Sleeping beauty [L.H.]

Hoofdstuk 58.

POV Rose

Ik zit een beetje door het kleine raampje in de kamer te kijken, waar slechts een kleine zonnestraal doorheen kan breken. Een zucht verlaat mijn mond, ik zit hier inmiddels al twee dagen. Twee saaie maar gespannen dagen.

Elke ochtend, middag en avond krijg ik een maaltijd voorgeschoteld. Verder krijg ik soms wat te horen, over bijvoorbeeld het weer of dingen die in het nieuws spelen. Maar verder niets. Ik zit hier maar, uit het raam te staren.

Nooit gebeurt er eens iets, nooit komt er iemand naar binnen om gezellig met me te komen praten. Er gebeurt niets, gewoon helemaal niets. Ik mis Luke en de jongens enorm. Ik kan ze onmogelijk bereiken, ik weet hun nummers niet eens uit m'n hoofd.

Niet dat ik überhaupt een telefoon tot mijn beschikking heb. Ze hebben me helemaal onderzocht en alle 'gevaarlijke bezittingen' afgenomen. Waar mijn mobiel helaas onder viel. Bellen is dus een onmogelijke optie, en iets anders kan ik eerlijk gezegd niet verzinnen.

Ik mag mijn kamer niet uitkomen zonder bewakers, en aangezien er nooit bewakers binnenkomen kan ik er dus ook niet uitkomen. Wauw, wat heb je toch weer een geweldige logica Rose!

Plotseling wordt de deur geopend en snel denk ik na. Ik heb net mijn middageten gehad, opnieuw eten kan het niet zijn. Misschien iemand die me het weer komt vertellen?

Voor me staat een jongen van redelijk jonge leeftijd, ik schat hem rond de twintig. Hij heeft een schattige bos krullen en zijn groene ogen springen duidelijk op uit zijn gezicht. Zijn lippen hebben een perzikachtige kleur en een paar sproetjes sieren zijn gezicht.

''Rose? Ik moet je op komen halen in naam van Sean, hij verwacht je in de grote hal. Wil je meelopen, alsjeblieft?'', vraagt hij op een vriendelijke toon. Verbaast knik ik en loop naar hem toe, waar hij me meeneemt naar buiten, eindelijk uit die doodsaaie kamer!

Het verbaast me dat hij zo aardig is, of zich aardig voordoet. Alle mannen, het zijn alleen maar mannen met soms wat meisjes voor het 'plezier', doen altijd vreselijk nors en onaardig. Nooit kan er eens een begroeting af, laat staan een vriendelijke glimlach. Nee, alles is vreselijk geforceerd en duidelijk gespeelt.

We lopen door de grote hallen, waar grote kroonluchters de plafonds sieren. Aan de muur hangen weer verschillende schilderijen, de ene mooier dan de andere. Mijn schoenen klakken op de marmeren vloer, waarna het met een galm door de hele hal gaat.

De jongen waarvan ik de naam niet weet loopt vlak achter me, vast om er zeker van te zijn dat ik niet plotseling wegloop. Niet dat dat hier kan, aangezien er om elke hoek wel een bewaker staat. Hieruit ontsnappen is tamelijk onmogelijk, kan ik je vertellen.

''Hier is het.''

Ik knik naar de jongen en wil de kamer inlopen, als zijn hand voorzichtig mijn arm aanraakt. Geschrokken draai ik me om, waar ik in zijn lieve ogen kijk.

''Wees beleefd, dat zal je helpen. Hij heeft geen medelijden met je, met niemand. Spaar jezelf, het heeft geen zin om tegen te werken'', zegt hij snel. Na zijn woorden schenkt hij me nog een glimlach en loopt dan weg, mij alleen achterlatend.

Nog voordat ik zelf de kamer in kan lopen wordt de deur geopend en staat er een man voor me. Zo'n chagrijnige man die niets anders doet dan zijn baas opvolgen. Ruw pakt hij me bij mijn arm en sleept me zo ongeveer mee de kamer in.

Het is een grote kamer, met een houten tafel in het midden. Daar omheen staan glazen stoelen, en op de tafel staat een vrolijke bos met bloemen. Aan het hoofd zit Sean, die me met een grijnzende blik aankijkt. Ik huiver en word naar de tafel geduwd door de norse man.

''Ik kan best wel zelf naar de tafel lopen hoor, ik ben geen kleuter meer!'', roept ik boos naar de man. Hij geeft geen kik en loopt nog steeds door, zijn hand duwend in mijn rug. Ik zucht en laat het maar, hem proberen tegen te spreken lijkt me op dit moment niet het sterkste idee.

Nadat ik ben gaan zitten kijk ik expres niet naar Sean, maar ik voel zijn ogen op mijn gezicht branden. De norse man is inmiddels bij de deur gaan staan en houdt ons nauwlettend in de gaten, wat me vreselijk irriteert.

''Ach Rose, wat zie je er toch weer prachtig uit. Wat vind je van de kleren?'', vraagt hij met een mierzoete stem.

Ik zal het je even uitleggen. Toen ik in mijn 'nieuwe' kamer kwam, werden me de regels uitgelegd. Een van die regels was een regel waar ik niet zo blij mee was. Ik moest de kleren dragen die zij voor me klaarlegden. Als ik dat niet deed, stonden me vervelende gebeurtenissen op te wachten.

In het begin heb ik me er koppig tegen verzet, maar na een aantal rake en vooral niet zachte klappen heb ik besloten dat het toch wel handig was om naar ze te luisteren. Ik haat het, mensen gehoorzamen. Maar als ik mezelf wil sparen zal het wel moeten.

Nu zit ik hier in een vreselijk jurkje. Het jurkje is zwart, en heeft dunne bandjes. De bandjes zijn versiert met verschillende zilveren steentjes. Op zich is dat niet eens zo erg, maar als je kijkt naar de lengte van het jurkje is het een verschrikkelijke ramp.

Het jurkje komt misschien net over mijn kont heen, en als je een beetje bukt zie je meteen mijn knalroze slipje, die ze ook hadden klaargelegd. Bij het slipje hoorde ook een bijpassende knalroze bh. Omdat het jurkje laag is uitgesneden, zie je net een randje van de bh.

Als ik mezelf zou moeten omschrijven zou het eerste woord dat in me op zou komen slet zijn. Ik zie er uit als een slet, verdomme. Daarbij kreeg ik ook nog zwarte hakken, die, op zijn zachtst gezegd, vrij hoog waren. Ik gok dat ze zo'n vijftien centimeter zijn, als het niet meer is.

Maar goed, het is altijd beter dan hier naakt te moeten rondlopen. Dat zou ik vertikken, nooit van mijn leven dat ik dat zou gaan doen. Dan maar een paar klappen en geen eten, ik ga niet met mezelf te koop lopen, al helemaal niet voor zo'n klootzak als Sean!

''Niet echt mijn smaak'', antwoord ik bot.

Sean kijkt me grijnzend aan en laat zijn ogen hongerig over mijn lichaam glijden. Ik zit er wat ongemakkelijk bij, kan die vent nou niet een keer zijn ogen op andere dingen focussen?

''Dus, Rose, wij hebben een aantal zaken om te bespreken.''

Hey lieve schattige panda's!
Hier weer een hoofdstukje na dertig jaar.. yay :)

ALWEER 34.7K JULLIE ZIJN ZO FREAKING FANTASTISCH!!!

Juist, ik hou dus heel veel van jullie allemaal.

Kus, Bente.