Sleeping beauty [L.H.]

Hoofdstuk 45.

POV Rose

''Vlucht dertien vertrekt binnen vijftien minuten, gelieve u zich naar de gewenste plaats te bevinden'', schelt een vrouwelijke stem door de intercom. Het is half zeven 's ochtends en samen met de jongens rennen we met onze Starbucks naar het juiste vliegtuig.

We komen net op tijd aan, checken in en gaan op onze gereserveerde stoelen zitten. Er zijn speciaal vijf plekken helemaal achterin het vliegtuig geregeld, zodat we geen last hebben van alle fans. Reizen met een privéjet vinden de jongens veel te egoïstisch, dus reizen ze altijd met de 'gewone' vliegtuigen.

''Gelieve uw riem om te doen, het vliegtuig zal binnen enkele seconden vertrekken.''

Ik klik snel mijn riem om en kijk met een glimlach van oor tot oor door het kleine vliegtuigraampje, wat me uitzicht geeft over het enorme vliegveld. Naast me zit Luke, die over me heen gebogen meekijkt naar buiten. Een giechel verlaat mijn mond en ik vervloek mezelf van binnen.

Doe normaal gek, wat moet hij wel niet van je denken?

Achter me hoor ik Luke zachtjes grinniken en mijn gezicht loopt rood aan, waardoor ik me een complete idioot voel. Plots begint het vliegtuig te bewegen en geïnteresseerd kijk ik door het kleine, vieze raampje naar buiten. Het vliegtuig maakt steeds meer vaart en de lijnen op de grond flitsen snel voorbij.

Dan, in slechts een fractie van een seconde, voel ik het vliegtuig van de grond loskomen en stijgen we met een schuine lijn richting de lucht, waar slechts enkele wolkjes te zien zijn.

Rome, here we come!

-

''Benvenuto a Roma, lasciatevi sedurre dai bei palazzi e il cibo deliziose! Godetevi il vostro soggiorno, vi auguriamo che avete una bella giornata'', wordt er omgeroepen.

Verbaast kijken de jongens en ik elkaar aan, hoe moeten wij nou weten wat er wordt gezegd? Dan vervolgt dezelfde boodschap, maar dan in alle andere talen. Een beetje dom kijken we elkaar aan, dat hadden we wel kunnen verwachten.

''Welkom in Rome, laat u verleiden door de prachtige gebouwen en het heerlijke eten! Geniet van uw verblijf, we wensen u nog een fijne dag toe'', roept de mannelijke stem nu in het Nederlands om.

Nou, daar hadden we ook niet zoveel aan. Een beetje vragend kijken we elkaar aan, hoe moeten we nou de weg naar ons hotel gaan vinden?

''Hallo, 5sos en Rose neem ik aan?'', vraagt een man plotseling. Een beetje verbaast knikken we en de man laat een kaartje zien, waarop staat dat hij onze chauffeur is. Nu herkennen de jongens hem opeens, en ze geven elkaar een soort mannelijke boks.

''Kom maar mee, de limousine staat aan de zijkant geparkeerd.''

Wacht, de limousine?

We lopen achter de man, genaamd Paul, aan en komen bij een reusachtige limousine uit. Hij is wit en het dak staat open, het is hier volgens mij wel boven de dertig graden!

Snel stappen we in, omdat er een paar hysterisch krijsende meisjes onze kant op komen rennen. Paul stapt in en nog voordat de meisjes bij de limo zijn scheuren we er al vandoor. Beduusd laten we de meisjes achter en ik kan het niet laten om te lachen.

De jongens kijken me grijnzend aan, blijkbaar vinden zij het ergens toch ook wel grappig.

Plotseling staat Luke op en kijkt met zijn hoofd boven de limo de grote stad in. ''Welcome Rome baby!'', schreeuwt hij zo hard als hij kan. Een moment later horen we allemaal gillende mensen en lachend kijken we elkaar aan, het effect dat ze op mensen hebben is zo geweldig.