Sleeping beauty [L.H.]

Hoofdstuk 32.

POV Rose

De volgende ochtend sta ik vroeg op, er is een boel te doen vandaag. Vandaag heb ik mijn eerste afspraak met de psychologe en ook moet ik de begrafenis van mijn ouders en zusje regelen. De jongens waren zo lief om me daarmee te helpen en hebben al wat research gedaan.

Op dit moment loop ik een groot, van glas gemaakt gebouw in en loop naar de balie toe. Daar zit een aardig uitziende jongen die me met een glimlach aankijkt. ''Wat kan ik voor je doen?'', vraagt hij vriendelijk.

''Ik heb een afspraak met, euhm, mevrouw de Roos.'' Hij tikt wat in op de computer en klikt een paar dingen aan. ''Kamer 342, derde verdieping aan de linkerkant'', zegt hij beleefd. Ik glimlach naar hem en ga opzoek naar het kantoor.

Twijfelend sta ik voor de lift, doen of niet doen?

Kom op Rose, wees niet zo een watje en stap die verdomde lift in, hij bijt niet hoor.

Toch besluit ik om met de trap te gaan, liften zijn gewoon niet zo mijn ding. Ik loop rustig de trap op en na een tijdje sta ik op de derde verdieping. Een beetje hijgend en puffend loop ik naar links en zie een lange gang voor me.

Ik laat een diepe zucht horen en kreun, waarom is alles zo enorm groot hier? Met tegenzin begin ik de lange gang door te spitten naar de juiste kamer, die uiteindelijk helemaal aan het einde blijkt te zitten.

Ik ben vijf minuutjes te vroeg en plof neer op een hard stoeltje, ouch. Na tien minuten gaat de deur open en komt er een bekende vrouw uitlopen.

''Hoi Rose, leuk je weer te zien! Kom je mee naar binnen?'' Ik kijk Rosan glimlachend aan, het is fijn dat zij mijn psychologe is. Ik loop snel het kantoor in en ga zitten op een dit keer lekker zacht en comfortabele stoel.

''Toen ik je in het ziekenhuis ontmoette voelde ik meteen een klik tussen ons, met je praten ging heel makkelijk en dat merkte ik ook aan jou. Ik wist dat je naar een psycholoog moest en heb gevraagd of ik je mocht begeleiden, wat ze goedkeurden!'', vertelt ze enthousiast.

Ik kijk haar glimlachend aan, om met haar te moeten praten voelde totaal niet ongemakkelijk. Het was zelfs fijn om met Rosan te praten, vreemd genoeg. ''Ik ben blij dat jij mijn psychologe bent Rosan'', zeg ik oprecht. Ze kijkt me glimlachend aan en gaat ook zitten.

''Maargoed, nu over naar het echte onderwerp.''

Mijn gezicht betrekt, moeten we het daar nou echt over hebben? Ik kan best mezelf helpen, daar heb ik echt geen hulp voor nodig. Maar helaas, dat mag ik nog niet zelf bepalen, nog niet.

''Ik weet dat je het niet leuk vindt om over te praten, maar het moet Rose. Het is voor je eigen bestwil en het gaat je alleen maar helpen, dat beloof ik je'', zegt ze vriendelijk.

Ik geef maar toe, ik kan er toch niets aan veranderen en tegenwerken werkt toch alleen maar in mijn nadeel. ''Goed, waar gaan we het over hebben?''

-

Ik loop het grote gebouw uit, op weg naar mijn huis, nee sorry, het tijdelijke huis van 5sos. Het gesprek ging redelijk, maar nog steeds voelde ik me toch niet helemaal op mijn gemak. Ik heb er nooit met iemand over kunnen praten, waardoor het dus best moeilijk is om opeens alles bloot te leggen aan een nog bijna vreemde vrouw.

Toch ging het beter dan verwacht, ook al waren er wel een paar moeilijke momenten. Als het goed is waren de jongens nu thuis en zouden we zo de begrafenis gaan regelen, leuk.

