar iedereen voor buigt, waar iedereen bang voor zal zijn en iedereen over zal praten. Dan heb ik macht, over iedereen.

Iedereen van de drugshandel en andere zaken zal mij erkennen als de leider, de grootste macht. Ik zal de familienaam eer opdoen, beroemd maken, roem geven. Geen schrammetje zal in onze familie zitten, wij zullen machtig zijn tot in de eeuwigheid!

Rose is een kleine bijzaak, slechts om aan te tonen dat ik zelfs de meest tegenstrijdige mensen aankan en zonder enig medelijden zal laten lijden. Want god, wat heeft zij toch veel kracht, het irriteert me mateloos. Nooit heeft ze me niet durven tegenspreken, nooit heeft ze me als grote macht erkent.

En dat maakt me boos, heel boos. Het moet, ik ben de enige die hier macht heeft en zal hebben! Geen denken aan dat een klein, breekbaar meisje mij daarvan zal tegenhouden, dan moet ze toch wel van uitzonderlijke afkomst komen.

En dat komt ze niet, allesbehalve zelfs. Ja, haar ouders zijn dan rijk en ze hebben een goede familienaam, maar meer dan dat hebben ze niet. Het is een nette, goed georganiseerde familie, te net. Ze zijn zo preuts al het maar kan, nooit hebben ze eens iets gedaan wat de regels overtreed.

En daar moet hoognodig eens verandering in komen, en dat is precies wat ik Rose ga vertellen. En misschien niet alleen vertellen, ik zal het haar ook laten voelen. Ik zal haar eens laten voelen hoe het is om een keer iets leuks te doen in je leven.

Maar, dat zijn vooruit geplande zaken, dingen waar ik me later op kan gaan verheugen. Eerst zal ik haar moeten zien te vinden, mee te nemen en dan, dan is ze van mij, niemand die me daarin kan laten stoppen. Niemand die mij vertelt dat ik iets niet kan!

‘’We zijn aangekomen in Italië, Rome. Nog een fijne dag gewenst en geniet van de prachtige omgeving!’’

 Hey lieve schattige panda's!

Oef, wat is Sean een badboy.. 

Spannend spannend, wat zal er met Rose gebeuren? Zal er überhaupt wel iets met Rose gebeuren?

Daar kom je achter als je het boek blijft lezen ;)

Votes en comments zijn altijd welkom, VRAGEN VOOR DE Q&A ZIJN NOG STEEDS NODIG!

Kus, Bente. 

Ps. Een foto van Sean bij dit hoofdstuk, do you like? ;)