Sleeping beauty [L.H.]

Hoofdstuk 40.

POV Rose

Flashback

Het is een mooie, zonnige en gezellige zomerdag in de vakantie. Op vakantie ga ik dit jaar niet, mijn ouders hebben het huis laten verbouwen en geld voor een vakantie was er niet meer over. Niet dat ik dat erg vind, ik ben toch veertien jaar en vermaak me prima met mijn vrienden.

Stephanie ken ik al bijna mijn hele leven, even gek en gestoord zoals ze nu is. Haar ouders waren de hele vakantie weg en haar oma past zolang op, zij ging dus ook niet op vakantie. Gelukkig maar, anders zou het wel een hele saaie vakantie zijn.

Samen met Steph heb ik een geweldige vakantie tot nu toe, alles wat we doen is gezellig en nooit is het saai. Nooit hebbeen we ruzie en we kunnen lachen om de raarste en meest nutteloze dingen. Maar dat is juist wat onze vriendschap zo sterk houdt, onze eeuwig droge humor en vreselijke grapjes.

Maar ook de serieuze gesprekken zo nu en dan, onze fantasieën over later en onze wensen voor de toekomst. Het lijkt alsof we voor elkaar gemaakt zijn, zo goed begrijpen we elkaar. Met een oogblik of gezichtsuitdrukking kunnen we elkaar al een verhaal vertellen.

En dat is ook altijd zo geweest, tot de dag van vandaag.

We zitten pas op de helft van de vakantie, nog lang niet naar school dus. Opgelucht dat we zijn gaan we zwemmen in een verlaten meertje, eentje die we aan het begin van de vakantie hebben gevonden. Ongeduldig sta ik op Stephanie te wachten, waar blijft ze toch?

''Hey Rose!'', hoor ik iemand roepen.

Met een ruk draai ik me om en zie de meest vreselijke jongen op aarde fietsen, Sean. Ik rol mijn ogen en draai me om, hopend dat hij niet naar me toekomt. Maar, wat een geluk heb ik toch, met een brede glimlach komt hij naar me toe fietsen.

Een hand wordt op mijn schouder gelegd, die ik er meteen weer af mep. Boos kijk ik hem aan, en Sean kijkt me met een gemene grijns aan.

''Nou, niet zo kattig hoor. Het is vakantie, waarom kijk je zo boos?'', vraagt hij met zijn domme grijns.

''Omdat ik helaas jou moet tegenkomen, de meest vreselijke persoon die er bestaat'', bijt ik hem toe.

Beledigt legt hij zijn hand op zijn hart en kijkt me met een pruillip aan, sukkel. Nadat ik mijn middelvinger heb opgestoken naar hem zie ik een soort lichtje in zijn ogen komen, eentje die mijn hele lichaam doet huiveren. Gevaarlijk stapt hij van zijn fiets af en loopt naar mij toe.

Snel wil ik me omdraaien en wegfietsen, maar hij staat al naast mijn fiets en trekt me er ruw van af. Ik kijk naar beneden, zijn blik ontwijkend. Een ruk aan mijn arm doet me opkijken en zijn gezichtsuitdrukking staat op zijn zachtst gezegd woedend.

''Je leert nooit van je fouten jij, altijd moet je me weer tegenspreken. Waarom doe je toch altijd zo vervelend, je weet wat daar van komt?''

Ik antwoord niet en kijk naar beneden, wachtend op wat hij bedoelt. Na een tijdje voel ik nog steeds niets en kijk vragend omhoog, waar ik zijn gezicht boven de mijne aantref. Hij is zeker een kop groter dan ik, wat het nogal moeilijk maakt om hem echt aan te kunnen kijken.

''Dom, koppig meisje dat je bent.''

Het volgende moment raakt een gebalde hand mijn buik en met een kreun krimp ik in elkaar. Mijn handen grijpen naar de plek waar ik ben geraakt en voorzichtig wrijf ik over mijn buik.

Fijn, dat zal wel weer een enorme blauwe plek opleveren. Goed gedaan Rose, alle eer gaat naar jou.

Voordat ik me een beetje kan herstellen raakt een andere klap me, deze keer achter mijn knieholte waardoor ik met een gil op de grond val. Alles lijkt in slow motion te gaan, zoals je ook vast wel in films hebt gezien.

Mijn hoofd klapt tegen de stoeprand aan en een steek schiet door mijn hoofd heen, een kreet verlaat mijn mond en tranen wellen in mijn ogen op. Ik grijp naar mijn hoofd en voel aan de pijnlijke plek, het is warm en pijnsteken schieten er doorheen.

Met moeite ga ik zitten, waar ik opkijk tegen twee lange benen. Aan mijn haren word ik omhoog getrokken en ik schreeuw het uit. Met een tevreden grijns kijkt Sean me aan, alsof het hem allemaal niets doet.

''Laat dit duidelijk zijn, ik accepteer jouw gedrag niet. Dit had allemaal niet gehoeven als je gewoon aardig was geweest, dat is toch niet zo moeilijk?'', vraagt hij spottend.

Ik knik voorzichtig, met de hoop dat hij zal stoppen met slaan. Na nog een klap met zijn vlakke hand op mijn wang loopt hij weg, raapt zijn fiets van de grond op en fietst weg, alsof er niets gebeurd is.

De tranen kan ik niet meer tegenhouden en langzaam wordt mijn beeld troebel. Snikkend sta ik op de straat, geslagen door de jongen die ik zo erg haat, de jongen die mijn hele leven verpest.

De jongen waarvan ik had gehoopt hem nooit te hoeven ontmoeten.

Hoi lieve schattige panda's!

Sorry dat ik gisteren niet heb geupdate, ik ging uiteten met m'n klas :)

Hierbij een nieuw stukje dus, do you like it?

15K alweer, thank you all sooooo much omg sailugkiwa.

Kus, Bente.