''Ik ben weer terug!'', roep ik door de hotelkamer. Het blijft stil, vreemd, meestal komen ze bijna gillend op me afrennen en knuffelen me vervolgens plat. Ik loop de 'woonkamer' binnen en tref een briefje aan op het aanrecht.

''Hoi Rose,

We zijn eventjes boodschappen doen, aangezien we wel eten moeten hebben ;).

Terug rond ongeveer half drie, we zien je dan!

Kusjes, je freaks.''

Ik werp een blik op de klok, kwart over twee. Die kunnen dus elk moment thuiskomen. Ik maak het mezelf gemakkelijk, pak een blikje cola en plof op de zachte bank neer. Ik zet de tv aan en kijk een of ander programma over panda's in India.

Op begeven moment hoor ik wat gestommel bij de deur en kijk verwachtingsvol naar de deur. Er gebeurt alleen niets en het blijft stil.

Vreemd, ze hebben toch gewoon een sleutel?

Een beetje angstig loop ik naar de deur en tref daar een verfrommeld briefje aan, onder de deur door geschoven met wat moeite zo te zien. Ik pak het briefje op en maak het propje open. Wat ik dan lees laat mijn hart een keer overslaan, dit kan niet waar zijn.

''Hey lieve Rose.

Hoe is je leventje bij 5sos, gezellig en leuk?

Maar schatje, ik ben nog niet klaar met je hoor. Denk maar niet dat je van mij af bent, dat ben je namelijk nog lang niet.

Vriendelijke groetjes, anoniem.''

Shit. Rick natuurlijk, wie anders? Bang kijk ik door het sleutelgat, maar de gang is verlaten. Ik loop terug naar de bank en plof erop neer, het briefje nog een keer doorlezend. ''Denk maar niet dat je van me af bent, dat ben je namelijk nog lang niet.''

Hoe weet diegene überhaupt dat ik hier ben? Hoe is 'anoniem' daar achter gekomen? Bespioneert de persoon me soms? Misschien komt iemand me wel ontvoeren of breekt diegene 's nachts in! Misschien doet iemand de jongens wel iets aan?!

Verschillende gedachten vliegen door mijn hoofd, wat gaat er gebeuren? Gaat de anonieme persoon me wat aandoen? Ben ik wel veilig? Wat moet ik doen als ik alleen ben, ik moet niet alleen zijn!

Op dat moment gaat de deur met veel lawaai open en verschrikt kijk ik op. Vier kleuters rennen, struikelen, de kamer in en ze dragen volgens mij wel dertig tassen met eten. Als ze mij zien droppen ze hun tassen op de grond en rennen op me af.

''Rose, we hebben je gemist! Hoe ging het bij de psycholoog? Ging het goed? Was het een aardige vrouw?'' Iedereen roept door elkaar heen en ik snap er geen sikkepit van, kunnen ze nou niet een keer normaal doen?

''Een voor een jongens, zo versta ik er natuurlijk geen biet van.''

Na alle vragen te hebben beantwoord denk ik weer aan het briefje, straks gaat de persoon ons allemaal wat aandoen? Dat mag niet gebeuren, natuurlijk niet!

''Gaat het wel goed?'', vraagt Luke bezorgt. Ik kijk naar het briefje en pak het op van de grond, waar het was neergevallen toen ik werd besprongen door vier mensen. Ik geef het aan hem en vluchtig leest hij het door.

Zijn ogen worden groot als hij het briefje heeft gelezen en laat het vervolgens aan de anderen zien. Een voor een verandert hun blik van blij naar angstig, het ziet er angstaanjagend uit. Als iedereen het heeft gelezen kijken ze me een voor een aan.

''Je bent hier niet veilig Rose, we moeten weg.''

Hey lieve schattige panda's van me!

SLEEPING BEAUTY HEEFT 10K, AWKBREPA!

Ik ben er zo enorm blij mee, jullie maken me een gelukkig mens hoor!

Ik zeg, op naar de 11K en verder, ghehe.

Hoe vinden jullie het boek? Tips, reacties, votes en follows zijn altijd welkom ;).

Kus, Bente.